Blog Archieven

Naast me in de trein zitten drie vrouwen. Ik schat ze tussen de 45 en 50. Alledrie hetzelfde kortgeknipte kapsel, alledrie een te modieuze bril voor de rest van hun outfit en alledrie te goedkope sieraden om. Ze zijn naar "les" geweest. Wat voor cursus ze precies volgen is mij niet duidelijk geworden. Wat me wel duidelijk wordt is dat deze vrouwen OF op het hoogtepunt van hun midlife crisis zitten OF in hun puberteit zijn blijven hangen. Er wordt gepraat over de lessen. Over tien lessen zijn de presentaties al!! Hoe lang die presentatie moet zijn. 15 minuten!! Zo lang kan ik echt niet praten! Met een kleurige multomap op schoot leest een van de drie een stappenplan op: Wat ik met deze lessen wil bereiken. Hoe ik dat denk te gaan bereiken. Hoe ik kan toetsen of ik mijn doelstellingen gehaald heb. De anderen grinniken: Jij maakt je echt heel druk he. Er wordt geroddeld over de overige cursisten. Over Amalia die niets aan haar huiswerk had gedaan. Dan wordt een van de vrouwen gebeld. Extreem luidruchtig brult ze door de telefoon of de persoon aan de andere kant nog naar de stal is geweest en of het paard dit keer wel wilde luisteren. Er wordt een afspraak gemaakt voor een buitenrit dit weekend. "Paardetutjes", denk ik. Pas als de vrouw opgehangen heeft maken de ander twee haar duidelijk dat ze wel erg luidruchtig was. En als er dan toch al 1 mobiel boven tafel is, worden de anderen ook uit de rugzakken (jawel, volgeladen Eastpak rugzakken) gehaald. Eentje heeft een nieuwe. Nummer twee brult dat ze NOOOOOOIT een ……. (merk) telefoon zou kopen. Nummer drie wil alleen maar weten wat het kost. Van telefoons gaat het gesprek over op mannen. Er zit 1 man bij ze in de klas. Aardig. "Maar ik zou niet verliefd op hem kunnen worden". "Nee, waarom niet? Ik vind het wel een typ voor jou." Verwoestende blikken worden heen en weer gezonden. Heel even laten ze zien dat ze toch ouder dan 12 zijn. "Hebben jouw dochters al interesse in jongens?" Er wordt ontkennend met het hoofd geschud en als een van de mobieltjes piept, wordt hij enthousiast weer uit de tas opgediept en laten ze elkaar de leukste ringtones horen.
Ik pak m'n koptelefoon en staar naar buiten de duisternis in. Als dit is hoe je tweede jeugd eruit ziet, laat die dan maar aan mij voorbij gaan.

9846 Comments

Een tijdje geleden waren ze nog jong en vitaal.
Strakke gladde huid, mooi rond hoofd.
Jeugdige, ondeugende glimlach om de mond.
Lichtjes in hun ogen, zo stonden ze daar
Broer en zus naast elkaar.
Maar hun huid wordt slap
Vertoont meer en meer vlekken
De jeugdige lach is een cynische grimas
Uitgeput en uitgezakt staan ze daar
Naast elkaar op de tuintafel
Hun lichtjes allang gedoofd
Pompoenen laten in een maand zien
wat voor ieder mens uiteindelijk onvermijdelijk is.

9678 Comments

Bij het zien van de nogal spraakzame Brabantse vriendin van een van de boeren:
"Brabanders zeggen niet zo heel veel meer dan Groningers. Brabanders zeggen alle zinnen meerdere keren."
"Net een opera dus."

0 Comments

Het heeft ruim twee maanden geduurd, maar de hypotheek voor mijn huisje is nu eindelijk geregeld. Het is ongeloofelijk in wat voor bureaucratische molen je terecht komt bij het aanvragen van een hypotheek. Aangezien ik verre van een "standaard" model was, hadden de heren bij de bank het er nogal moeilijk mee.
a) Ik ben zelfstandig ondernemer. Ik krijg dus niet iedere maand een loonstrookje thuisgestuurd waarop precies staat wat ik die maand verdiend heb en wat hetzelfde bedrag is als de maand ervoor en de maand daarvoor. Voor het aanvragen van een hypotheek lijkt het bijna alsof dat loonstrookje het enige bewijs is dat je geld verdient en dus je hypotheek kunt betalen.
b) Ik heb pas twee kalenderjaren geld verdient. Voor een "betrouwbaar" plaatje van een zelfstandige willen ze drie jaaropgaves zien.
c) Ik woon alleen. Het heeft mij de afgelopen maanden heel erg verbaasd hoe zeer de Nederlandse huizenmarkt gericht is op gezinnen of in ieder geval samenwonende stellen die ook allebei een inkomen hebben. Toen ik bij het eerste gesprek aangaf dat ik alleen zou gaan wonen en dus ook alleen voor de inkomsten zou gaan zorgen werd ik verbaasd aangegaapt.
Goed, geen loonstrookje, geen drie jaaropgaves en helemaal alleen. Dat bleek een lastige opgave. Niet eens zozeer OF ik de hypotheek wel zou kunnen krijgen. Het knijppunt zat hem meer in informatie die aangeleverd moest worden. Inkomensgegevens moesten opgestuurd worden, belandden in een grote vergaarbak van emailtjes waar ze in kwijt raakten. Toen die gevonden waren moesten prognoses gemaakt worden. "Mevrouw Kolhorn, wat denkt u over drie jaar te verdienen?" Toen die gemaakt was en na een week eveneens met veel moeite uit de email-vergaar-bak gevist was, moest er een specifiekere prognose gemaakt worden. "Mevrouw Kolhorn, bij welke bedrijven denkt u dat geld te gaan verdienen?" Toen ook dat mailtje bij de juiste heren lag, bleek dat de datum voor het verlenen van de bankgarantie dan wel de waarborgsom inmiddels dusdanig dichtbij gekomen was, dat de bank het niet voor elkaar kreeg dat op tijd te regelen. Of ik zelf de waarborgsom even kon storten. Dat was 4 november en vandaag hebben we dan eindelijk het laatste gesprek gehad: hypotheekvormen en rentes en zo. 1 december krijg ik de sleutel van mijn arbeidershuisje in, jawel, KOLHOL. Wie komt helpen klussen????

65 Comments

In koor zingen wij het lied der zieken kuchend en blaffend,
in het ritme dat door de nog niet aangetaste mam wordt aangegeven.
Piepende thermometers en geslurp van weggewerkt wordende hoestdrank
geeft het geheel wat extra swung.
Zo leeft dit gezin deze week
in de ban van Mexico en wat dat land ons gebracht heeft.
Hopende en wachtende op nieuwe energie en inspiratie
want dit lied verveelt al een aantal dagen......

2 Comments

Nog nooit heb ik zoveel camera's bij elkaar gezien. En nog nooit heb ik zoveel paparazzi gedrag bij elkaar gezien. En nog nooit heb ik me zo verkeken op de interessantheid van een beurs dan die waar ik vanochtend rond liep. Zoom Experience. Een beurs georganiseerd door het fotografietijdschrift Zoom.nl. Natuurlijk had ik verwacht dat het druk zou zijn. Natuurlijk had ik verwacht dat er, zoals op iedere beurs, ook op deze beurs vele standjes zouden staan met apparatuur voor "weggeefprijzen", met huppelende meisjes die vrolijk papiertjes uitdelen voor om het even welk bedrijf of merk. En ik verwachtte ook de "mogelijkheid tot fotograferen", aangezien de website dat al maanden rond schreeuwt. Ik kwam binnen, dumpte mijn jas bij de betaalde garderobe en ben toen eerst maar eens een rondje gaan lopen met m'n camera veilig in mijn tas. Ik was een van de weinigen. Dikke, oude mannen en potterige, lompe vrouwen liepen met camera's op hun borst te showen, de een nog groter dan de ander. Als er geen foto's werden gemaakt, werden de zojuist gemaakte foto's op de veel te kleine schermpjes ter keuring aan andere fotografen getoond of werd met bewondering de grotere, dikkere, langere, snellere apparatuur van mede hobbyisten of professionelen bekeken. Op verschillende plekken in de hal waren "fotolokaties" variërend van een skate/breakdance vloer tot een catwalk waar mode werd geshowd die in Parijs allang weer uit is en het Canon theater. Een soort grote boring met aan twee kanten een te kleine schuine tribune terwijl de optredende artiesten de derde en vierde kant op keken. Alsof het om een handtekening van Micheal Jackson ging liepen de hobbyisten zich te verdringen op de tribune en langs de zijlijn om hun lens het beste zicht te gunnen. Na drie ellebogen en twee achterhoofden te hebben gefotografeerd heb ik het opgegeven. De catwalk was beter: Twee meter hoog zodat mensen rondom toch in ieder geval de bovenste helft van de modellen normaal op de foto konden krijgen. Nog een voordeel: als je vlak bij stond, stond je de heren en dames schuin van onderen te fotograferen, wat er niet uit ziet. Iedereen bleef dus wel op een afstand. Maar zoals Johan Cruijff ooit al zei: ieder voordeel heb z'n nadeel (of andersom, dat weet ik niet meer), uit de theaterwereld weet ik dat fotografen altijd meer licht willen. Het kan ze niet licht genoeg. In de hele hal stond slechts de helft van de verlichting aan en op sommige plekken, waaronder de catwalk, was het ronduit donker. Met als gevolg: je krijgt de modellen wel op de foto zonder ellebogen en achterhoofden van de mensen om je heen, maar de foto wordt sowieso te donker omdat willekeurig welke opzetflitser de afstand nooit haalt.
Dan waren er nog de workshops. Er zullen ongetwijfeld workshops en lezingen zijn geweest die erg interessant waren, maar de paar waar ik en passant even binnenliep konden mij weinig nieuws vertellen en weinig boeien. Daarnaast ontbrak het ook hier weer aan voldoende theatertechnici: door de vele stands met muziek en geroezemoes zijn de sprekers zonder microfoon niet te verstaan, maar door totaal verkeerd ingeregelde microfoons (in iedere lezing-ruimte stond er minstens 1 rond te gillen) kwam de spreker niet eens aan spreken toe. Het lukte mij niet de energie te vinden tussen gillende microfoons, stampende muziek en geroezemoes van honderden, zoniet duizenden fotografen die zichzelf allemaal erg goed vinden de spreker te volgen. Na anderhalf uur heb ik het opgegeven, ben in de trein gestapt en heb de middag over de Veluwe gedwaald. Met mijn camera in de hand de meest prachtige herfstkleuren weten vast te leggen (binnenkort onder Landscapes) en heerlijk genoten van de rust van het bos en het plezier dat ouders met kinderen daar hadden met het rondschoppen van bladeren.

1 Comments