Blog Archieven

Mensen kijken vind ik sowieso leuk. Gewoon ergens op een plein gaan zitten en kijken wat voor types voorbij komen. Maar mensen kijken in het buitenland is nog veel leuker. Omdat je ze dan niet verstaat. Je moet alle informatie halen uit de lichaamstaal. Uit de woorden die een moeder gebruikt om haar kind terecht te wijzen, kun je uitmaken wat voor gezin het is. "Gerard, nu moet je gaan zitten en je bord leeg eten." Dat is redelijk beschaafd. "He, gaat zitten en vreet dat bord leeg, anders zwaait er wat." Toch iets minder beschaafd. In een overdekt winkelcentrum (zo'n winkelcentrum-wat-elke-stad-schijnt-te-moeten-hebben, zie vorige posts) zit ik in een lunchroom een salade naar binnen te werken als er een blanke vrouw met twee donkere meisjes, overduidelijk een tweeling, bij mij in de buurt komt zitten. De een heeft een ijsje voor haar neus, de ander een gigantisch bord met taart en slagroom. Er worden wat opmerkingen heen en weer gemaakt. Welke van de twee zinnen zou de vrouw gebruikt hebben toen een van de meiden achterstevoren op haar stoel mij aan zat te kijken? Aan de andere kant komt een breedgebouwde man zitten. Hij roept iets naar de man achter de toonbank en binnen twee seconden staat er een kop koffie voor hem klaar. Overige klanten moeten hun eten en drinken zelf bij de toonbank bestellen en halen, dus dit is enigszinds vreemd. Is deze man een vriend van de man achter de toonbank? Of juist niet? Ik besluit voor het spannendste te gaan: ze zijn niet bevriend, maar de een dwingt de ander zijn koffie aan zijn tafel te brengen. Waarom? Geen idee. Even later komt een bloedmooie vrouw met een bloedchagrijnige kop op de man afgelopen. Met haar telefoon in haar handen zegt ze een paar ferme zinnen tegen de man. Zijn gezicht betrekt, hij grijpt z'n telefoon en pleegt een kort telefoontje. Na dit telefoontje kijkt de vrouw nog kwader, maar ook teleurgesteld. Weer worden er wat zinnen uitgewisseld, waarna ze samen weg lopen. De laatste slok koffie wordt staand achterover geslagen, hij roept nog snel wat naar de man achter de toonbank. Een groet? Een waarschuwing? De rest van de dag zit ik scenario's te bedenken. Wat is er tussen deze mensen gezegd? Naar wie ging dat telefoontje? Zo wordt een saai shopping centrum toch nog spannend.

0 Comments

Ik ben Mac fanaat en, ik geef het toe, behoorlijk verslaafd aan mijn Macbook. Zes jaar geleden heb ik de Windows computer de laan uit gestuurd en een tweede hands Mac gekocht. De Macbook waar ik nu op zit te typen is een aantal maanden oud en bevalt mij uitstekend. Ook de mp3-spelers van Apple bevielen mij tot voorkort erg goed. Zeven jaar geleden heb ik een I-pod gekocht en het moet gezegd: hij is niet stuk te krijgen. De batterij is nog steeds uitstekend en hij ziet er, hoewel wat ouderwets, nog steeds erg goed uit. Onder het kopje 'Wat niet weet, wat niet deert', was ik ook met de geluidskwaliteit van het apparaat erg tevreden. Tot enkele weken geleden. Een collega van mij (ook Mac fanaat en geluidstechnicus) heeft een gloednieuwe I-pod aangeschaft. Zijn oude speler (een Archos van het formaat 'koelkast') was toch wel wat lomp. Al in de eerste week begon hij te klagen over de slechte geluidskwaliteit van zijn net aangeschafte speler. Ik nam zijn klachten niet heel serieus. Beroepsdeformatie, dacht ik. Tot ik zojuist zijn koptelefoon op mijn hoofd gedrukt kreeg. Ik luisterde enkele seconden naar een nummer op zijn I-pod, vervolgens ,na twee seconden stilte, naar datzelfde nummer alsof het uit het luidsprekersysteem kwam waar wij mee touren. Al mijn vooroordelen over zijn beroepsdeformatie werden in enkele seconden aan de kant geschoven samen met mijn blinde vertrouwen in alles wat Apple produceert. Zijn 'koelkast' van vijf jaar oud klinkt zo veel beter dan zijn I-pod en je hoeft werkelijkwaar geen geluidstechnicus te zijn om dat te horen. Waarom ik dat niet eerder gehoord heb? Het merendeel van mijn vrienden is ook Apple fanaat, heeft dus ook een I-pod. Bovendien zijn overige producten van Apple kwalitatief zo goed, dat ik ervan overtuigd was dat hun mp3-spelers ook van goede kwaliteit zouden zijn. Ik was aan het rondkijken voor een nieuwe I-pod, maar ik ben er nu zeker van dat een eventueel nieuwe mp3-speler niet de I-pod gaat worden.....

0 Comments

Het meer had een goede nacht gehad. Het was helder en daardoor behoorlijk koud. De gesmolten sneeuw op het laagje ijs was vannacht bevroren tot een behoorlijk stevige laag. Dat zou vandaag wel eens in zijn voordeel kunnen zijn. Maar op het moment dat de zon boven de horizon uitkeek, wist hij dat het een zware strijd ging worden. Een heldere hemel was 's nachts welliswaar positief, overdag werkte het hem alleen maar tegen, omdat de zon dan vrij spel had.

Nu, een paar uur later, is het gevecht in volle gang. De zon probeert ieder hoekje, iedere zwakke plek te pakken te krijgen. In het westelijke deel begint het eerste ijs zich al om te vormen tot water. Maar het meer geeft niet zomaar op. Met alle kracht die het nog heeft, probeert het zich zo groot mogelijk te maken, zo veel mogelijk gebieden voor zich te houden. De oostelijke gebieden, verscholen achter bomen, zijn nu het probleem niet. Daar gaat het allemaal nog prima. Maar aan de westelijke kant begint de zon danig terrein te winnen. Woedend kijkt het meer naar de mensen aan de kant. Zij schijnen de kant van de zon gekozen te hebben. De eerste strandstoelen worden buiten gezet en op een steigertje in het noordelijke deel zitten twee jonge vrouwen te picknicken. Het meer had juist van de mensen, die een week geleden nog zoveel plezier met hem beleefd hadden, juist van hen wel iets meer steun verwacht. Mensen zijn dus ook niet te vertrouwen, bedenkt hij. Intussen dringt de zon zich op naar ook de zuidelijke delen. Net als het meer denkt het niet meer te kunnen winnen, schuift een wolk als een scheidrechter tussen beiden. Allebei slaken ze een uitgeputte zucht. Enkele minuten gebeurt er niets. Tot de scheidsrechter besluit de wedstrijd voort te laten gaan. Hij trekt zich terug en zon en ijs hebben weer vrij spel met elkaar. De zon brult dat hij uiteindelijk wel zal winnen. Maar het ijs belooft hem een zware strijd. Gillend als een gespannen draad krijst het zijn oorlogskreet van noord naar zuid over het meer. De mensen op de kant kijken verschrikt naar het meer. Sommigen lopen hoofdschuddend verder, anderen blijven even kijken, bedenkend aan welke kant ze werkelijk staan.

Hoe het afgelopen is met de zon en het meer weet ik niet. Mijn werk in het theater dwong mij me van beiden af te wenden.

9222 Comments

Mijn oren suizen van de luide gesprekken, de bulderenden lachsalvo's, de continue stroom van ringtones. De lucht is dik en benauwd. Van het frisse zomerweer aan de andere kant van de ruit is hier niks te merken. Met moeite weet ik me langs het buffet te wurmen om een bordje yoghurt en een kop thee te bemachtigen. Achterin het restaurant vind ik een klein tafeltje wat nog leeg is. Dat wil zeggen: de stoelen zijn leeg. De tafel zelf is bezaaid met leeggegeten borden en half opgedronken koppen koffie. Ik schuif alles een beetje aan de kant en ga zitten. Vlak achter me zit een man die in het Zweeds erg enthousiast een verhaal aan het vertellen is aan twee geintereseerden en een iets minder geinteresseerde man. De man vind het nodig zijn verhaal te versterken met extreme armbewegingen, zodat tot twee keer toe mijn kop thee bijna van mijn tafel wordt geveegd. Het stinkt er naar oud zweet, slechte adem en veel te zware aftershave. Mijn yoghurt krijgt een wrange bijsmaak. Met tegenzin en een misselijk gevoel schuif ik de inhoud van mijn bord zo snel mogelijk achter mijn kiezen en waag de zware tocht dwars door het restaurant richting uitgang. Blijkbaar was er achterin dat restaurant toch nog iets van luchttoevoer, want tijdens mijn tocht naar buiten wordt de lucht alleen nog maar zwaarder. Ik pers mij tussen groepen dikke 50-ers met zweterige overhemden, mijn neus dichtknijpend. Eenmaal buiten adem ik de buitenlucht met diepe teugen in. Buitenlucht is nog nooit zo heerlijk geweest. Dure zakenhotels, ik heb het er niet zo op. En zeker niet als er een conferentie van een autofabrikant wordt gehouden.

1 Comments

Om elf uur vanochtend werd ik wakker. Dat mag van mezelf op een vrije dag voorafgegaan door een kroegavond. Een agressieve zon begroet me als ik de gordijnen openschuif. Het is lente!!! In een zomerbui besluit ik de dikke truien weer diep in mijn koffer te verbergen en dat leuke t-shirtje op te graven. Voor de zekerheid nog wel met een dun truitje eronder, maar eigenlijk liever niet. Elf uur betekent ontbijt gemist, dus aan de balie een sandwich gekocht (dat kan in dit hotel) en mijn ontbijt wegpeuzelend bedenken wat ik allemaal kan gaan doen in deze vrolijke zon. Jas aan en naar buiten. Gewoon lekker door de warme zon lopen. Maar als de deuren van het hotel openvliegen besef ik me dat ik me heb vergist. Wat er achter glas zo zomers en warm uit zag en aanvoelde is in werkelijkheid de zon in gevecht met de winter. Een koude wind waait om mijn nek, waar normaal mijn sjaal zit, maar ook die had ik achter gelaten. Bibberend loop ik het overdekte-winkelcentrum-wat-iedere-stad-schijnt-te-moeten-hebben in. Vijf minuten later loop ik aan de andere kant het gebouw weer uit: saai. Op het plein probeer ik een bankje te vinden die zowel in de zon als uit de wind is, maar die bankjes zijn natuurlijk allemaal bezet. Dan toch maar terug naar het hotel. En als ik zat wordt van het boek lezen, probeer ik zelfportretten te maken van mij lezend op mijn bed. En als ik ook daar zat van ben, schrijf ik alles wat ik die dag heb gedaan op mijn weblog. Ik had natuurlijk ook een fiets kunnen gaan huren en de omgeving verkennen. Of desnoods met flinke pas het stadje doorsjouwen. Maar vandaag werd een luie vrije dag. Ook luie vrije dagen zijn af en toe nodig.

Kijk voor het resultaat van de foto onder het mapje "people".

9781 Comments

De sporen van de winter zijn overal nog te zien: de straten liggen vol met zand en steentjes, gebruikt om het platgereden sneeuw wat minder glad te maken. Grasveldjes en bermen zijn doordrenkt met smeltwater. Maar de lucht steekt helblauw af tegen de rode huizen. Grassprietjes komen langzaam overeind, worden wakker uit hun winterslaap. Op een balkonnetje rekken een zwarte en een witte kat zich uit in de zon en vogels zingen de zomer naar zich toe. Binnen een week is het buiten lente geworden. Misschien dat het gewoon iets langer nodig heeft om zich in mijn hoofd te vestigen. Maar waarschijnlijk laat ik me weer eens te veel beinvloeden door de donkere wolken en onweersbuien in het theater.

0 Comments

John komt 's ochtends de keuken binnen lopen.
"Wat heb jij nou gedaan?", gilt mam. Hij haalt z'n schouders op.
"Gewoon, t werd te lang."
Peter staart naar het gemillimeterd haar van zijn broer.
"Prisonbreak kapsel", zucht Martine.
"En wat is daar mis mee?", bijt John zijn zusje toe.
"Niks, ik vind het wel een lekker ding."
"Jij vind je eigen broer een lekker ding?"
"Nee gek, die gast van Prison Break."
Pap komt binnen en merkt nuchter op dat het in ieder geval scheelt in kosten voor shampoo en haargel. Mam bekijkt haar zoon nog eens goed. Het zal in ieder geval even duren voor ze aan zijn nieuwe "look" gewend is.
Martin komt de keuken binnenlopen met een gezicht dat op onweer staat.
"Pas op mensen, Martin heeft vannacht uitstekend geslapen", giegelt Martine en ook Peter kijkt even grinnikend op van zijn Iphone.
Martin kijkt haar kwaad aan, laad zijn bord vol met eten en gaat in een hoekje zitten eten.

Zomaar een ochtend ergens in Nederland bij een gezin thuis. Of zomaar een ochtend ergens in Europa in een hotel, waarbij broers en zussen collega's zijn......

10086 Comments

Umea is het noordelijkste stadje waar we deze tour gaan komen. En ook hier ligt sneeuw. Erg veel sneeuw. Skien kan hier niet zo goed: er staan iets te veel bomen. Maar sneeuwscooteren kan hier dan wel weer erg goed. Dus hebben wij onze Zweedse buschauffeur lief aangekeken en wat geld bij elkaar gelegd en zijn we vanochtend naar een "farm" 60 km ten noorden van Umea gereden. Daar stonden zes snow scooters acht snowscooters en een gids op ons te wachten. Sneeuwpak aan, helm op en gaan. Eerst door het bos slingerend tussen de bomen door. Even later over een groot bevroren meer. Hier werden we even "los" gelaten en mochten we als een stelletje idioten rondjes crossen over het meer. Erg leuk om te doen. Weer verder door de bossen op naar het volgende meer. Voor we dit meer opreden werden we gewaarschuwd. Dit meer hadden ze nog niet zo vaak bereden. Als er sneeuw op een bevroren meer valt, dan duwt het gewicht van de sneeuw het ijs naar beneden. Door scheuren in het ijs komt vervolgens water op het ijs, onder de sneeuw te liggen. Gevolg: je kunt dus niet zien of een meer berijdbaar is. We moesten vooral door blijven rijden, gas geven en in een keer doorcrossen naar de overkant. Vijf van ons lukte dat, maar drie scooters bleven vast zitten en zakten door de sneeuw. Niet door het ijs, dat is dik genoeg. Maar op het ijs ligt een mengsel van water en sneeuw die op plekken zo'n halve meter diep is. Het heeft ruim een uur gekost om die drie scooters er met man en macht weer uit te trekken. Toch was het een erg gave tocht.

3 Comments

Gisterochtend hetzelfde ritueel als twee dagen ervoor. Om negen uur ontbijten, vervolgens omkleden en naar het ijs gelopen. Om elf uur stond ik op mijn schaatsen. Ik kon kiezen, eerste naar het noorden of eerste naar het zuiden. Ik koos voor het laatste, omdat ik dan het eerste stuk tegen de wind in zou moeten schaatsen. Na ruim 10 km tegen de wind in ploegen en scheuren ontwijken was ik aan het einde van de geveegde baan, aan de overkant van het meer. Een breed sneeuwpad liep vanaf het ijs omhoog en daarachter was niets te zien. Ik werd nieuwschierig, dus ik trok mijn schaatsen uit en liep op mijn sportschoenen de witte weg op. Achter de heuvel stond een klein houten hutje en vier mensen stonden rondom een grote geimproviseerde barbeque. Niet helemaal zeker of dit nou een koek en zopie tent was of gewoon een soort van prive tuinhuisje liep ik naar de mensen toe. Het bleek wel degelijk een eettentje te zijn. Ze verkochten koffie, thee, chokolade repen en .......... Dat laatste woord heb ik die dag minstens acht keer gehoord en zo'n drie keer geprobeerd na te bootsen, maar ik ben het nu weer kwijt. Het komt hierop neer: mix water met tarwemeel, roer daar stukjes gezouten varkensvlees bij en bak/frituur dat in heel veel olie boven een vuur. Super simpel en erg lekker. Een van de mannen legde mij uit dat dit het voedsel is wat mannen vroeger aten die in het bos of in de mijn aan het werk waren. Het was makkelijk mee te nemen, makkelijk op te slaan en makkelijk te bereiden. En na een zo'n pannekoek zit je behoorlijk vol. Ik ben er dan ook wel achter dat het niet het beste voedsel is voor als je meteen daarna wilt gaan sporten. Aangezien ik enigzins bezweet was en niet te veel wilde afkoelen, ben ik vrij snel weer terug gegaan naar het ijs om verder te schaatsen. De eerste paar kilometer lag die pannekoek als een baksteen op m'n maag. Eenmaal weer terug in het centrum van het stadje besloot ik om ook nog de noordelijke route te rijden. Zes kilometer naar het noorden en weer terug. Redelijk moe stapte ik na 35 kilometer van het ijs af. Toen ik het hotel in wilde lopen botste ik bijna tegen een van mijn collega's aan. Of ik nu al moe was, want zij wilden ook nog gaan schaatsen. Dus snel een droog shirt aangetrokken en weer terug naar het ijs. Met nog eens 10 kilometer geschaatst. Aan het eind van die dag was ik goed kapot. Sinds het in Nederland is gaan dooien half januari heb ik niks meer aan sport gedaan en dat was nu goed te merken. Toch stapte ik vanochtend redelijk fit m'n bed uit. Mijn spieren vonden het gister zwaar, maar echt heftige spierpijn heb ik er niet aan overgehouden. Wel een paar botte schaatsen en een voldaan gevoel.

2 Comments

Vanochtend om half negen aan het ontbijt. Na het ontbijt snel naar boven, omkleden, schaatsen inpakken en weer naar beneden. Ik werd door een kudde Japanners wat raar aangekeken toen ik in mijn strakke paardrijbroek (die ik altijd aan heb als ik ga schaatsen) langs kwam lopen. Geen aandacht aan besteden, geen tijd voor. Iets ongeduldig nog twee minuten op Maarten staan wachten en toen richting het meer gelopen. Hoe dichter bij het ijs, hoe meer we een brandlucht ruiken. Op de kade in de haven staat een mega barbeque waar mensen in warme jassen worstjes en hamburgers op aan het bakken zijn. Schaatsen voor Maarten huren en vervolgens door de sneeuwpoort "Winterland" in. Links een groot sneeuwkasteel met glijbanen, rechts een ijshockey baantje en recht voor ons........ een onmetelijk groot meer met een vier meter brede geveegde baan ijs. Schaatsen aan en gaan! Onderweg kwamen we een trekker met veegmachine tegen, die wel de baan veegde, maar helaas niet de scheuren opvulde.... Dus af en toe was het hink-stap-sprong over de scheuren. 13 km later waren we weer terug bij de ingang van "Winterland". Ik had nog wel verder kunnen schaatsen, maar we moeten vanavond de voorstelling nog opbouwen en om te voorkomen dat ik dan helemaal als een vaatdoek over het podium loop...... Van ons schaatsen helaas geen foto's, we durfden het allebei niet aan onze dure camera's mee te nemen. Maar vanmiddag zijn we nog even terug gelopen en konden toen een paar mooie foto's maken van een groep sledehonden die net weer terug kwamen van een tocht.

0 Comments

We zijn net een paar minuten in Ostersund en ik heb nu al besloten dat dit de leukste stad van de tour wordt. De man achter de balie kreeg een grijns op zijn gezicht toen ik hem vroeg of er in dit stadje geschaatst kon worden. "Ah, you're Dutch". Hij liet mij vervolgens een kaart zien waarop een groot meer stond met zo'n 50 km aan geveegd ijs!!! En dat meer is vijf minuten lopen van het hotel!!! Mijn koorts is wederom opgelopen en neemt nu ongezonde waarden aan. Bovendien zijn de Zweedse theatertechnici mij ook gunstig gezind: zij houden van 's avonds werken. Dus in plaats van morgen om elf uur beginnen met het opbouwen van de voorstelling (we hebben pas overmorgen de voorstelling), beginnen we om vijf uur 's middags (tot een uur of elf 's avonds). Wat mij de gelegenheid geeft morgen overdag al te schaatsen. Hoe groot mijn kansen zijn om vrijdag te kunnen schaatsen weet ik niet, maar zaterdag hebben we een vrije dag en die heb ik al ingepland...... Wat de rest van de crew ook mag bedenken, ik sta die dag de gehele dag op mijn schaatsen.

0 Comments

Dat de gemiddelde Nederlander aan het veranderen is in een lui, niet zelf na hoeven denkend wezen was mij al lang bekend. Naast de overduidelijke blauwe ANBW borden langs de weg die ons zeggen waar we heen moeten hebben we nu ook de TomTom. De autoradio springt automatisch van dat leuke muziekprogramma naar een blerende file-omroeper om ons te vertellen dat we over twee kilometer een tijdje stil gaan staan. En mocht het dan wat vriezen of mocht er een beetje sneeuw vallen, dan wordt er een weeralarm afgegeven. Mensen vertrekken een uur eerder van huis, rijden keurig netjes met 50 km/h over de snelweg om maar geen ongelukken te veroorzaken.
Nee, dan hier. Gisteravond tijdens de voorstelling is er zo'n tien centimeter sneeuw gevallen. 's Ochtends deden we er 35 minuten over om van het hotel naar het theater (in een andere stad) te rijden. 's Avonds 40 minuten.... Met een gangetje van 80 km/h reden we een sneeuwploeg voorbij (die zo'n 60 km/h reed). Ietwat angstig vroegen we aan de buschauffeur of het niet gevaarlijk was zo snel te rijden. Hij keek ons lachend aan. Nee hoor, goede banden en veel rijervaring. Weer terug op de rechterbaan komt ons een vrachtwagen voorbij die met minstens 100 km/h door de waterige sneeuw ploegt. Vanochtend op straat zat ik eens naar de gemiddelde Zweedse auto te kijken. Erg veel SUV's, een aantal pick-ups, veel oude volvo's en toch ook wel vrij veel kleine auto'tjes. Maar allemaal met grotemensen banden. Een fiks profiel wat je in Nederland alleen onder de Landrover van een hobbiest ziet. Kijk Nederland, zo kan het ook.

1 Comments