Blog Archieven

Achteraf gezien weet ik nog steeds niet helemaal zeker waarom ik mijn medicijnen ging ombouwen. Waarom dat nodig was. Met mijn huidige medicijnen is het niet verstandig zwanger te worden, maar dat was ik sowieso niet van plan op korte termijn. Maar goed, het leek de artsen een goed idee en als ik met die nieuwe medicijnen nou eens wel van die kleine spastische aanvallen in mijn hand af kon komen, zou dat fijn zijn. Maar de afgelopen weken heb ik juist meer last van die hand gekregen. Aanvallen van spasme die gewoon niet handig zijn. Maar ze werden erger naarmate ik mijn nieuwe medicijn verhoogde. Tot ik vannacht een hele lichte "totale" aanval kreeg. Ze doen dus het tegengestelde van wat ze zouden moeten doen. Met mijn arts hebben ik besloten om maar weer gewoon terug te gaan op het medicijn wat ik al 15 jaar slik en waar ik prima over te spreken ben. Gewoon niet zwanger worden. Jammer alleen dat het zoveel stress en gedoe geeft.

0 Comments

Hoe ik ooit in dat bedrijf terechtgekomen ben weet ik niet meer. Nou ja, tuurlijk weet ik dat nog wel. Karel kwam met het idee, 15 jaar geleden. En omdat ik op dat moment juist ontslagen was en dus zonder werk zat, heb ik ja gezegd. Ik weet dus nog heel goed hoe ik in dat bedrijf terecht gekomen ben. Maar ik probeer het iedere dag te vergeten. Karel heeft altijd vooraan gelopen. Hij heeft ervoor gezorgd dat we destijds onze eerste werknemer in dienst namen. Dat zijn er inmiddels 36. Karel is een carriere man. Al vanaf de eerste dag wilde hij het bedrijf groots maken. En ik moet zeggen, dat is hem gelukt. Dat is HEM ook vooral gelukt. Ja, het bedrijf is net zo veel van mij als van hem. En in het begin voelde dat goed! Maar nu, ik kan het niet. Ik ben gewoon niet zo goed met mensen. Met leidinggeven. Met grote organisaties. Ik ben het overzicht al kwijt als er drie man op me afkomen met vragen, laat staan 36. In de loop der jaren heb ik mijn positie binnen het bedrijf wel gevonden. Ik maak de roosters, zorg dat iedereen op tijd zijn geld krijgt. En Karel is de baas. Ja, vaak is hij ook mijn baas. Soms doet dat pijn. Als ik er heel erg over nadenk, doet het zoveel pijn dat ik het liefst heel hard weg zou willen rennen. Maar meestal weet ik dat aan de kant te zetten. Doe wat er van me gevraagd wordt om het voor mezelf niet te moeilijk te maken.
Emma is trots op me. Ik ben mede-eigenaar van een goed lopend bedrijf. Ten minste, ze was trots op me tot deze vakantie. Nu weet ik het niet zo meer. Het was misschien niet zo'n goed idee om met Karel en zijn vrouw op vakantie te gaan. Ik praat thuis zo weinig mogelijk over m'n werk. Thuis ben ik mezelf en ben ik met mijn vrouw. Nu lopen die werelden door elkaar. Emma ziet de relatie tussen Karel en mij. Ze is niet achterlijk. We hadden samen moeten gaan. Gewoon wij, met z'n tweetjes. Dan had ik dat bedrijf ook echt even achter me kunnen laten. Karel laat zijn secretaresse elke dag langs komen. Hoor je wat ik zeg? ZIJN secretaresse. Ons bedrijf dus onze secretaresse...... maar ach, ik maak me er maar niet druk om.

0 Comments

Te druk om te schrijven. Momenteel ben ik druk bezig met de voorbereidingen van de voorstelling 't Wotterop van Waark. Het stuk speelt zich af op een gammel plezierjachtje. En het publiek vaart mee. In een varende "haven" speelt zich het verhaal af van twee stellen die samen op vakantie gaan. Het hele stuk zit vol technische snufjes en geintjes. Voor mij een grote uitdaging en voor jullie, publiek, geweldig om naar te kijken. Dus kom vooral kijken.
www.waark.nl
En op www.rtvnoord.nl staat een filmpje

0 Comments

Dingen die ik tijdelijk niet lust:
Appelflappen, rijstepap, wentelteefjes, pannekoeken, gluwhein, kletskoppen, zuurstokken, kaneelkussentjes, "winterglow" thee, kaneelthee, appeltaart, stoofpeertjes en al het andere waar kaneel in verwerkt zit.
Een Braziliaans dansgezelschap bedenkt dat het er erg mooi uitziet als een aantal dansers door ongeveer een kilo kaneel dansen. Nou klinkt een kilo kaneel net zo veel als een kilo suiker.......... Kaneel weegt niks!!! Een kilo kaneel betekent een laag van een halve centimeter over het gehele podium: 12 x 10 meter. Uiteraard verzinnen ze daarbij ook nog dat deze "kaneeldans" de eerste van drie dansen is, zodat in 25 minuten pauze het gehele podium schoon moet worden gemaakt. Met vijf stofzuigers en acht dweilen en acht stofmaskers gingen we de puinhoop te lijf. In die 25 minuten moest het podium "toonbaar en dansbaar" gemaakt worden. De kaneel kriebelde door de stofmaskers heen mijn longen in. Velen liepen te snotteren en te niezen. Een van de Brazilianen roept dat een biertje heel goed helpt tegen het kriebelen. Na 1 keer stofzuigen en twee keer dweilen is de zwarte balletvloer nog altijd grauw bruin, maar de tijd is op, het doek moet weer open.
Na afloop van de voorstelling begint het afbreken. Kabels die op de grond lagen, liggen nog steeds in een dikke laag kaneel. Bij het opruimen worden t-shirts en broeken ongewild gebruikt als poetslap. Thuis gekomen verdwijnen mijn kleren meteen in de wasmachine. Mijn neus jeukt nog steeds en bij de gedachte aan wentelteefjes wordt ik misselijk.
Vandaag, twee dagen later, loop ik het toneel op. Een mengelmoes van kerst (gluwhein) en kermis (zuurstokken) valt over me heen. De geur van kaneel is niet meer heel sterk aanwezig, maar nog altijd dusdanig dat het me beinvloed.

0 Comments

Het is een druilerige, bewolkte dag. De dag na Koninginnedag. De dag na een aantal dagen veelbelovend zomerweer. Hoewel het regent en de buitentemperatuur niet meer dan 13 graden is, zijn vele mensen overtuigd van de zomer. In iets te korte rokjes en een vergeten jas bibberen mensen over het perron van Utrecht Centraal. Maar als mijn trein langzaam langs het laatste perron rijdt, lijkt er toch een straaltje zon door te dringen. Oranjegeel licht verlicht de wagons. Toch klopt er iets niet. De warme zonnegloed lijkt vanuit de aarde te komen. Verdwaasd en gedesoriënteerd zoek ik naar de lichtbron en mijn eigen evenwicht. Het licht blijkt afkomstig uit de naast het station gelegen bouwput. In de put, op zo'n vier meter diepte, liggen vier lichtmasten. Vier straatlantaarns met gebogen palen, hun voeten nog nat en vuil van de aarde waar ze uit komen. Als neergeschoten soldaten liggen ze daar. Gevallen, maar niet gedood. Hun geeloranje bundels zijn, zelfs bij het daglicht van het middaguur, fel naar ons gericht. Schreeuwend om hulp, smekend om overeind geholpen te worden, dan wel hopend dat iemand de connectie tussen hun levensader en het nationale spanningsnet verbreekt zodat ze hun rust kunnen vinden. Mijn trein rijdt verder. Vol medelijden kijk ik achterom. Ik geloof niet dat ik ze had kunnen helpen……

0 Comments