Blog Archieven

Jij Twittert, hij Twittert, zij Twitteren. Jan Peter Balkenende twittert, Barack Obama twittert, Maxime Verhagen loopt een kabinetsvergadering uit voor een feestje met zijn Twitter volgers en volgens de kranten is in Iran Twitter het enige communicatie middel. Ik begon mij zo langzamerhand af te vragen wat dat Twitteren dan wel niet inhield, dus ik heb ook een Twitteraccount opgericht. Wat er toen gebeurde? Helemaal niets. Als je ingelogd bent, moet je op zoek naar mensen die je wilt volgen. Dan komt dus de vraag: wie wil je volgen. Jan Peter Balkenende? Barack Obama? Maxime Verhagen? Je buurman? Die ene leuke jongen of meid? Je kunt ook zoeken op gebeurtenis: Iran, de brandende Klinker in Winschoten, het zomerse weer in Nederland. Wat je vind zijn zinnen, gedeponeerd door mensen die je niet kent. Korte zinnen die een gebeurtenis beschrijven, een gevoel, een daad, een beleving. Zinnen die voorkomen als krantenkoppen. Maar het artikel eronder mist. Zinnen die je soms nieuwschierig maken, maar verder lezen gaat niet, want Twitter is zo ontworpen dat je slechts ultra korte berichtjes kunt plaatsen. Zinnen soms die nutteloos en informatieloos zijn: "Ik ga nu slapen", "Goedemorgen". "Rondje Noord", het zomeruitje van radio Noord, heeft zijn eigen twitter pagina. Hierop wordt in het kort verslag gedaan van wat de deelnemers (allen verslaggevers van Radio Noord) trekkende door de provincie zoal meemaken. Zo staat er over het Fierljeppen van vanmiddag "Olaf landt".
Ik heb een weekje rondgekeken in de wereld die Twitter heet. Ik begrijp de hype niet. Mocht ik al wat zinnigs te melden hebben, kan ik dat absoluut niet kwijt in de 140 tekens die een twitter bericht maximaal bevat (vandaar ook dit lange weblog bericht over Twitter). Twitter heeft voor mij afgedaan, ik zeg mijn account op. Geef mij m'n eigen weblog maar....

1 Comments

Een echte sporter ben ik nooit geweest. Klasgenoten van mij op de middelbare school deden aan schaatsen, wielrennen, hardlopen en ik zat op paardrijden. Bij hoog en bij laag hield ik vol dat dat een sport was, wat ook zeker zo is. Maar twee uurtjes per week paardrijden is nou niet direct conditie verhogend. Toen ik verhuisde naar Amsterdam werd sporten ongewild, onbedoeld en ongemerkt uit mijn leven verbannen. Na een paar jaar tien minuten fietsen per dag (5 minuten naar school en 5 minuten terug naar huis, met gevaar voor eigen leven door tramrails en over de Dam) wilde ik toch gaan Sporten. Op een paar oude gympen heb ik welgeteld anderhalve week bijna ieder ochtend een rondje om de lauriergracht gehobbeld (echt rennen kon je het niet noemen). Maar dat verwaterde al snel. Toen het nieuwe Marnixbad klaar was nam ik voor om in ieder geval twee keer in de week te gaan zwemmen. Ik kocht een 15-baden polsbandje en zwom inderdaad minimaal twee keer per week heen en weer tussen zo'n 30 andere zwemmers. Het bad lag iedere ochtend behoorlijk vol. Alle banen waren van elkaar gescheiden door de welbekende drijvende lijnen. Links de langzaamste, rechts de snelste. Ik wist mij in een paar weken tijd op te werken tot de een na snelste baan. In slagorde achter elkaar aan zwommen we dus in feite op een halve baan, want tegemoetkomende zwemmers moesten ook de ruimte hebben. Het was even wennen, maar snel genoeg creeer je een manier om toch je eigen tempo te kunnen zwemmen. Ook op tour heb ik het zwemmen redelijk vol gehouden: in iedere stad een zwembad opgezocht.
Nu alles na het gedoe van de afgelopen maanden weer wat beter gaat, heb ik het zwemmen weer opgepakt. Dus zo'n twee a drie ochtenden in de week samen met moeders naar het openlucht bad in Uithuizen. Waar je in het Marnixbad een systeem moet ontwikkelen om 30 zwemmers te ontwijken, moet je dat in dit bad doen om 12 zwemmers te ontwijken. Er is namelijk een groot verschil tussen deze twee baden. In het marnixbad komen mensen om te zwemmen, om baantjes te trekken, om conditie op te bouwen, om te sporten. In De Dinge komen daar nog een aantal dingen bij. Mensen komen hier naast de lichamelijke oefening ook voor het sociale gedeelte. In het zwembad liggen geen lijnen, je kunt dus kriskras overal zwemmen waar je wilt. Nou word er over het algemeen wel gewoon van voor naar achter gezwommen, maar dit gebeurd in tweetallen en liever nog in 3 of in 4-tallen. Dit gebeurd omdat op die manier het nuttige met het aangename kan worden verenigd: in plaats van bij een kopje koffie in de woonkamer worden de laatste roddels tijdens het zwemmen uitgewisseld. Twee vliegen in een klap. Maar praten en zwemmen zorgt ervoor dat er niet erg snel wordt gezwommen en met vier man op 1 lijn zwemmen, dan moet de snelheid uiteraard aangepast worden aan de traagste, die ook vaak het meeste te vertellen heeft. Het effect is te vergelijken met vier vrachtwagens naast elkaar op een snelweg. Geen auto die er nog langs kan, terwijl voor de vrachtwagens de weg leeg is. Mijn moeder en ik spreken nu dan ook over de hoeveelheid theekopjes en kranten in het water, en we proberen onze zwemtijden zoveel mogelijk aan te passen, zodat we niet in spitsuur terecht komen. Ik vraag mij daarnaast af of ik de enige 20-er ben die in dit zwembad zwemt.... De gemiddelde leeftijd van de zwemmers 's ochtends word door mij behoorlijk naar beneden gehaald....

22614 Comments

Nu mijn Canada reis in het water gevallen is, ben ik mij vol overgave op een andere uitdaging aan het storten: huisjes kijken. Niet dat ik van plan ben hals over kop hier een huis te kopen, maar ik ben mij toch wel aan het orienteren. Nou staat er vijf minuten hier vandaan een klein arbeidershuisje te koop aan de Hefshalsterweg. Naast een boerderij, in de middle of nowhere, precies het soort huis wat ik zou willen. Dit huis heeft welliswaar een vreselijk lelijke serre aangeplakt, maar goed. Op Internet had ik al een paar foto's van zowel de buitenkant als de binnenkant gezien en ik moet zeggen.... het zag er niet uit. Maar gister hadden ze een kijkdag georganiseerd, dus ma en ik voor de lol maar es kijken. De makelaar liet ons in Hoog Hollands toch vooral de positieve kanten van de woning zien. Het had maar liefst twee badkamers!!! Badkamer nummer 1 bestond uit een tot douche omgebouwde kledingkast waar een man of vrouw van fors formaat niet in zou passen. Badkamer nummer twee was tevens slaapkamer: de gehele bovenverdieping was een open ruimte waar aan de ene kant een bed stond en aan de andere kant, verzonken in de vloer, een badkuip met aan 1 kant een spiegel. De keuken bestond uit een aanrechtblad met wat planken eronder. Door het hele huisje centrale verwarming, behalve in de woonkamer, de enige kamer die je door middel van een deur kunt afsluiten van de rest van het huis. Het huisje staat aan de oprijlaan naar de naastgelegen boerderij. Het gedeelte van die laan wat voor het huisje lag zou van mij worden. Maar de "boer" had dan wel recht van overpad. Nou, dat pad is van de boer en ik heb recht van overpad. Meneer de makelaar gevraagd wat voor bedrijf het was: dat wist hij niet. "Ja, maar staan er koeien of varkens of zo in die schuur? Dat gaat stinken." Dat wist hij toch ook echt niet. Wij wisten allang dat die boerderij geen bedrijf meer is, maar als woonboerderij verkocht is en momenteel helemaal wordt opgeknapt. Maar dat wist meneer dus niet. Ook op de vraag of het huisje was aangesloten op de riool wist hij het antwoord niet. Wij weten dat alles wat er in dit gebied staat een zogenaamde IBA heeft, een zuiverings installatie voor je afval water waarna het water in de sloot gedumpt wordt. (Wat overal in Nederland in de buitengebieden zo is). Meneer de makelaar had zich dus niet zo goed voorbereid en ik had het wel gezien in dat huisje met zonder deuren, ongeverfde muren, kale plinten en een krakende houten vloer. De vraagprijs? 200.000 euro. Absoluut nooit een keer dat ze dat ervoor gaan krijgen. Maar goed, wij hadden ons lolletje weer gehad.

3 Comments

Het lijkt wel of, sinds ik terug ben uit Canada, mijn weblog lezers verdwenen zijn. "Vroeger" werd er hier en daar nog gereageerd op mijn zinnige of onzinnige schrijfsels. Maar de comments teller staat al ruim een maand op 0! Nou weet ik wel dat ik in die maand niet echt heel positief nieuws te melden heb gehad. Maar ik begin mij zo langzamerhand af te vragen of mensen mijn weblog nog wel lezen. Bij mijn oude weblog kon ik zien hoeveel bezoekers per dag mijn blog lazen. Bij deze website kan ik dat niet zien. Dus, kalk es wat onzin in de comments!!!

Bij mij is inmiddels de verveling toegeslagen. Toen ik vanmiddag vrijwillig een schoffel in de hand nam en mijn vader ging helpen het onkruid bestrijden in de moestuin keek hij me lachend aan.
"Wat!!"
"Je verveelt je he."
"Ja, dus???"
"Dan gaat het beter met je"
Hij zal wel weer gelijk hebben.

9979 Comments