Blog Archieven

Ik was nog jong. Tien, elf misschien. Het was misere thuis. Zowel pa als ma lagen de hele dag al in bed. Beiden hadden koorts, zagen bleek en hoestten erg. Mijn broers en zusters waren er minstens net zo erg aan toe. Ik was de enige die nog niet geveld was door de griep. Ik had dus ook de hele dag al rondgelopen met warme kruiken en bekers water en dergelijke. Aan het begin van de avond riep mijn moeder mij bij zich. Omdat zowel zij als pa te ziek waren de deur uit te gaan, moest ik een belangrijke boodschap doen. Ze vertelde me dat ik geld moest brengen naar mensen in het dorp. Ze stopte een stapeltje bankbiljetten in mijn vestzak en deed deze zorgvuldig dicht met een veiligheidsspeld. Met grote ogen had ik gekeken hoe het bundeltje mijn zak in verdween. Zelden had ik zoveel geld bijeen gezien en nu verdween dat zomaar in mijn zak! Ma zei me het te brengen naar een man in het dorp. Nieuwschierig als ik was, vroeg ik waarom die man zoveel geld van ons kreeg. Ik kende hem niet. Hij had dus zeker niet voor mijn vader gewerkt. Moeder legde uit dat deze man erg rijk was en dat hij, toen vader zijn bedrijf begon, geld had uitgeleend om het bedrijf te kunnen starten. Nu moesten we dus elk jaar een deel van dat geld terug geven en vandaag moest dat jaarlijkse bedrag betaald worden.
Mijn moeder gooide nog wat hout op het vuur en ik ging, met het geld diep weggestopt in mijn vestzak met veiligheidsspeld, onder mijn trui en jas in het schemerdonker naar de man die ik niet kende. Ik belde aan. Een jongen van mijn leeftijd met zijn jas nog aan deed open. Ik kende hem van school. Daar was alles mee gezegd. Ik zei dat ik een boodschap had voor zijn vader. Hij rende naar binnen en kwam even later terug om mij, met toestemming van zijn vader, binnen te laten. Via een donkere gang kwamen we in een klein keukentje. Naast de houtkachel zat de man waar ik voor kwam in een lange zwarte jas die tot over z'n knieen hing. Hij hield zijn handen diep weggestopt in zijn zakken. Aan de andere kant zat een vrouw in een dikke trui. Ze had een wollen omslagdoek om zich heen geslagen.
"Heb je het koud?", vroeg de man.
"Nee", zei ik. Ik had immers mijn jas aan.
"Mooi."
"Ik heb een boodschap voor u van mijn moeder", zei ik en knoopte mijn jas los om het geld uit mijn vestzak te halen.
"Jouw ouders zijn goede mensen, zij betalen altijd stipt op tijd."
Ik rilde. Zo zonder jas was het erg koud. Ik vroeg me af wat het temperatuursverschil zou zijn tussen binnen en buiten.
De vrouw keek naar haar zoon: "Stook de kachel nog wat op, jongen."
De jongen liep naar een mand waar oud snoeihout in lag en nam daaruit een armpje vol.
"Niet zo veel, dat is nergens voor nodig", bulderde de stem van de man. De jongen liet de helft weer terug in de mand vallen en vulde de kachel met het overgeblevene. De vrouw bood me een kop koffie aan die ze zojuist gezet had. Ze had een flinke schep koffie erin willen gooien, maar toen haar man met een afkeurende blik naar haar keek, gooide ze wat van de koffie terug in de pot. Het was een slap bakje, maar het was warm. Ik knoopte mijn jas weer dicht. Voornamelijk vanwege de kou, niet zozeer vanwege mijn plan binnen enkele minuten weer op te stappen. Er werd weinig gezegd en ik dronk snel mijn kop leeg.
Onderweg naar huis kon ik het maar niet begrijpen. Deze man had mijn vader dusdanig veel geld geleend dat hij ieder jaar geld opzij moest leggen om een deel van die lening terug te kunnen betalen. Deze man zat in een koud huis en dronk slappe koffie. Eenmaal thuis gooide ik voor mijn zieke ouders en broers en zusters nog wat extra hout op het vuur.....

Mijn opa leunt achterover op de bank en neemt een slok van zijn koffie. Goeie sterke koffie dit keer. Hij heeft een droge mond gekregen van het praten....

0 Comments

UPDATE: Vanavond de eerste aflevering van de hieronder beschreven documentaire. In deze eerste aflevering komt de stad Nizjni Novgorod uitgebreid in beeld, de stad waar ik naast Moskou en St. Petersburg ben geweest.

Onze bus baggerde door een grauwe smurrie van sneeuw, modder, olie en waarschijnlijk nog veel meer troep. Voertuigen voor en achter ons rookten zichtbaar. Eenmaal buiten de bus bleek dat de stank die we roken niet aan het interieur van de bus lag, maar aan de lucht van de stad. In mijn hotelkamer rook niet alleen de lucht, maar ook mijn bruine wollen deken, mijn kussen, mijn handoeken, eigenlijk alles waarvan je in een hotel verwacht dat het naar frisse bloemen ruikt, alles rook naar de stad en de grijze smurrie op straat. Met een vies gevoel liet ik de badkuip vol lopen. Ik neem nooit een bad, ik hou van douchen. Op de een of andere manier wilde ik nu een bad nemen. Maar toen het bad half vol groenig water stond, heb ik het weer leeg laten lopen. Liever mijn eigen stank dan een chemische en onbekende stank. Het uitzicht vanuit mijn kamer op 3-hoog was triest: zwarte rokende fabrieken, grijze betonnen gebouwen, vieze auto's en vrachtwagens en af en toe een zorgvuldig maar te veel opgemaakte vrouw met een bontjas over straat.
Mensen die mij kennen, kennen dit verhaal. Op tournee in Rusland was Nizjni Novgorod het dieptepunt en omdat het een niet-touristische stad was, was het mijn referentiepunt voor de rest van dat land. Later begreep ik van collega's die nog meer steden bezocht hadden, dat dat niet waar was.
Jelle Brandt Corstius heeft een documentaire serie gemaakt voor de VPRO. Vanavond was hij te gast in "De wereld draait door", waarin een aantal beelden van zijn serie werden getoond. Zo heeft hij onder andere het meest vervuilde meer gefilmd dat tegen industriestad Dzjerzjinsk aan ligt wat op zijn beurt in de top tien meest vervuilde steden op de vijfde plaats staat (Chernobyl staat op de achtste plek). Dzjerzjinsk blijkt een kleine voorstad van Nizjni Novgorod te zijn...... Ik ben blij dat ik die drie dagen even niet gedouched of gebadderd heb.......

15255 Comments

Vanochtend vanuit mijn bed naar mijn douche gerold. Onder de hete waterstraal wakker geworden. Vrolijk fluitend een veel te luxe zaterdagochtend ontbijt gemaakt. Tv aan: samenvatting van de opening van de Olympische spelen. Met bewondering kijk ik naar de gigantische show die daar gegeven wordt. Dat was mijn einddoel voor mijn jaartje Canada. Mijn laatste paar weken in Canada zou ik de koeien en paarden verlaten en weer even theatertechnicus worden. Op zoiets gigantisch als de Olympische Spelen.
Ik zit op de bank en besef me dat er alweer bijna een jaar voorbij is. Een jaar sinds mijn vertrek naar Canada, een jaar sinds mijn droomplannen. De Olympische spelen hoorden ook bij dat plan. Of ik er uiteindelijk was komen te werken weet ik niet. Maar de omstandigheden waren optimaal: een werkvergunning op zak en doormiddel van connecties in Nederland en Canada belangrijke emailadressen in mijn agenda.
Zou ik daar nu gestaan hebben? Als een van de vele technici ergens in het Olympische gedruis? Ik heb het niet geprobeerd en even doet mijn nog steeds geldige werkvergunning heel veel pijn.

8909 Comments

13 dec. Via internet internet aangevraagd bij Telfort.
17 dec. Brief van Telfort. Wegens onbekende redenen kan de door u aangevraagde internetverbinding niet worden geleverd. Neem contact op met uw netwerkleverancier.
22 dec. Aanvraag voor internet bij KPN verstuurd.
23 dec. Telefoon van KPN, volgens hun administratie is er nog altijd een internetverbinding actief.
27 dec. De vorige bewoonster gebeld: zij heeft haar verbinding per 1 december opgezegd.
27 dec. KPN gebeld: de verbinding blijkt volgens het ene administratiesysteem inderdaad op 1 december opgezegd te zijn. Volgens het andere administratie systeem zit er nog altijd een actieve verbinding. Ik zal worden teruggebeld
30 dec. Telefoon van KPN. Alles is geregeld, mijn verbinding zal worden opgeleverd.
5 jan. Een brief van KPN met aanmeldingscodes en wachtwoorden.
15 jan. Een pakket met daarin een modem, geaddresseerd aan de vorige bewoonster op mijn adres. Pakket terug gestuurd.
15 jan. KPN gebeld waarom ik een pakket krijg waarop niet mijn naam staat, maar die van de vorige bewoonster. Haar nieuwe adres blijkt niet in alle administratie systemen te staan.
17 jan. Brief van KPN. Of ik 22 en 24 februari thuis wil zijn, omdat er laswerkzaamheden moeten plaatsvinden.
18 jan. KPN gebeld, waarom er volgens hen dergelijke werkzaamheden moeten plaatsvinden. Er wordt afgesproken een monteur langs te sturen om de lijn te checken.
28 jan. Een monteur komt langs en controleerd de lijn. Die blijkt gewoon bij de centrale binnen te komen.
28 jan. Telefoon van KPN, de lijn komt binnen. Alles kan nu doorgaan. Er wordt een monteur gestuurd om alles aan te sluiten.
08 feb. Een monteur komt langs. Zijn opdracht is om de lijn te checken. Inderdaad. Dat was al gedaan.
08 feb. Boos telefoontje naar KPN. Dreigend met omzetverlies van mijn bedrijf in een poging de boel wat te versnellen. Mijn signaal blijkt al op de lijn te staan. Er wordt beloofd de modem zo snel mogelijk op te sturen.
09 feb. Mijn modem komt per TNT binnen. Dit is mijn eerste weblog bericht vanuit mijn eigen huis met mijn eigen internet.

3 Comments