Blog Archieven

Vloekend en scheldend stuur ik mijn paard de struiken in. Wat zo-even nog een keurig nette lijn van achter elkaar aanlopende koeien was, is veranderd in een chaotische bende, doordat een aantal het nodig vinden het pad te verlaten en door de dichte begroeiing hun eigen weg te kiezen. Zo snel als ik kan, mijn paard tussen de bomen sturend en erop lettend dat hij niet onder te lage takken doorloopt (paarden denken echt alleen aan zichzelf en niet aan een eventuele ruiter op hun rug) probeer ik de zes koeien in te halen en weer terug te brengen. Zij hebben echter een ander pad gevonden en rennen er met een rotgang vandoor. Vijf minuten later is het me gelukt om ze heen te rijden en ze tot staan te dwingen. Maar als ik vervolgens om me heen kijk, heb ik geen idee welke kant ik op moet. De bomen en paden die ik zie komen me niet bekend voor en door het gehaaste geren achter de koeien aan kan ik ook niet meer beredeneren of we nu naar links of naar rechts afgebogen zijn ten opzichte van waar we naar toe moesten. Dat was het moment dat ik besloot op zulke ritten altijd een kompas bij me te hebben. Aan het begin van de rit vragen welke kant we opgaan, kom je altijd weer op een bekend punt terecht. Vanaf die dag hing er een kompas in een klein tasje aan mijn riem. Eenmaal terug in Nederland heb ik dat kompas in de kast gelegd. Nederland staat vol met bordjes die je de route aangeven, in Nederland kun je simpelweg niet verdwalen. Dacht ik.
Zondagmiddag stelt een vriendin van mij voor een rondje te gaan lopen in het Diemerbos. Met de auto naar de parkeerplaats gereden en daar de bordjes "diemerbosroute" gevolgd. Spreekt voor zich. Het laatste bordje zegt: linksaf en fietspad volgen. Zo'n 50 m verderop stuiten we op een Y-splitsing. Geen bordje. Iene-miene-mutten brengt ons op het pad naar links. Als we dat zo'n kwartier gelopen hebben, komen we een veerooster tegen en een bordje: einde Diemerbos. Aangezien er in de verste verte geen parkeerplaats te vinden is, concluderen we dat LINKS niet de juiste keuze was. We lopen hetzelfde pad terug en nemen bij de Y-splitsing de rechter weg. Na tien minuten lopen buigt het pad af in de richting van het pad wat we zojuist hadden genomen en na een half uur staan we voor hetzelfde bord "einde Diemerbos". Stomverbaasd kijken we elkaar aan. Ik vraag haar of zij weet aan welke kant van het bos de auto staat. Zij woont in Diemen en ik dacht dat zij het bos toch enigszins zou kennen. Nee dus. Een voorbijganger vragen was ook geen optie. De enige voorbijganger in het afgelopen half uur was een eend die luidkwakend wegvloog. Onze vrouwelijke intuitie volgend zijn we uiteindelijk een bospaadje ingeslagen dat naar ons idee de goede kant op moest leiden. En zowaar kwamen we na een paar minuten een fietspad tegen met een bordje dat ons naar Diemen leidde. Drie uur nadat we vertrokken waren, stonden we bij het Informatiebord op de parkeerplaats dat ons verteld dat de Diemerbos route zo'n 50 minuten lopen is. Enigzins gegeneerd stappen we in de auto en halen bij de pomp om de hoek een ijsje om onszelf te belonen voor de Geweldig Grote Afstand die we gelopen hebben.

9995 Comments

Ik werd vanochtend wakker met het woord "afscheidsfeest" in mijn hoofd. Eigenlijk is dat een heel raar woord. Je neemt afscheid van iemand doormiddel van een feest. Het woord "afscheid" heeft iets verdrietigs. Iemand gaat weg, voor korte of lange tijd. Je gaat die persoon missen. Als je hem of haar niet zou gaan missen, hoef je ook geen afscheid te nemen. "Feest" daarentegen is heel vrolijk en positief. Afscheid en Feest zijn eigenlijk elkaars tegenpolen. Misschien dat dat mijn kriebels veroorzaakt. Het feest gister was erg gezellig, ik heb het erg naar mijn zin gehad. Maar aan het eind van de avond, toen de mensen langzaamaan naar huis gingen, kwam het afscheid om de hoek kijken. En tegen de tijd dat iedereen naar huis was, had mijn feeststemming een vreemde bijsmaak. Ik weet wel, ik ga in eerste instantie maar voor een jaar weg. Bovendien kan ik dankzij de digitale wereld met iedereen in contact blijven. Maar het feit dat ik deze mensen, dit dorp, dit land voor een tijdje achter me ga laten maakt dat ik heimwee-met-vooruitwerkende-kracht in mijn buik voel rommelen. Toch overheerste de feeststemming gisteravond en was het naar mijn idee een geslaagde party.
(tijdelijk) een aantal foto's op pagina 3 van "people"

0 Comments

Mijn plunjezak bij Diena in de kamer gegooid draai ik me weer om. Jas over de stoel, die heb ik niet nodig. Buiten begin ik te lopen. Zonder plan, zonder doel. Gewoon de stad in me opnemen. Mijn benen brengen me naar de Dam. Toen ik hier woonde, kon ik dat plein niet uitstaan met z'n toeristen en kinderkopjes waar je fiets op kapot trilt. Nu plof ik op de trap voor het paleis en blijf een half uur kijken naar de mensen die voorbij lopen. Het is alsof ik in het buitenland ben: van alle mensen die voorbij lopen zijn er maar een paar die ik versta. De ijscoboer op de hoek doet goede zaken. Ik vervolg mijn weg door de Kalverstraat, die drukker is dan normaal op woensdag middag. De korte broeken, rokjes en bikini's vliegen de winkels uit. Op het Leidseplein zitten verliefde stelletjes aan kopjes koffie of glazen wijn. Ik zoek een bankje in de zon en slaapdroom wat voor me uit. De bank verplaatst zich naar een loungebar laat in de avond, de harde leuning wordt een zachte arm. De man naast me komt me bekend voor, maar deze situatie is nieuw. Nieuw, maar zeker niet oncomfortabel. De barman werpt een jaloerse blik naar ons voor hij de laatste glazen spoelt. Gearmd lopen we naar buiten, waar de zon schijnt. Verbaasd over deze tijdssprong kijk ik hem aan. Zijn mooie blauwe ogen gaan inmiddels schuil achter een zonnebril. Hij drukt mij een helm op mijn hoofd en even later zit ik achterop de motor tegen zijn stevige rug aangeleund als we met een flink vaartje door de stad rijden.
Een koude rilling maakt dat ik wakker schrik. Mijn rug doet pijn van de houten leuning van het bankje. Het Leidseplein is leeg, de zon is inmiddels achter de huizen verdwenen. Met een glimlach sta ik op en loop naar huis. De lente heeft ook mij in haar greep.

0 Comments

Anderhalve maand heb ik op het randje van de winter geleefd. In het ene stadje lag nog net voldoende ijs of sneeuw om het winter te noemen, in het volgende stadje was het landschap bezaaid met een grijs, sompig kleed van smeltend sneeuw vermengd met zand en grind. De laatste week in Zweden was de zon de strijd welliswaar aan het winnen, de natuur was zich daar nog niet zo bewust van. Kale bomen, grauw en dor gras. Of Rusland ooit wel eens kleurrijk is, vraag ik mij af. Dit jaar was het een maand later dan twee jaar geleden, maar nog steeds was de omgeving grauw, grijs, stoffig en smerig. De lucht stinkt naar afval en uitlaatgassen en je kleding wordt grauw van het stof. De treinreis van Schiphol naar huis heb ik in grootse verbazing doorgebracht. Om mij heen liepen mannen in t-shirts, vrouwen in korte rokjes en met zonnebrillen op, kinderen in vuilgeworden kleding van het buitenspelen. Door het raam zag ik groene velden met witte schapen, huizen met rode daken en een strakblauwe lucht. Een groot gedeelte van de reis heb ik met mijn ogen gesloten doorgebracht. Natuurlijk omdat ik erg moe was, maar ook omdat mijn ogen pijn deden van zoveel kleur. Het witte, grijze en bruine landschap van de afgelopen maanden had de kleurreceptoren in mijn ogen in slaap gewiegd. De grote overstap konden ze simpelweg niet aan. Vandaag heb ik met mijn zonnebril op een rondje door de polder gelopen. Heel langzaam wen ik aan de uitbundigheid van de lente, heel langzaam dringt het zomergevoel ook bij mij door.

1 Comments

Toen de veel te oude bus stopte in het straatje voor het hotel zaten wij elkaar vertwijfeld aan te kijken. De naam van het hotel prijkte welliswaar in mooie sierlijke letters op het gebouw, de muren waren grauw, de kozijnen rot en de gordijnen achter de ramen jaren niet gewassen. Om naar de receptie te gaan, moesten we door een hek naar een binnenplaats. Die binnenplaats zag er keurig verzorgd uit met mooie plantenbakken en bankjes en we kregen weer hoop. Binnen zakte die hoop ons weer in de schoenen: kamer 409. De vierde verdieping en geen lift!! Dat kan nooit wat worden. Een mannetje in kostuum komt aanrennen, graait mijn koffer uit m'n handen en rent met die koffer sneller dan ik zonder koffer kan vier trappen op. Ok, dat is dan wel weer aardig. Met een cynisch gevoel open ik mijn kamerdeur: een hotel met oude trap en zonder lift kan nooit wat worden. Binnen sta ik in een grote hal met een bank. Links van me gaat een deur mijn slaapkamer in: een grote ruime kamer met een mega bed erin. Rechts van me de badkamer met wc en bad. Even verderop loop ik een keukentje binnen, compleet met gasstel, oven, afwasmachine en koelkast. Achter een vierde deur blijkt nog een badkamer te zitten (met wc en douche). Soms kun je van de buitenkant echt niet zeggen hoe het er van binnen uitziet.

0 Comments

Voor de voorstelling in Rusland stonden we allemaal voor een grote uitdaging. 6 april was de laatste show in Zweden en 7 april hadden we show in Moskou. Om dat voor elkaar te krijgen zijn Steven, Dennis en Midori een paar dagen eerder al naar Moskou gegaan om alles voor ons op te bouwen. 's Nachts na de laatste voorstelling in Zweden zijn we naar het vliegveld van Stockholm gereden (4 uur), hebben daar een paar uurtjes in een hotel geslapen om om tien uur 's ochtends naar Moskou te vliegen. Door het tijdsverschil kwamen we om half twee 's middags aan. Moskou is een grote, erg drukke stad, dus we deden er twee uur over om van het vliegveld naar het theater te komen. We speelden dit keer gelukkig in een ander theater dan twee jaar geleden: dit gebouw was modern, groot en schoon. Om vier uur waren we in het theater. Ik had me op het ergste voorbereid: Rusland staat niet bekend om de hypermoderne technische apparatuur die ze hebben (behalve misschien in het leger of de ruimtevaart). Maar op het zijtoneel lagen keurig op een rijtje 24 zender microfoons en in de zaal stond een mixer die je zelfs in Nederland zelden tegenkomt, omdat hij zo groot en nieuw en luxe en duur is dat weinigen hem kunnen betalen. Iedereen ging meteen als een gek aan de slag. De drummers gingen de drums stemmen en opspannen, Maarten hielp Midori met het stellen van de laatste dingen, Erik kroop achter zijn slagschip in een poging het ding te begrijpen en ik rende met de door ons zelf meegenomen microfoons over het podium om ze aan te sluiten. Een snelle soundcheck en om half acht begon de show. 3,5 uur nadat wij binnen waren gekomen!!! Voor mensen die niet in het theatervak zitten, klinkt dit misschien niet zo bijzonder, maar ik kan je vertellen: zeker in Rusland beginnen we normaal gesproken om acht uur 's ochtends met het opbouwen. Natuurlijk was een heleboel werk al gedaan door de drie mannen die voor ons uit waren gereisd, maar daarvan kenden twee de show niet, was slechts 1 van hun een ervaren technicus en de Japanner die mee was deed voor het eerst zelf het licht. Maar we hebben het gered, mede dankzij de goede voorbereiding en medewerking van de Russische technici.
De tweede voorstellingsdag was erg relaxt. Om vier uur 's middags kwamen we binnen, op ons dooie gemak nog wat aanpassingen gemaakt en vervolgens show. Omdat alle technische apparatuur lokaal was ingehuurd, hoefden wij alleen de drums in te pakken en die in te laden. En hier begint het spannende verhaal.
De truck stond net buiten het theater terrein langs de weg geparkeerd. Om te kunnen laden, moest de truck het terrein op. De corrupte Russische bewakers wilden hem echter niet doorlaten als hij niet een bepaald bedrag zou betalen. Een van de stagehands vertelde ons dat er een andere poort is om het terrein op te komen. Dus de truck draait om en komt via de achteringang het terrein op. De bewakers waren uiteraard "not amused". Maar goed, de truck stond op z'n plek. Nu moest de laaddeur nog open: zo'n standaard roldeur met electrische bediening. De bewakers vonden dat we niet mochten laden, dus de deur mocht niet open. Dus sloten ze de spanning naar die roldeur af. Maar zulke deuren hebben altijd een handbediening in geval van nood. Dus wij gooien de deur open en beginnen kisten naar buiten te duwen. Acht man bewaking vliegt op ons af en heel even lijkt het erop dat er klappen gaan vallen. We mogen niet verder laden. Het spel wordt op hoger niveau uitgespeeld en er wordt (naar de informatie die ik gekregen heb) 5000 euro aan de theaterdirecteur betaald. Wij mogen laden. Maar de bewakers bedenken iets nieuws. In de schermutseling die ontstond toen wij begonnen met kisten naar buiten duwen, duwde een van de bewakers een van onze crew licht aan de kant. Nu beweerden zij dat wij hen weggeduwd zouden hebben. Er werden een auto dwars voor de truck geparkeerd zodat we er niet uit konden. Wij hadden niet heel veel haast om weg te gaan, want de laatste kist moest nog naar beneden en geladen worden, dus we lieten het zo. Overal om ons heen liepen Russen met elkaar te onderhandelen. Wij moesten dan maar onze verontschuldigingen aanbieden, dan zouden ze die auto's verplaatsen. Geen denken aan. Erik komt op het idee om de trailer voor de laaddeur (de enige van het pand) te zetten, de truck af te koppelen (de truck alleen kon wel door de barriere heen) trailer op slot en zoek het maar uit. Pech voor de drie vrachtwagens die die nacht nog geladen zouden moeten worden en de twee wagens die de volgende dag gelost zouden moeten worden. Daar hadden ze nog even niet over nagedacht. Dus toen ons laatste kistje beneden was, was de auto weggezet en nadat we de trailer deuren hadden gesloten, kon de chauffeur zonder problemen het terrein af rijden. Leuk man, Rusland!

10006 Comments

Sterke verhalen uit rusland volgen later, maar ik wil iedereen vragen mij morgen niet te bellen of te sms-en voor mijn verjaardag. Aangezien ik in Rusland, moet ik voor al het gebruik van mijn mobiele telefoon fors betalen. Vanaf 12 april ben ik weer telefonisch bereikbaar.

2 Comments

Lopend door een Zweedse supermarkt vroeg ik mij vanochtend het volgende af: Wat is de definitie van worst? Waar denk jij aan als je het woord 'worst' hoort. Ik hoor al een aantal sexistische gedachtes opkomen. Dat bedoel ik dus NIET. Maar waar denk je aan bij het woord 'worst'. Tot vandaag dacht ik aan leverworst, salamiworst, knakworst, droge worst, Unox rookworst of Hema rookworst (net wat je lekkerder vindt). Allemaal worst, allemaal vlees in een langwerpige, ronde vorm geperst. Ook de zweedse worsten zijn langwerpig en rond, maar niet allemaal bevatten ze vlees. Zo lag daar vanochtend in het schap de bruinebonen worst en de spagetti bolognese worst. Nou vind ik bruine bonen in een glazen pot er al smerig uit zien. Ik koop ze het liefst in blik: na het opentrekken zo snel mogelijk in de pan flikkeren zodat je er zo kort mogelijk naar hoeft te kijken. Bruine bonen in een pan of op een bord zien er best lekker uit, maar in zo'n pot of blik gestampt.... Maar ik kan je zeggen: na het zien van de bruine bonen worst, hoef ik ze even niet meer. Door het strakgespannen plastic vel heen zie je hele en halve bonen in een soort donkerbruin vocht drijven. De afkeer wordt compleet als je zo'n worst probeert op te pakken. De Hollandsche worst (vlees) heeft een bepaalde vorm van stevigheid. De enige stevigheid die in een bruine bonen worst zit is de strakgespannen verpakking ervan. Alleen al de gedachte de verpakking open te moeten snijden en de smurrie als een soort van diaree uit zijn plastic darm de pan in te zien kletteren, maakt dat ik de komende uren even geen eten hoef.... Over de spagetti worst laat ik me vandaag maar even niet uit.........

1 Comments