Blog Archieven

Twee voorstellingen. Allebei twee beamers, een flinke dosis laptops en allerlei kastjes en kabels om de boel aan elkaar te knopen. Twee voorstellingen waarbij projectie een groot deel van de voorstelling uitmaakt.
Fuck my life: Veertien Ierse jongeren vertellen elkaar en het publiek wat hen bezig houdt, wat ze hebben meegemaakt, hoe zij in het leven staan. Waarom het leven niet altijd zo vrolijk is. Op het toneel staan veertien stoelen en krukken onder een groot projectiescherm. Voorop het toneel staan vijf microfoons. In de zaal tussen het publiek staan twee camera's en het platform achter de tribune, speciaal gebouwd voor de technici en hun apparatuur, zit vol met 6 man, kabels, computers en kastjes. Verlegen, overdreven vrolijk, scheldend, zingend en fluisterend vertellen de jongeren een voor een of per tweetal hun verhaal. Op het buitenproportioneel grote projectie scherm verschijnen nagenoeg iedere scene close-ups van de acteurs, zoals we van zangers van beroemde bands zien als zij in een groot stadion spelen.
Cinematique: Een danseres en een jongleur bewegen zich in een door twee beamers gecreeerde wereld. Een uit de kluiten gewassen schoenedoos met ingebouwd cameraatje fungeert als live "ondergrond maker": het beeld van het cameraatje wordt geprojecteerd op de vloer. Doormiddel van kleine kiezelsteentjes worden keien op een blauwe vloer gelegd, waardoor de danseres zich van links naar rechts over het toneel kan bewegen. Als er uit een klein flesje een laagje water in de doos wordt geschonken, zien we op het toneel de zee dichterbij komen. De vrouw vlucht naar hoger gelegen keien. Op haar knieen blaast ze naar de zee, dat wijkt voor haar adem. Even later verschijnt op de vloer een simpel wit raster wat later veranderd in een landschap vol bulten en gaten, diepe dalen zelfs. Huppelend en springend bewegen de twee zich door een uit rasters bestaande grot.
Twee voorstellingen zo verschillend. Bij de eerste was projectie naar mijn mening totaal overbodig. Ik bleef alleen maar naar dat grote scherm, naar die grote gezichten kijken, terwijl het beeld van die ene persoon tussen de overige dertien zoveel mooier was. De kwetsbaarheid die ze daardoor kregen gaf de voorstelling zo veel meer kracht dan de expressie van hun gezicht op het scherm. De tweede voorstelling had niet zonder projectie gekund. Projectie en dansers zijn even belangrijk, het een is totaal nutteloos zonder het ander. Leuk om dat contrast te zien.
Ps, op de website van Noorderzon staat een erg mooi filmpje van de tweede voorstelling, Cinematique.

2 Comments

Alweer een nieuw lokatie project: Noorderzon. In een grote knalroze circusachtige tent staat een podium van 12 x 16 meter en een tribune voor bijna 500 man. Bijna twee weken lang ben ik chef geluid van deze tent, die Romeo wordt genoemd.
Met een fikse dosis schaamte moet ik bekennen dat dit de eerste keer is dat ik op Noorderzon ben. Nee, niet de eerste keer dat ik er als technicus ben, maar de eerste keer dat ik er ben. Ik wist van het bestaan ervan. Ik wist dat het een enorm leuk festival zou moeten zijn. En toch was ik er nog nooit geweest. Belachelijk en stom. Wnat het is inderdaad een leuk festival. Erg gezellig. En omdat de meeste voorstellingen van buitenlandse gezelschappen zijn, ook erg leuk om in contact te komen met theatermakers uit andere landen. Dus ik zou zeggen: kom allemaal kijken, al is het alleen maar om even sfeer te proeven en een drankje te drinken.

3 Comments

Na een dag lang photoshoppen, geluidjes monteren en administratie afwerken loop ik even de deur uit. Meteen ruik ik het: nostalgie! En ik hoor het ook! In de verte, maar het geluid herken ik uit duizenden. En het komt niet van een kant, het zijn er veel meer! Enthousiast loop ik de straat uit en tel drie groene en twee gele. Combines! Een stofwolk achter zich latend en met altijd minstens twee hulpjes in de vorm van trekker en kieper. Verbaasd kijk ik naar het schouwspel. Ik wist het wel. Ik wist echt nog wel dat ook zonder mij er ieder jaar geoogst wordt. Dat ook als ik er niet ben de combines ieder jaar hun rondje rijden. Sterker nog, het was altijd even wennen als ik na de oogstperiode terug kwam van vakantie of simpelweg vanuit Amsterdam op bezoek ging bij mijn ouders en de velden waren leeg. Korte gele stoppels, meer was er niet van over. Ieder jaar was dat even slikken. Maar ieder jaar kwam ik daar wel weer overheen. Dit gevoel, de heimwee naar vroeger, de geur en het stof kriebelend in je neus en toch langs de zijlijn staan. Terwijl ik daar sta te kijken, begint het zachtjes te regenen. Het is alsof er iemand in een mierenhoop trapt. Het gestage ritme waarin de combine en de trekkers zich bewogen, verandert. Wordt zenuwachtiger. Mannen lopen rond met grote kleden. Auto's komen aanrijden waar nog meer mannen uitspringen om de auto te verruilen voor een van de trekkers. Het stof verliest het van het water, daalt neer. Langzaam verdwijnt de geur. Ik sta wat hulpeloos toe te kijken. Bedenk wat ik zou kunnen doen om te helpen. Ik zou die trekker mee kunnen nemen? Maar waarheen? En van wie is hij? Mijn lijf staat aan de grond genageld, maar van binnen springt het. De boerin in mij is wakker geworden en ik kan er slecht tegen toe te kijken hoe alles en iedereen om mij heen zijn best doet het graan en de machines droog thuis te krijgen.....

1 Comments

Een grote garage, een oude zwarte lap, een oom die gek genoeg is om mij zijn flitserset uit te lenen, een camera en wat ge-msn heen en weer zorgde voor een erg leuke fotoshoot vanmiddag. En voor de verandering stond ik ook even aan de andere kant van de camera. Resultaten onder People.

4 Comments

Ik zit met een vriendin van me op haar balkonnetje drie hoog ergens in Amsterdam. Het is etenstijd. Met een bord op schoot kijken we uit op de achterkant van het volgende appartementen complex. In een keuken op drie hoog staat een jonge vrouw van waarschijnlijk Aziatische afkomst in een prachtige gekleurde jurk aan het aanrecht in een pan te roeren. Met veel concentratie gooit ze af en toe wat ingredienten in de pan. Een jongetje van een jaar of acht rent achter haar langs en verschijnt even later achter het raam naast de keuken. Hij rijdt een autootje over zijn snelweg, wat in mijn ogen een vensterbank is. Achter hem zit een man wat wezenloos voor zich uit te staren.
Een verdieping lager staat een man in een boxershort en een vuil hemd eveneens in een pan te roeren. Zijn bewegingen zijn non-chalanter en minder geinteresseerd dan die van de vrouw recht boven hem. Zijn keuken is ook minder opgeruimd.
Twee ramen naar links is een vrouw aan het worstelen met dekbedden en lakens. Het bed moet opgemaakt, maar dat lijkt niet helemaal te lukken. Op het balkonnetje rechts van de non-chalante kok zitten een jonge man en vrouw in elkaars armen. Twee vergeten kopjes thee staan op het tafeltje koud te worden.
Ik zie dit alles en bedenk: de mens is toch wel geniaal. Hij heeft het voor elkaar gekregen om zijn gedachtegoed letterlijk in de praktijk te brengen. Hoewel het merendeel van de mensheid ervan overtuigd is dat het niet het geval is, ben ik ervan overtuigd dat zij toch vooral in hokjes denkt. Hoor je niet bij het ene, dan hoor je waarschijnlijk bij dat andere. Man of vrouw, werknemer of zelfstandige, Christen of atheist, homo of hetero. Bij het nette Aziatische gezin op drie hoog of bij de onverzorgde man op twee hoog.
Mensen zullen nu gaan roepen: dat klopt niet, zo denk ik niet. Ik denk niet in die hokjes. Misschien niet. En ook daar heeft "de mens" in de praktijk weer iets op gevonden. Want de hokjes die mijn vriendin en ik zien vanaf haar balkon, zijn totaal andere hokjes dan die de jongen en het meisje op het balkon aan de overkant zouden kunnen zien, mochten ze hun oog voor elkaar even kwijt raken. Maar het raster blijft. Ook zij zien balkonnetjes, slaapkamerramen en keukens. Misschien is dat de reden dat ik mij in een stad niet zo op mijn gemak voel......

1 Comments