Blog Archieven

Iemand wees me op een documentaire die maandagavond laat werd uitgezonden. Ik besloot het naar bed gaan uit te stellen om het te zien.
"Help, een homo in de klas" is een docomentaire die laat zien wat voorlichters van het COC tegenkomen als zij voorlichtingen geven op middelbare scholen. Naast een aantal begripvolle opmerkingen en een flinke dosis "zelf weten, maar ik vind het raar", schrok ik van de hoeveelheid haat en onwetendheid die er vanuit de kinderen kwam. Van "ik vind het vies" tot "Ze moeten dood". Scholieren die geen enkel respect tonen voor mensen die anders denken dan zijzelf. Een Marrokaans meisje die vertelt dat bij familie in Marokko een man was "genezen" van homoseksualiteit. Hij was voor de keuze gesteld: of worden vermoord of genezen en met een vrouw trouwen. Een jongen die, met vonken uit zijn ogen schietend, zegt dat hij zijn kind zou vermoorden als die homo zou zijn. Maar waar ik nog het meest van schrok was een opmerking van een van de voorlichters uit Amsterdam. Hij zei dat hij bewust niet met zijn vriend hand in hand over straat gaat "omdat ik weet dat dat gevaarlijk is".
Toen ik vier jaar geleden voor het eerst naar Canada ging en bij een conservatief Christelijk gezin in huis kwam, waren er drie onderwerpen die interessant waren met betrekking tot Amsterdam: drugs, hoeren en homo's. Vooral dat laatste hebben we uitgebreid over gesproken. Hun vraag was: Maar zie je die mensen dan echt hand in hand over straat lopen? Dat heb ik toen met ja beantwoord. Maar wat moet ik nu zeggen? In de hele wereld, op het platteland van Canada staat Amsterdam bekent als homo stad. Stad waar in hun fantasie iedereen homo is en op iedere hoek van de straat homo stellen staan te zoenen. En ik weet wel dat er ook mensen zijn die denken dat alle Nederlanders op klompen lopen, maar toch!!! Als jij op klompen door Amsterdam wilt lopen is dat geen probleem. Maar wat is er gebeurd dat ons vrije Amsterdam ineens niet meer zo vrij is?
Gister schoot mij een zin in m'n hoofd:
Waar "plattelanders" werden gezien als conservatief en dus niet open voor dat soort "nieuwe" dingen, worden zij nu conservatief en dus nog wel open voor die dingen....

0 Comments

Als de zon lijkt te sterven
vechtend tegen loden duisternis
Elke dag licht inlevert
donkerte die meer en meer terrein wint
en de besneeuwde bergen
van oranje en paars
veranderd in een donker blauwgrijs

Dan vecht ik voor het vuur
dat mij laat leven,
brandstof voor mijn hart
voeding voor mijn bestaan
Dolend in de nacht
die eeuwig lijkt te duren
De duisternis van buiten
voelt in mij aan als lood

Maar als vliegend naar het zuiden
heel langzaam bergtoppen
roze kleuren en even later
de wereld onder mij fel schittert
toont de zon haar kracht in volle glorie
wakkert het vuur in mij weer op
verdwijnt vermoeidheid en depressie
Besef ik dat licht niet enkel
is om te zien of om te warmen
Maar de zon de kracht is die doet leven
het vuur dat mij laat bestaan

0 Comments

Ik stond op, keek uit het raam, verwachtte een donkere, maar witte straat. Maar helaas. De dooi is ingevallen. Het regende als een idioot en de platgereden en platgestampte sneeuw veranderde de straat in een ijsbaan. Met dit chagrijnige weer in m'n achterhoofd stapte ik onder de douche. Ontbijten, koffers mee sjouwen naar de parkeerplaats van het hotel. Drie keer bijna plat gegaan op het gladde ijs. Bus in, bus starten, weg willen rijden. Helaas. Zelfs onze bus met spike banden verloor het van zo'n gladde ijsvloer. Dus dan maar lopen naar het theater. We hoefden pas 's middags op te ruimen, misschien was het dan zo veel gedooid dat we wel weg konden komen zonder met kettingen te gaan kloten. In het theater kwamen we erachter dat een van de draadloze speakers (die de hoofdrol spelen in de voorstelling) ontploft was. Of ten minste, de accu in dat ding. Dus twee voorstellingen van vandaag gecanceled en op zoek naar iemand die electrotechnisch genoeg is om die speaker weer tot leven te wekken. Na vijf winkels bij langs te zijn gereden met een rondglibberende bus (die hadden we inmiddels wel van de parkeerplaats gekregen) een reparateur gevonden die dat wel wilde doen. Het versterkertje en de ontvanger die erin zaten, waren gelukkig nog goed. Maar een nieuwe accu vinden....... 12v en zo klein, dat is een erg lastige opgave. Van negen uur vanochtend tot drie uur vanmiddag ben ik bezig geweest met bellen en rondrijden op zoek naar zo'n accu. Niet gevonden....... Besloten om de voorstelling van morgen ook te cancelen, dus weer ingecheckt in het hotel waar we afgelopen nacht zaten en komend weekend ook al zouden zitten. Onderweg van de parkeerplaats naar de ingang van het hotel, sjouwend met mijn koffers, ga ik dit keer wel echt op m'n bek, en niet bepaald zacht.... M'n benen zijn goed blauw. In het hotel m'n vingers tussen het nooit handige opklapbare kofferrekje gekregen. Op internet nog een aantal dingen geprobeerd in een laatste poging die accu te vinden. Uiteindelijk besloten om maar eens te gaan ontspannen in het ligbad in m'n kleine badkamertje. Ligbad gevuld, heerlijk liggen badderen, opstaan waarop de ombouw van het bad instort..... Nog ff de laatste troep van me afdouchen. Goeie douchekop, flink veel waterdruk. Iets minder goeie douchekophouder. De douchekop vliegt in het rond en spuit via het plafond m'n hele badkamer zeiknat. Ga nu wat eten. Ben heel benieuwd wat me vanavond nog te wachten staat..........

0 Comments