Blog Archieven

Tijdens een bezoekje aan Noorderlicht, een jaarlijkse fotomanifestatie in Groningen, kwam ik een erg bijzondere situatie tegen. Het onderwerp van dit jaar is "Human Conditions". In de Der Aa-kerk hingen hiervan vooral foto's met een droevig dan wel heftig onderwerp. Zo hing er een fotoreportage over de strijden in Israel, over de zware werkomstandigheden in de havens van Tanzania, over de dictatuur van China en hoe dat de mensen beinvloed. Met andere woorden, hoe de mens zich staande houdt in negatieve omstandigheden. Met een collega liep ik, behoorlijk onder de indruk door de beelden die ik zag, door de kerk toen we op een bijzonder groepje mensen stuitten. Een blonde jongedame was bezig een rondleiding te geven aan een groep van zo'n 15 mensen uit verschillende werelddelen. Dat ze nog niet zo heel lang in Nederland waren, bleek uit het feit dat de blonde vrouw gevraagd werd wat langzamer te praten en niet te veel moeilijke woorden te gebruiken. Met een veel te positieve glimlach op haar gezicht vertelt de vrouw haar verhaaltje bij de Tanzaniaanse havenwerkers die er op de foto's afgemat en opgebrand uit zien. "Wij vinden dit misschien zielig, maar deze mensen zijn trots op hun werk. Deze mensen vinden het een hele eer dat ze op de foto mogen om zo de wereld te laten zien wat ze doen." Ik kijk het groepje rond en zie zo'n acht gezichten die zonder moeite tussen de havenwerkers zouden passen. Waar komen deze mensen vandaan? Waarom zijn deze mensen in Nederland? Wat was hun beroep in hun eigen land? Havenwerker wellicht??? De overige mensen van het groepje zijn moeiteloos in andere reportages in te passen die ook niet bepaald een fleurig beeld van de wereld laten zien. Het beeld wat ik zie is triest. De blonde vrouw "verheerlijkt"de mensen op de foto en de fotograaf die ze heeft vastgelegd, spreekt erover alsof zij het was die met de camera in de hand al deze mensen gevonden heeft, met hen mee geleeft heeft, hun situatie kent. Maar de felle blik in de ogen van haar toehoorders leert mij dat deze 15 mensen stuk voor stuk veel beter kennen wat er op de foto's staat afgebeeld, wat het is om je staande te houden als het land om je heen omvalt, wat daadwerkelijk belangrijk is in het leven, dan het meisje dat voor de rondleidingen is ingehuurd. Met een gevoel van schaamte loop ik de kerk uit. Ik heb zojuist naar foto's gekeken die de hel op aarde weergeven en een landgenoot van mij staat zonder blikken of blozen dit verhaal een verheerlijkende draai te geven ten overstaan van hen die wellicht uit die hel ontsnapt zijn......

1 Comments

Ik ben sinds 30 uur in het bezit van mijn eigen auto. Tot nog toe reed ik altijd in de Opel Astra, de tweede auto van mijn ouders, maar gister heb ik de Daihatsu Sirion van mijn nichtje overgekocht: een klein stadsracertje, perfect voor mij. Vanmiddag moest er voor het eerst getankt worden. Aangezien mijn ouders wegens bulkafname een pasje hebben voor de zelfbedieningspomp in Uithuizermeeden en dat dus een stuk goedkoper tankt (nee, niet pa en ma betalen voor mijn brandstof. Ja, in eerste instantie wel, maar ik betaal ze dat later terug), reed ik vanmiddag met mijn nieuwe aanwinst naar de pomp. Daar aangekomen stap ik uit mijn auto. Het duurde even voor ik in de gaten had dat het klepje niet van buiten af open te krijgen was en het duurde vervolgens nog weer even voor ik in de auto het hendeltje gevonden had waarmee het klepje dan wel geopend kon worden. Vervolgens keek ik met mijn timmermans oog eens naar het gat in mijn auto en de lengte van de slang..... dat ging niet passen. Dus klepje dicht, terug in de auto en auto omdraaien. Zo, auto staat goed, nu kan ik tanken. Dacht ik. Pasje in de automaat, pincode ingevoerd, pompnummer ingevoerd, hendel gepakt om er op 3 cm van mijn auto achter te komen dat het klepje nog dicht zat. Dus hendel terug in zijn houder, auto induiken, klepje open, schroefdop eraf, hendel weer pakken. Maar dit alles duurt dusdanig lang dat de computer voor mij besloten heeft dat ik blijkbaar niets wilde tanken. Dus opnieuw mijn pasje ingevoerd. Tweede keer een pasje invoeren betekent echter dat het ding een bonnetje print. Dus krijg ik keurig netjes een bonnetje waarop staat dat ik 0 liter getankt heb en dat mij dat dan ook 0 euro kost. Een derde keer mijn pasje invoeren, pincode, pompnummer, hendel pakken en 30 liter verder heb ik dan eindelijk mijn autootje vol getankt. Een man die bijna tegelijk met mij aankwam bij de pomp zit met tranen in zijn ogen mij uit te lachen. Ach, alle begin is moeilijk....

2811 Comments

In een kille ruimte te midden van stoffige archiefdozen die uit de stellingkasten zijn gevallen zit hij, de gevangene, de vluchteling, de duivel, de mens. Blinde paniek en verwarring zijn in zijn ogen te lezen. Zijn droom, zijn vrouw verschijnt als een witte waas, hoog zwevend boven waar hij bij kan. Vuur en verf lopen door elkaar heen, maken zwart wit of dat wat wit was zwart. Gevangenis of stad. Oorlog of bureaucratie. Helemaal duidelijk is het niet. Terwijl de ruimte om hem heen steeds verder instort, hij zelf steeds verder instort, draaien vijf zwarte schimmen om hem heen. Opruimend of juist meer chaos en paniek veroorzakend. De schimmen lijken hem niet te zien, door hem heen te lopen als was hij een geest of juist zij degenen aan een andere zijde. Gericht op hun taak. Onaanspreekbaar, onaantastbaar. Maar onder een van de zwarte capuchons klopt een hart, opgegroeid in de duisternis van het "backstage", onwennig in het licht van artiesten en in een buiging die altijd krampachtiger is dan gewenst voor premiere publiek.
La Divina Commedia van het NNT, in Groningen met mij, elders met anderen die niet gemaakt zijn voor het licht van artiesten, maar misschien daarom als schim zo tot hun recht komen.

1 Comments

Als de zee van bloemen haar over de marmerwitte vloer draagt,
Als alle woorden gesproken zijn,
Als vrienden en bekenden een voor een hun laatste groet brengen,
Als het laatste lied langzaam uit de luidsprekers drijft,
Als uitgelopen mascara met witte tissues wordt gemaskeerd,
Als dan, precies op dat moment, een vogel binnen komt vliegen,
in een minutenlange vlucht de bezoekers in zich opneemt en ze uitgeleidde doet,
Als door de bomen achter de ramen de zon zijn stralen dusdanig werpt dat tijdens de laatste noten van het laatste lied de bloemenzee nog feller kleurt, haar ogen op de foto nog mooier maakt,
Dan kan niemand mij vertellen dat er zich tussen hemel en aarde niets bevindt dan lucht,
Dat met het lichaam ook de geest begraven wordt
Dat dood synoniem is voor weg.

2 Comments

Bij een wandeling door Appingedam kom ik een vrouw tegen met haar hond. De vrouw ruik ik voor ik haar zie; een roze bloemetjeswolk hangt om haar heen. De lippestift zit dusdanig dik op haar lippen dat haar lippen zelf haast niet te zien zijn. Ze veegt met haar linkerhand een onzichtbaar vlekje van haar witte jas, terwijl haar rechterhand het roze riempje vasthoudt waaraan een wit beestje drentelt. Het duurt even voor ik zie wat voor beest het is. De witte kuif en het guitige koppie is eigenlijk het enige wat over is van een op zich prima poedel. De vrouw moet van de zomer hebben gedacht dat het beestje het warm had. Het beest is van kop tot teen, op dus die kuif na, helemaal kaal geschoren. Op deze regenachtige middag draagt hij, tegen de kou, dan ook een knalroze jasje waarin hij zich moeilijk lijkt te kunnen bewegen. Ik kijk de vrouw afkeurend aan, maar haar hooghartigheid lijkt niet ontvankelijk voor dit soort blikken. Ik zou een gesprek met haar kunnen zijn begonnen over waarom deze hond een jas aan heeft.
"Hij heeft het anders te koud"
"Maar hij is geschoren"
"Ja, van de zomer had hij het zo warm"
"Hoe weet u dat"
"Hij ging telkens in de schaduw liggen"
"Lag u wel in de zon dan?"
"Nee, natuurlijk niet, veel te warm. Bovendien, dat zou mijn huid schade doen. Tien minuten zonnebank per dag geeft mij deze prachtige teint, meer heb ik niet nodig"
"Waarom zou uw hond dan wel in de zon moeten gaan liggen?"
stilte
Maar ik ben doorgelopen. Dergelijke mensen krijg je het toch niet aan het verstand. Een hond moet een hond zijn, en een wolf moet een wolf zijn. Mensen die huisdieren menselijke eigenschappen toe-eigenen zijn in feite dierenmishandelaars. Zij laten het beest niet in hun waarde, verlangen iets van het dier wat het niet waar kan maken, omdat hij het simpelweg niet is. Mensen als deze vrouw zouden geen huisdieren mogen hebben.

0 Comments

Met grote tegenzin liep ik de doe-het-zelf zaak in en scharrelde langzaam, om nog maar wat tijd te rekken, richting de afdeling Werkschoenen. Het is in een theater verplicht (en met mijn onhandigheid af en toe ook verstandig) om veiligheidsschoenen met stalen neuzen te dragen. Na dagelijks door vier meter stront te hebben gebaggerd heb ik mijn vorige werkschoenen maar in Canada achter gelaten. Tijd voor een nieuw paar dus. Normaal gesproken ben ik gek op schoenen shoppen. Cowboy laarzen, sneakers, slippers, het maakt niet uit. Maar werkschoenen...
Men beweert dat de emancipatie toch zo'n beetje overal wel is doorgedrongen. Er zijn vrouwelijke vrachtwagen chauffeurs, stratenmakers, timmervrouwen en theatertechnica. Maar als het gaat om veiligheidsschoenen is de emancipatie ver te zoeken. In iedere werkkleding winkel of doe-het-zelf winkel staan schappen vol met dikke, lompe, zware schoenen, gemaakt voor de mannelijke Neanderthaler met zijn grote, brede voeten. Schoenen die bestaan uit staal, een dikke, zware laag rubber en gevoerd leer om de voet toch vooral lekker warm te houden in winterse dagen. Moet je net hebben in theaters waar het gemiddeld zo'n 20 graden is, zomer en winter.
Ik loop dus ook al jaren klossend over de podia in schoenen waarin mijn voeten het na een uur al dusdanig warm hebben dat ze het presteren om zelfs door het leer heen een onsmakelijke geur te verspreiden. In de loop der jaren heb ik inmiddels wel een paar gevonden die goed past, maar het gewicht en de lompheid ervan zijn nog steeds te groot. Eventjes stilletjes achter het toneel langs sluipen is er dus niet bij. Als een olifant bagger ik over het toneel zodat zelfs de mensen op het derde balkon mijn voetstappen kunnen horen.
Dus met een chagrijnig gezicht liep ik langs de rijen schoenen tot ik maat 42 gevonden had. Natuurlijk stond dat ene merk dat mij dan wel goed past er niet tussen. Ja, wel in maat 41 en ook in 43, "Sorry mevrouw, maatje 42 daarvan is uitverkocht". Grommend, scheldend en vloekend draaide ik me om om weg te lopen en stootte vervolgens mijn knie keihard tegen een rek vol modieus uitziende schoenen. Het papier erboven meldde dat dit damesschoenen waren. Nog steeds wat chagrijnig gromde ik dat de damesschoenen waarschijnlijk toch maar tot maat 41 gingen, maar de vriendelijke meneer die mij zojuist had verteld dat Olifantenschoen 42 uitverkocht was stond al voor me met Damesschoen 42. Mijn slechte humeur verdween "als sneeuw voor de zon". Deze schoen was licht, soepel, zag eruit als een sneaker van de Scapino maar had toch een stalen neus. En hij paste!
Ik loop nu al twee dagen op deze schoenen door het huis. Dolblij met het vooruitzicht dat mijn voeten het niet te heet zullen krijgen tijdens het werk, dat ik gewoon stilletjes sluipend over het toneel kan gaan, dat ik na afloop van een werkdag niet doodop ben door het meeslepen van 3 kilo aan schoen. Eindelijk zijn er schoenen voor vrouwen. Maar meer nog: eindelijk zijn er schoenen voor mensen die binnen werken. Want geloof me, menig theatertechnicus trekt na een dag werken zijn schoenen het liefst buiten uit en laat ze daar staan....

4 Comments