Blog Archieven

Voor een lokale amateurvoorstelling moet ik de geluidseffecten bij elkaar zoeken. Aangezien een van de hoofdpersonen van het verhaal een paard is, zat ik deze ochtend de gehele ochtend met mijn koptelefoon op (mijn koptelefoon is kwalitatief gezien het beste afspeelapparaat) paardengeluiden aan elkaar te knippen en plakken. Na ruim twee uur non-stop hoefgeklater en gehinnik gehoord te hebben, was ik toe aan een kop thee. Ik zette mijn koptelefoon af en juist op dat moment hoorde ik een paard hinniken en woest trappelen. Een paar seconden dacht ik dat ik gek werd. Ik had toch echt mijn koptelefoon afgezet, mijn werk even naast me neergelegd. Tot ik besefte dat dit geluid niet een opgenomen sampletje was, maar buiten live voor me werd gespeeld. Met mijn kop thee in de hand liep ik naar buiten om te genieten van vier paarden die voor het eerst kennis met elkaar maakten en daarbij meteen de hierarchie uitvochten. Nu de lente aanbreekt is mijn huis en zijn omgeving nog fijner.

10006 Comments

Iedere ochtend begint op dezelfde manier. Koffie, handen schudden en namen. Mannen stellen zich aan elkaar voor en zeggen hun naam. De kunst is zoveel mogelijk van die namen te onthouden voor de rest van de dag. Het maakt het samenwerken makkelijker. De eerste drie heb ik gehad en ik weet ze nog. Een goed teken. Een klein mannetje komt op me aflopen, zijn ogen naar de grond gericht. Een slap handje gevolgd door een zacht gefluister. Pardon? Zijn ogen schieten heel even omhoog. Ook de tweede keer versta ik niet wat hij zegt. Ik laat het er maar bij. Met een gezichtsuitdrukking wat het midden houdt tussen een extreme vorm van ochtendhumeur en angst gaat hij op zoek naar de persoon met wie hij zijn werk moet overleggen: onze belichter.
Een half uurtje later vraagt hij mij, zijn ogen op zijn werk gericht, of ik echt in Canada geweest ben. Een van mijn collega's moet hem dat verteld hebben. Ik vertel hem over de prairie en de cowgirl die ik daar geweest ben. Zijn ogen kwaad, maar zijn stem nieuwschierig: hoe ik dat gedaan heb. Een adres vinden? Ik wil beginnen hem het verhaal te vertellen over Wwoof en het systeem van werken tegen kost en inwoning. Hij schudt zijn hoofd. "Dit achterlaten."
Het werken met hem gaat moeizaam. Te verlegen om duidelijke aanwijzingen te geven, te chaotisch om structuur en snelheid in het werk te brengen, te gefrustreerd om er een leuke dag van te maken. Aan het eind van de middag raak ik weer met hem in gesprek. Hij wil weten hoe ik het kan. Hoe ik alles hier achter kan laten en naar Canada kan gaan. Of mijn ouders erachter staan. Of er geen mensen waren die het een slecht idee vonden dat ik weg ging. Ik vertelde over mijn droom en dat ik het gewoon moest doen. Hij vertelt over zijn werk, hoe het werk hem is gaan tegenstaan. Hij vertelt over Italie. Over het huisje wat hij daar gebouwd heeft. Over de vakanties 's zomers en met kerst. Over hoe hij daar zou kunnen leven zonder geld. Zijn eigen eten verbouwen en verder niks nodig hebben.
Wat kunnen emoties veel met een mens doen. De depressieve, verlegen, afgeleefde man verandert ineens. Zijn blik verlaat de vloer en richt zich recht in mijn ogen. Ik knipper geschrokken met mijn ogen. Het is werkelijk alsof er in een paar seconden een totaal andere man voor mij staat. Van de verlegen en chagrijnige man is niks meer te zien. Het vuur in zijn ogen raakt me. Een half uur lang praat ik met een man die het ene moment zekerheid en energie uitstraalt en het volgende moment wegzakt in verlegenheid en depressie als het gesprek respectievelijk over Italie en Nederland gaat. Op de vraag waarom hij niet in Italie zit, antwoordt hij dat hij "het" hier niet zomaar achter kan laten. Op de vraag wat "het" dan is, weet hij zelf het antwoord niet zo goed. Nooit eerder wilde ik iemand zo graag het vliegtuig in schoppen als deze man.
Vlak voor de voorstelling komt hij mijn kant uit gelopen. Met zijn "standaard" chagrijnige blik kijkt hij me aan. Ik kijk strak en chagrijnig terug. Ongemakkelijk kijkt hij weer naar de vloer. "Kijk niet zo kwaad naar me."
"Ik kijk naar jou zoals jij naar mij kijkt."
Hij kijkt me stomverbaasd aan. Glimlacht vervolgens en loopt door.

0 Comments

Mijn medicijnen zijn eindelijk weer op peil en normaal. Het komt erop neer dat ik exact dezelfde medicijnen in exact dezelfde hoeveelheid slik als anderhalf jaar geleden. Feitelijk is er niks veranderd. Ik heb nog steeds af en toe last van een spastische hand, maar geen last van grote aanvallen. Prima dus. Behalve dan dit. Mijn zelfvertrouwen heeft een fikse deuk opgelopen waar ik nog steeds dagelijks mee worstel. De spookgedachte dat ik ineens op een vreemd moment een aanval krijg, laat me nog altijd niet helemaal los. De angst om alleen te zijn, waar niemand mij kan helpen als me wat overkomt, is iets waar ik nog regelmatig mee vecht. Het gaat steeds beter. Ik kan er steeds nuchterder en rationeler mee om gaan. Ik had nooit gedacht dat 1 week van mijn leven zoveel met me kon doen.
Gister ben ik begonnen met de laatste stap in dit hele verhaal. De medicijnen die ik al sinds mijn 12de slik, en die perfect werken, zijn niet ideaal. Bij lang gebruik (30 jaar of zo) kunnen ze je nieren en lever aan gort helpen. Het is dus beter om over te stappen op een nieuwere versie die op lange termijn geen schade geeft. In een tijdsbestek van vier maanden ga ik "ombouwen" naar dat andere, nieuwe medicijn, Lamictal genaamd. De eerste twee maanden wordt de Lamictal opgebouwd, daarna gaan we de Diphantoine afbouwen.
De angst is weer terug. Het kost me moeite om mezelf rustig te houden als ik alleen ben. De gedachte dat ik zomaar ergens een aanval kan krijgen speelt weer op. Daarnaast ook de angst voor bijwerkingen. Ik weet wel dat je die hele lijst van bijwerkingen eigenlijk helemaal niet moet lezen. Maar mijn ervaring is dat ik wat betreft de epilepsie medicatie toch wel regelmatig last krijg van bijwerkingen. Daarnaast is niet met 100% zekerheid te zeggen dat dit medicijn voor mij ook werkt. Wat betreft epilepsie is het erg vaak een kwestie van medicijnen uitproberen en kijken wat het beste werkt. Mocht dit medicijn dus niet werken, dan ga ik daar achter komen op het moment dat ik de diphantoine ga afbouwen. Ik ga dus straks mijn diphantoine, het medicijn dat 14 jaar lang mijn "rots in de branding" is geweest, afbouwen met in mijn achterhoofd de gedachte dat het zou kunnen dat ik weer een aanval krijg.
Dit alles zorgt ervoor dat ik me momenteel zo veel mogelijk op werk en ander projecten stort. Om de piekertijd zo klein mogelijk te houden.

1 Comments

We weten allemaal dat we met z'n allen de aarde aan het vernielen zijn. Over een tijdje (men is er nog niet helemaal uit hoeveel jaren dat gaat duren) komen we hier allemaal om van de hitte. Half Nederland bestaat niet meer, omdat het overspoeld is door de 7 meter hogere zeespiegel. Mensen worden ziek door de vele smerige broeikasgassen die we met z'n allen uitstoten. Dieren sterven uit, waardoor andere dieren uitsterven. Grote delen van de wereld veranderen in kurkdroge woestijn. En u helpt daar allemaal aan mee. Met uw veel te oude, roetuitstotende auto, met uw kilo's huisafval per jaar, met uw energieslurpende, niet nodig zijnde apparaten.
Een goed milieu begint bij jezelf! Dus ik ben mijn manier van leven drastisch aan het veranderen. Ik ben momenteel aan het sparen voor een energiezuinige, electrische auto. Mijn koelkast en mijn wasmachine hebben Label A wat betreft energiezuinigheid. Ik scheid oud papier, glas, gft afval. In de supermarkt let ik bewust op verpakkingen: ik koop koekjes in een kartonnen doosje in plaats van een plastic pakje. Ik neem altijd mijn eigen boodschappentas mee, zodat ik geen plastic wegwerp tasjes hoef te gebruiken.
Ik wil even zeggen dat het me spijt. Het spijt me dat ik met deze goede bedoelingen juist heb meegewerkt aan het opwarmen van de aarde. Het geld wat ik gespaard heb voor een electrische auto zal ik gaan investeren in een oude, rokende Volvo. Ik ga weer gewoon de koekjes kopen die ik lekker vind, die in de plastic verpakking. En mocht mijn koelkast of wasmachine stuk gaan, ik zal hem vervangen door het goedkoopste model in plaats van het A-label model. Sorry. Ik hoop dat jullie mij vergeven dat ook ik de aarde een klein beetje warmer heb gemaakt......
Linkje

3 Comments

Een lange slungelige man loopt stuntelig en onzeker het podium op en pakt zijn gitaar. Hij grinnikt verlegen, hangt de draagband over zijn schouder en slaat het eerste akkoord aan. Op dat moment lijkt er iets in hem te veranderen. De onzekere waas die om hem heen lijkt te hangen, verdwijnt en vol overgave zingt hij zijn rol als doorgedraaide treinconducteur. Maar op het moment dat het laatste akkoord heeft geklonken, zijn rol is uitgespeeld, verschijnt er een soort paniek in zijn ogen die het meeste lijkt op die van een in het nauw gedreven hertje. Hortend en stotend praat hij de verschillende liedjes aan elkaar om vervolgens bij het zingen van de nummers de personage van het lied te worden. Zolang de gitaar klinkt en hij zinnen van zekerheid te zingen heeft, brandt het vuur in zijn ogen. Het lijkt alsof hij op die momenten in een totaal andere wereld leeft.
Zijn zenuwachtigheid en angst doen mij denken aan muziekschoolkinderen die voor het eerst een optreden doen. Een kind waarvan je vindt dat het goed speelt, niet omdat het spel goed is, maar omdat het door zijn angst heen toch met trillende vingers het bedoelde liedje weet te laten horen. Een kind die je gerust wilt stellen als het zwetend zijn instrument oppakt.
Maar als een artiest binnen een lied het publiek dusdanig van stemming kan laten veranderen dat het in het eerste couplet zit te gieren van het lachen en na de laatste toon stil is van ontroering….. Als tekst, muziek, stem en intonatie zo bij elkaar komen…… Als je de tekst van het lied niet alleen hoort, maar in zijn ogen ook kunt lezen, dan heb je alles wat een goed artiest moet hebben.

0 Comments