Blog Archieven

Twee jaar geleden, toen ik met Yamato op tour was heb ik deze tekst geschreven en destijds al eens op mijn weblog gezet. Ik kwam hem gister tegen en hoewel ik nu pas een weekje weg ben, vind ik hem wel weer van toepassing. Dus bij deze nog een keer......

Raaisen is n vlucht
Vot van ’t echte leevm
Ien elke stad ’n aander schat
Mor altied met dezulfden om je tou
De grootte van je koamer
De waarmte van t ber
Groadmeter van geluk
’n verjoardag gait veurbie, van harte
begroafenissen net zo hard

Ik rais mit, verdoofd en oetzinnig
Stad noa stad, van laand noar laand
Overal hetzulfde
Hotels, taxi’s, mensen
Mag ik vot hier, ik wil vot
Zwemmend deur de zee
Vlaig’n boov’m baargen
Boadend ien rust en ainzoamhaid
Verantwoording aan miezulf

0 Comments

De eerste week van voorstellingen zit erop. En het valt me best zwaar. Niet zozeer de voorstellingen op zich, maar voornamelijk het vroege opstaan en eigenlijk nog meer de vreselijke duisternis hier. Vandaag is de zon om half elf opgekomen en om 13:18 gaat hij weer onder. Hij blijft heel erg laag aan de horizon staan, je hebt dus eigenlijk drie uur van schemering en vervolgens weer duisternis. Het zal hier nu niet gebeuren dat de zon fel in je gezicht staat te branden, zoals hij dat in Nederland in de winter kan doen. Het blijft bij een beetje een laffe rode gloed. Die wel ontzettend mooie plaatjes oplevert!!! Dat wel. Het landschap is schitterend hier en de kleuren die de lage zonnestand te weeg brengt zijn ongelofelijk mooi. Maar ervan genieten is moeilijk als die schaarse schemering het enige licht is wat je per dag ziet. Hoe langer ik hier zit, hoe minder zonne-uren we hebben en hoe moeilijker het is niet heel erg depri te worden.
Maar gisteravond liep ik buiten onder een pikzwarte sterrenhemel en plotseling vlogen er groene strepen en vlagen over me heen. Als rookpluimen die door een storm voortgejaagd worden. Noorderlicht. Ik had het in Canada al eens gezien, maar niet zo heftig en helder als dit. Het is een heel bijzonder verschijnsel. Je hebt het idee dat het wolken zijn, maar je ziet de sterren er dwars doorheen. Het is dus niet iets "tastbaars" dat voor de sterren schuift. Het zijn lichtbundels. Magisch om te zien.
Het spelen op scholen is een hele ervaring. Overal is het een nieuwe uitdaging om genoeg stroom te krijgen, om de spullen binnen te krijgen (er zijn echt heel veel scholen met hoge trappen en smalle deurtjes), om een ruimte zo te krijgen dat niet tijdens de voorstelling aan alle kanten deuren open vliegen en mensen en vooral kinderen naar binnen stormen om te kijken wat er binnen allemaal gebeurt. We spelen voornamelijk in sporthallen. De meeste sporthallen hier hebben ook een podium, die wij dan niet als podium gebruiken, maar als tribune voor de kinderen. En het blijft een ontzettend leuke voorstelling: om zelf te zien en om te kijken naar de reacties van de kinderen.
Maar het vroege opstaan in combinatie met het weinige licht wat je op een dag ziet, maakt dat het een zware tour is. Om drie uur 's middags zijn wij klaar met werken: ingepakt en klaar om naar het volgende dorp te rijden. Onze werkdag zit er dan op, maar de dag is nog niet voorbij. Toch is het dan al pikkedonker, heb je het idee dat het zeven uur 's avonds is. Om zes of zeven uur gaan we wat eten, maar voor je gevoel eet je dan dus om elf uur 's avonds om vervolgens nog een hele lange avond voor je te hebben, die gevoelsmatig op nacht lijkt. Je ritme verschuift, maar het gebrek aan daglicht lost dat niet helemaal op.
Maar ooit kom ik terug naar dit deel van Noorwegen. In de zomer, als het heel lang heel licht is. Het lijkt me fantastisch om dan hier te zijn.

5 Comments

Er was eens een rijke koning. Hij bouwde een kasteel wat zo bijzonder was en zo anders dan andere kastelen, dat al bij de bouw mensen kwamen kijken naar het geweldige bouwwerk. Vrienden en buren kwamen kijken en bewonderden het geheel. Maar ook vijanden kwamen alvast een kijkje nemen en zagen zo dus al bij de bouw de zwakke punten van het bouwwerk. De koning besefte dat hij zijn kasteel moest beschermen, ook nu net nog in aanbouw was. Hij beveelde dat er extra arbeiders moesten komen om een diepe gracht rond het kasteel te graven en aan de binnenkant van die gracht een hoge en dikke muur te bouwen. De enige manier om het kasteel nu nog te kunnen zien was door via de enige brug de gracht over te steken en door de enige poort in de muur het terrein te betreden. Het werkte! Vijanden bleven buiten en vrienden kwamen nog steeds binnen. Maar over 1 ding had hij niet zo goed nagedacht. Doordat er slechts 1 brug was en 1 poort om binnen te komen, was het een stuk lastiger bouwmaterialen naar binnen te brengen. Bovendien werden er dusdanig grote stukken rots en lange houten balken gebruikt dat die niet over de brug te vervoeren waren. Het kasteel bleef in aanbouw, het is nooit afgekomen.
Daarom heb ik besloten mijn kasteel diep in het bos te bouwen. Ik vertel er niemand over: niet mijn vrienden en niet mijn vijanden. Ik kan er met al mijn energie aan bouwen en wordt niet tegengehouden door muren of grachten. En door adviezen van anderen. Ik zie het groeien, de muren worden hoger en sterker, de inrichting wordt prachtig, de sfeer die het uitstraalt precies zoals ik het wil hebben. En pas als mijn kasteel af is, begin ik aan de muur. En pas als de muur af is, vertel ik mijn vrienden en vijanden erover. Pas als mijn kasteel volmaakt is, is ze sterk genoeg om de buitenwereld aan te kunnen. Tot die tijd bouw ik, met alle energie die ik heb.

0 Comments

In een openbaar toilet staan drie jonge meiden met elkaar te discussieren. Ik hoor ze praten door de wc deur heen.
"Maar wat doe je dan eigenlijk, als je electricien bent?"
"Dat is iets met electriciteit toch?"
"Ja, dan maak je de electriciteit in huizen."
"Alleen in huizen?"
"Nee, overal."
"Maar is dat dan niet gevaarlijk, met electriciteit werken?"
"Als je niet voorzichtig bent wel ja."
"Kan je dan ook een schok krijgen?"
"Ja, tuurlijk."
"Maar van zo'n schok kan je dood gaan toch?"
"Ja, dat kan. Er gaan heel veel mensen dood door zo'n schok."
"Getsie!"
"Ik geloof dat de helft van de electriciens dood gaat."
"We gaan allemaal dood, kut."
"Nee, ik bedoel, door een schok."
"Echt waar? O, dan zeg ik Tim wel dat hij geen electricien moet worden."

3 Comments

Bloed kruipt waar het niet gaan kan. Anderhalf jaar na mijn thuiskomst uit Canada ga ik weer op reis. Een bescheiden reisje dit keer: niet zo lang en niet zo ver als mijn vorigen. Maar wel een bijzondere. Vrijdag vertrek ik voor drie weken naar Noorwegen. Naar Nordland om precies te zijn. Dat is dusdanig ver naar het noorden dat het nog net niet boven Zweden ligt. Het is daar momenteel bijna 24 uur per dag donker, de laatste week dat ik daar zal zijn zal dat helemaal het geval zijn. Het is daar ijskoud: het kan er rond deze tijd -40 worden. En het is een land waar ik nog niet eerder geweest ben. Ik heb er heel erg veel zin in. Ik ga samen met Etienne Borgers langs Noorse scholen reizen met een kindervoorstelling. Met z'n tweeen en zijn hond in een busje door donker en besneeuwt Noorwegen rijden. Ik heb er erg veel zin in!

2 Comments

Je hebt TomTom, Mio, ANWB routeplanner en Googlemaps. Allemaal handige hulpjes om makkelijk de weg te kunnen vinden door vooraf een routebeschrijving op te zoeken of ter plekke in je auto door een door jezelf uitgekozen stem in de goede richting geleid te worden. De TomTom van een kennis van mijn ouders heeft bij mijn ouders achter het huis eens gevraagd, toen hij de opdracht kreeg naar "thuis" te navigeren: "Wilt u onverharde wegen vermijden? Ja. Nee." De man klikt op Ja, waarop de TomTom hem beantwoordt: "Dan kan ik u niet verder helpen". En ja, mijn ouders wonen, net als ik, ver in het hoge noorden van Nederland, maar de ontwikkeling is hier inmiddels wel dusdanig doorgevoerd dat zowel mijn huis als dat van mijn ouders gewoon via een prima geasfalteerde weg te bereiken is. TomTom heeft daar dus even niet zo goed om zich heen gekeken. Nee, dan Google Maps. Op Facebook kwam ik de volgende tip tegen:
-Ga in Google Maps naar "routebeschrijving"
-Typ Japan als startpunt en China als bestemming
-Ga naar punt 43............
Zoals iedereen weet zijn Japan en China van elkaar gescheiden door de Grote Oceaan. Tussen de twee dichtstbijzijnde punten van China en Japan ligt maarliefst 782 km water. Maar waar TomTom een eventueel zandweggetje niet aandurft en roept dat hij je niet verder kan helpen, is Google Maps toch iets vasthoudender. In de routebeschrijving staat namelijk bij punt 43: Steek met een jetski de Grote Oceaan over...........

376 Comments

Na een gesprek met iemand die me zeer dierbaar is, was dit de conclusie:

Je kunt een Chinees en een Fransman nog zo hard met de koppen tegen elkaar rammen en roepen dat ze elkaar moeten verstaan en begrijpen. Ze zullen toch echt zelf het woordenboek moeten pakken........

1 Comments