Blog Archieven

Om er zeker van te zijn dat ik voorlopig geen aanvallen krijg, heb ik naast mijn standaard medicijnen een extra tablet gekregen die ik iedere avond in moet nemen. Dat moest ik al toen ik in het ziekenhuis lag. Maandagochtend vroeg de neuroloog mij of ik erg suf werd van dat medicijn. Toen wist ik niet wat ik daarop moest antwoorden: vijf nachten niet geslapen, drie epileptische aanvallen en een jetlag. En dan moet ik zeggen of die medicijnen me suf maken? Suf was ik sowieso! Nu weet ik dat die dingen me wel degelijk suf maken. 's Ochtends ben ik met geen stok het bed uit te krijgen en na het middageten stort ik weer in. De avonden gaan over het algemeen redelijk goed, tot ik mijn medicijnen weer ingenomen heb. Zo sleep ik me half slapend, half wakend door de dagen heen, uitkijkend naar de dag dat ik die extra medicijnen weer mag laten staan.

0 Comments

Ik heb al een tijdje niks van me laten horen. Het ging even niet zo goed met me. Zoals ik al schreef heb ik buikgriep gehad. Maar daarna heb ik drie nachten epileptische aanvallen gehad. Dit heb ik (op een paar stomme "oeps medicijnen vergeten" gevallen) al 13 jaar niet meer gehad. Omdat ik het niet vertrouwde, heb ik de eerste de beste vlucht terug naar Nederland geboekt. Gisterochtend om half elf ben ik op Schiphol aangekomen en gistermiddag ben ik na een bezoek aan de eerste hulp in het UMCG in Groningen opgenomen. Ik zit nu op een "patientencomputer" dit berichtje te schrijven. Het gaat op zich goed, maar artsen willen me graag hier houden om te zien of het ook goed blijft gaan. In plaats van een jaar heeft mijn canada reisje dus nog geen drie weken geduurd. Of ik nog weer terug ga ligt aan het verloop van mijn situatie. De zuster zei zojuist tegen me dat er een kans in zit dat ik morgen weer naar huis mag en ik voel mij verder goed. Maar het geeft wel een veilig gevoel om even door artsen in de gaten gehouden te worden.

2 Comments

Jaja, ze leeft nog. Al had dat wel even nodig. Ik heb vijf dagen ziek op bed gelegen met buikgriep en uitputting. Mijn eerste week hier was erg zwaar en daar kon ik de tweede week voor boeten. Maar ze is er weer, levend en wel. Gister in m'n t-shirtje bij het meer gelopen en wat foto's gemaakt. Vanochtend kroop ik wat kleumend uit bed, ik kijk uit het raam: 10 cm sneeuw. Welkom in Alberta waar alles kan. Aangezien er een tweede mestverspreider is bijgehuurd voor deze week zijn de heren toch maar aan het mest verzamelen. De enorme bulten die zich in de loop van de winter in de schuur hebben opgestapeld, worden langzaamaan kleiner. Voor mij hadden ze vandaag een fijn binnenshuis klusje: de kelder schilderen. (En stel je dan even voor dat de kelders hier net zo groot zijn als de woning die erboven zit. Hier hebben ze een extra benedenverdieping in plaats van een bovenverdieping). Zojuist wat snotterende en bibberende kalfjes gevoerd en nu met rammelende maag wachten op de heren. Zo gaat het leven hier zijn gangetje. Ik hoef me in ieder geval niet te vervelen.

0 Comments

Er is een deel van mij in Oost Europa blijven steken
Een ander stuk ligt in Groningen aan zee
weer een ander deel is in Canada gebleven
Ik neem steeds minder van mijzelf nog mee

zo heb ik als ik weg ben, te weinig mee van mij
zodat ik daar nooit lang kan blijven
en ik terug moet naar daar waarvan ik kwam
om dan weer thuis te weten, dat waar ik heb gezeten
ook deze keer natuurlijk, zijn deel weer van mij nam.

Naar "Verlangen" van Bram Vermeulen.

Op tour draai ik Country muziek
Thuis in Groningen draai ik tour muziek (muziek wat gebruikt wordt voor de soundcheck)
En hier in Canada draai ik Acda en de Munnik, Erwin de Vries en Voorheen de Bende.

Ik heb weleens gezegd dat ik prima zonder bagage op pad kan, zolang ik mijn muziek maar bij me heb. Mijn Ipod is heilig. Alle stukjes mij die ik overal heb achtergelaten, zijn gevangen in de muziek die daarbij hoort. Zo kan het dat ik mij overal ter wereld thuis kan voelen. Omdat ik mezelf bij me heb, gevangen in de muziek.

1 Comments

Op een groot bedrijf als dit heb je iedere dag te maken met leven en dood. In de kalverschuur lopen momenteel zo'n 25 jonge kalveren, waarvan 11 flessenbaby's. Die moeten twee keer per dag gevoerd worden. En er zijn er nog meer op komst. Iedere dag worden er zo'n twee geboren. Maar er gaat ook wel eens wat dood. Vier dagen geleden werd een van de kalveren ziek en wilde niet meer eten. Als hij niet eet, gaat hij dood, dus ik heb hem vier dagen lang met een "tube" (een fles met een metalen buis waarmee je het voer rechtstreeks in de maag kiept) gevoerd. Al na anderhalve dag had ik het idee dat dit beestje het simpelweg niet ging redden. Medicijnen sloegen niet aan en hij werd alleen maar dunner. Vanochtend lag hij dood in de stal en ik was er alleen maar blij om.
Niet alleen kalveren gaan dood, ook oude koeien. Gister lag er een koe dood in het weiland van de "beeffarm". (Ze hebben naast zo'n 200 melkkoeien ook nog 120 vleeskoeien, die op een bedrijf 500 meter verderop lopen). Dat beest kan daar niet blijven liggen. Dooie beesten gooien ze hier in een grote kuil, als de kuil vol is zand erover en weg zijn de beestjes. Dus die koe moest van de beeffarm naar de boerderij gebracht worden. Wij met de verrijker (combi van een trekker en een hijskraan) naar dat veld. Russel knoopt een ketting om de nek van het beest en gebaard dat ik m op moet hijsen. Ik kijk hem aan. "Die kop gaat er toch af breken?"
Nee, dat doet hij niet. Dus zo reed ik met een koe, bungelend aan z'n nek voor me, met de verrijker over de weg naar de boerderij. Onderweg kwam mij een auto tegemoet. Ik ben heel benieuwd wat de bestuurder van die auto gedacht heeft.........

0 Comments

Ik ben hier echt in het diepe gegooid. Zaterdag avond kwam ik behoorlijk uitgeput van de reis hier aan. 's Avonds nog even meegelopen en wat kleine dingetjes gedaan. Zondagochtend vroeg op: half zes. Zes uur de stal in om de kalfjes te voeren. Leuk!!! dacht ik......... De meesten drinken uit een emmer, maar ze mogen niet te veel hebben, want dan krijgen ze diaree. Ze lopen in groepjes van ongeveer vier in hokken. Dat is dus: vier emmertjes klaar zetten, grote emmer met melk tussen je benen, met een blik de kleine emmertjes vol scheppen en vervolgens met armen, benen, hoofd en alles wat je maar hebt ervoor zorgen dat ieder kalf bij het juiste emmertje blijft en dat de kalveren die los rondlopen (er zijn erbij die over hekken blijven springen) niet je grote emmer leeg drinken. Behoorlijk vermoeiend dus. De rest van de dag niet zo veel gedaan. De familie waar ik zit in Christelijk en doet 's zondags zo weinig mogelijk. Maandag ochtend wederom half zes en tot tien uur 's avonds bezig geweest met voornamelijk voeren. En alles in m'n hoofd prenten wat ik moet weten. Vanochtend om half zes is de gehele familie vertrokken voor een week vakantie (met tevens de graduation van de oudste zoon in Amerika). Ik ben verantwoordelijk voor de kalveren, hier thuis en een eindje verderop waar de wat oudere beesten lopen. Daarnaast heb ik de halve ochtend besteed aan het met de verrijker volgooien van de voerwagen. Druk, vooral druk in m'n hoofd eigenlijk. Zoveel nieuwe dingen, zoveel wat ik in 1 dag moet weten. En stuiterende kalfjes helpen dan niet echt......

4 Comments

Soms vraag ik me echt af: waarom doe ik dit. Sinds het moment dat ik afgestudeerd ben, heb ik geen seconde op m'n reet gezeten. Twee keer drie maanden naar Canada en tussendoor het grootste gedeelte van de tijd op tour: vliegend van ene stad naar andere. Ik heb het gister uitgerekend, mijn vlucht morgen wordt mijn 60ste vlucht..... Het is geweldig om zoveel te reizen en zoveel te zien, maar het is ook dodelijk vermoeiend. Niet alleen het reizen op zich is vermoeiend, maar ook de drang om het te doen. Ik zit hier nu aan de keukentafel bij mijn ouders thuis. Iedereen slaapt, maar ik zit koortsachtig te bedenken of ik wel alles bij me heb, of ik niks vergeten ben te regelen, of ik van iedereen afscheid genomen heb. Tegelijk droom ik weg. Denk aan een leven vol rust en structuur. Kassameisje bij de buurtsuper. Maandag t/m vrijdag werken en het weekend vrij. Iedere dag om half zes thuis, iedere donderdag sporten en ieder weekend lekker doen waar je zin in hebt. Een eigen huisje en een hond. (Ik weet, een eigen huisje had ik tot voorkort, maar dat huisje heb ik de afgelopen twee jaar nauwelijks gezien) Waarom heb ik de drang om weg te gaan, om avontuur op te zoeken, om de halve wereld af te reizen. Waarom heb ik niet de rust in m'n reet om gewoon een jaartje "normaal" te leven. Ik weet dat er mensen zijn die jaloers zijn op de reizen die ik de afgelopen tijd heb gemaakt en nu ga maken. Ik kan je zeggen: het is inderdaad erg mooi, maar het brengt een fikse dosis stress met zich mee en een chaos in m'n kop waar een bord spaghetti nog wat van kan leren. Voor ik nu heel erg sentimenteel ga worden over al mijn vrienden en familie die ik zo lang niet ga zien... ga ik nu mijn bed in. Morgen vliegen. Tot in Canada!!!

1 Comments