Blog Archieven

Het is negen uur 's ochtends. Ik loop mijn huisje uit en kijk achter de garage naar de paarden. Een staat bij het water wat te dommelen, de andere twee liggen. Ik klik kort met mijn tong. Het paard wat staat beweegt zijn oren naar mij toe. Een van de twee liggende paarden lijkt wakker te worden uit een hele diepe slaap. Hij kijkt versuft om zich heen en hijst zichzelf langzaam omhoog. Als iemand die de avond tevoren te veel heeft gezopen en nu even op de rand van het bed blijft zitten voor hij opstaat, controlerend of alles nog werkt, blijft het paard enkele minuten op zijn kont, benen vooruitgestrekt zitten. Hij overziet het landschap, lijkt te besluiten hoe zijn dag er vandaag uit gaat zien, en staat op. Schudt de slaap van zich af en rent een rondje om er zeker van te zijn dat hij echt wakker is.
Ik heb in die paar minuten mijn camera weten te pakken en kijk door de zoeker, met het zittende paard mee de polder in. De foto staat onder "animals".

3 Comments

Een zonnige dag gister. Heerlijk weer voor een fietstocht door de provincie. Ik was niet de enige. Wielrenners in felgekleurde pakjes zoevden mij links en rechts voorbij. Opa's en oma's op "elektrische fietsen" groeten mij, soms vrolijk, soms mompelend plichtsgetrouw. Een meisje met een hondje en een i-pod loopt over het fietspad. Vlak voor mij besluit het hondje dat de andere kant van het fietspad interessanter is. Het meisje volgt hem. Ik kom erachter dat de remmen van mijn fiets goed werken.
Op het laatste stukje, van mijn ouders naar mijn huis, komen drie donkere mannen mij tegemoet. Ik schat ze alledrie rond de dertig. Alle drie droegen ze een iets te grote baseball pet, wijde spijkerbroeken, ruimzittende t-shirt en gouden kettingen. Ik was verbaasd. Drie negers die eruitzien als city gansters komen mij tegemoet rijden op nagenoeg de meest noordelijke weg van Nederland, ver weg van city life. En je zou dit soort types verwachten op grote snelle motoren. Afgeragde scootertjes misschien. Maar dit drietal kwam op mij afgereden, ieders op een fiets. Het bijzondere was: ze bewogen hun voeten niet. Deze drie gangsters reden mij met een gezichtsuitdrukking die het midden hield tussen arrogantie en woede voorbij...... op een Spartamet. Het gezoem van de drie motortjes heeft mijn gierende slappe lach vast wat verbloemd, maar ze moeten mij gehoord hebben...... Ze keken niet om, reden stug door met dezelfde chagrijnige koppen.

10135 Comments

Ik heb altijd gezegd: als je buiten woont, moet je buiten accepteren. De stinkende stront van de koeien, paarden, kippen. De lawaaige trekkers die vaker en vaker vlak voor mijn huis langs rijden. De wind die als een idioot om mijn huisje kan vliegen en alles laat klapperen. Het stof wat door het werk op het land zijn weg vindt door de kieren van het huis. De paarden die nog steeds af en toe denken te moeten vechten, en dan vooral 's nachts hun gevecht gillend en krijsend uitvoeren. Het hoort erbij. Al deze zaken drukken je met de neus op de feiten. Je woont buiten, tussen de boeren en de beesten. Dat is wat je wilde, dus dat krijg je.
Maar er is 1 ding. Het beest wat heeft besloten om onder mijn huis zijn graf te vinden en nu al een week een misselijkmakende stank verspreidt, veracht ik. Op vrije dagen ga ik winkelen, mijn ouders bezoeken, in de tuin aan het werk, ook als het eigenlijk te nat of te koud is. Eten koken is een hel, want wat je ook kookt, de weee lijkenlucht wint het van de meest geurige ingredienten. Ik vlucht mijn huis uit in de hoop dat als ik terug kom, de stank weg is. Soms is dat zo. Het lijkt afhankelijk te zijn van de wind. Maar op het moment dat ik dit schrijf, kan ik plakken snijden van de lucht.

6 Comments

Het is lente want:

1. Er komen veel wandelaars, fietsers, wielrenners (nee, dat is niet hetzelfde als fietsers) en traag rijdende auto's voorbij. Het schijnt dat je hier 's zomers een flinke boterham kunt verdienen met een ijscokraam voor de deur.

2. Het feit dat ik nog geen grasmaaier in m'n schuur heb staan baart me meer en meer zorgen gezien de groenheid van mijn gras.

3. De belgische paarden voor mijn huis worden vakkundig geplukt door allerlei vogels die heen en weer vliegen met snavels vol haar tussen de paarden en hun in aanbouw zijnde nesten.

9957 Comments

Met een fikse trap schopt ze de garagedeur in het slot. Het is 's nachts 1 uur en ze hoopt dat de buren niet wakker worden van het lawaai van de deur. Maar hoe je hem ook dichtgooit, met een fikse trap of subtiel in het slot laten zakken, herrie maakt hij sowieso. In de regen grabbelt ze naar haar sleutels en draait de achterdeur los. Binnen laat ze haar jas uitdruipen op de kapstok en zet haar schoenen op de mat eronder. Rugzak in de keuken naast de deur, broodbak in de gootsteen. Tandenpoetsen en dan de slaapkamer in om in mijn splinternieuwe bed te stappen. Mijn slaapkamer ja! Eindelijk, na iets meer dan vier maanden is dan ook mijn slaapkamer af. De muren zijn geverfd, gordijnen genaaid, vensterbanken gemaakt, kledingkast en bed gelakt en in elkaar gezet. En vannacht was mijn eerste nacht in een huis wat af is. Helemaal af is het natuurlijk nog lang niet: ik heb nog geen nachtkastjes, m'n tafel is te klein, ik moet nog een boekenkast hebben, mijn badkamer kan vernieuwing gebruiken en de tuin is een bende. Maar de basis is er eindelijk. Ik heb een woonkamer, een keuken EN een slaapkamer.

4 Comments