Blog Archieven

Ik weet het, sport is ontzettend belangrijk voor ons. Eigenlijk is het absurd dat sport zo belangrijk is, want als we in ons dagelijkse werk voldoende beweging zouden krijgen, zou al dat fitnessen en hardlopen nergens voor nodig zijn. Maar goed, in de afgelopen decennia is sport steeds meer onderdeel geworden van ons leven, van onze cultuur. Prima, niks mis mee! Het is een fijne manier van ontspannen door inspanning. Goed om nieuwe mensen te ontmoeten, gezond om je lichaam te bewegen. En dus doen we het met z'n allen. We voetballen, zwemmen, fitnessen, hardlopen, tennissen, schaatsen, fietsen en volleyballen er lustig op los. Ook ik doe eraan mee. Probeer iedere week toch tenminste twee keer wat baantjes te trekken. Al is het met dit hete weer en door de vakantie meer baantjes ploegen door gillende en plonzende jeugd.
Maar goed, prima! We doen allemaal aan sport. Maar mensen, dat betekent niet dat ik thuis, op de bank, met een glas cola en een zak chips in m'n handen ook continu naar sport wil KIJKEN. Het is echt absurd. Allereerst hadden we natuurlijk het WK voetbal. Ik weet niet hoeveel weken lang kon je geen zender voorbij flitsen of het beeld was om wat voor reden dan ook oranje. Wedstrijden, voor- en nabesprekingen en analyses worden continu herhaald. Dus na de finale dacht ik: fijn, eindelijk weer normale tv! Maar nee, op dat moment was juist de Tour de France begonnen. En ook dat gefiets over die bergen wordt op iedere zender herhaald en besproken. Begrijp me niet verkeerd! Ik verklaar ze voor gek, maar ik heb wel bewondering voor mensen die zo'n end een berg op kunnen fietsen. Ik hoef alleen niet iedere dag de hele dag te zien hoe ze dat voor elkaar krijgen. Dus met zorgvuldige precisie probeer ik de fietsverslagen over te slaan. Maar jah, dan heb je nu ook nog de dagelijkse verslagen over de Vierdaagse. Iedere dag, ieder jaar hetzelfde: macherende militairen, strompelende oudjes en vrolijke studenten die allemaal roepen dat het prima gaat, dat het weer geweldig is, dat het echt niet te warm is en dat ze vooral heel veel water hebben gedronken. Mensen, alsjeblieft. Laten we met z'n allen zo veel mogelijk gaan sporten. Omdat het fijn is, omdat het goed voor je is of om wat voor reden dan ook. Maar laten we het daar dan ook bij laten. Niks geen verslagen op tv, niks geen eeuwige herhalingen van net gemiste doelpunten. Sport hoort buiten, op het veld, in het water, op de weg, afhankelijk van de sport die je beoefend. En als ik op een luie middag de hele middag op de bank voor de tv wil hangen, wil ik zeikerige series, boeiende documentaires en slechte amerikaanse films zien. En zeker niet een stel mensen die zich met een verbeten kop in het zweet werken en die constant hetzelfde truckje laten zien, omdat men achter de schermen vindt dat dat ene moment zo uniek is dat het de hele middag herhaald moet worden.....

1 Comments

De meeste van mijn teksten schrijf ik binnen een half uur. Ze komen in me op en ik hoef er dan verder ook niet over na te denken. Sommigen nemen wat meer tijd in beslag. Maar er is 1 tekst waar ik zo'n vier jaar over gedaan heb. Alleen bij vlagen en als ik in de juiste stemming was, kon ik eraan werken. Twee jaar geleden was hij af. Maar nog zo vers dat ik hem niet zomaar aan iedereen kon en durfde laten lezen. "Mien leutje laif" staat nu onder Teksten op mijn website. Of het mijn mooiste tekst is weet ik niet zo goed. Het is in ieder geval wel de meest bijzondere tekst die ik ooit geschreven heb.

23402 Comments

Kijkend in de spiegel denk ik: Hoe kan het dat je soms iets heel anders ziet dan je voelt. En dat je, op andere momenten, soms precies dat plaatje ziet wat je in je hoofd had.

2 Comments

Met verbazing en verbijstering kijk ik niet naar voetbal (ik hou niet van voetbal, net wel even stiekem gezapt om de stand te kijken), maar naar een show op Ned3 genaamd "Zoooooo30". Een studio volgepropt met 30-ers, twee "dertiger" presentatoren en drie "bekende Nederlandse dertigers" doen een test of ze last hebben van het dertigers dilemma. Met mijn kin op m'n knieen kijk ik naar dertigers die vertellen hoe moeilijk ze het vinden om keuzes te maken. Hoe ingewikkeld het is om te kiezen tussen kinderen of carriere. Hoe erg ze zich afvragen of dit nu alles is wat het leven te bieden heeft. Hoe ontzettend ze dromen over het ideale leven en hoe erg dat dromen hun echte leven beinvloedt. En het enige wat ik kan bedenken is: er is weer ergens door een of andere psycholoog een term verzonnen waarmee de gewone dagelijkse problemen waar iedereen in het leven mee te maken heeft een naam gegeven kan worden. Zoals 16-jarigen niet 16-jarigen zijn, maar jongeren met last van de puberteit. Zoals 40-plussers geen 40-plussers zijn, maar mensen met last van een midlife crisis. Zo zijn 30-jarigen vanaf nu niet langer 30-jarigen, maar mensen met een 30-ers dilemma. Alle problemen voor alle leeftijdsgroepen hebben inmiddels een naam gekregen. Een complex, een crisis, een overgang, een dilemma. Moeten we nu echt ieder hobbeltje in het leven benoemen? Moet iedere fase in het leven (en dan voornamelijk de negatieve kanten ervan) worden gezien als een probleem waar we overheen moeten stappen? Waar we ons bewust van moeten zijn? Waar we last van hebben? Waar we met z'n allen over moeten praten en waar we enorm veel gewicht aan moeten hangen? Het lijkt alsof de algehele gedachte is: het leven is leuk en positief, alles wat er negatief aan is, moeten we zien te vermijden. Helaas, het leven is over het algemeen precies evenveel positief als negatief. En dat is maar goed ook. Dus laten we ophouden met zeuren en gewoon leven!

10117 Comments