Blog Archieven

Een jaar geleden heb ik een tattoo laten zetten. Een klein zwart-wit plaatje op mijn schouderblad. Een symbool wat ik ergens was tegen gekomen en in korte tijd erg veel voor me was gaan betekenen. De reactie van mijn omgeving heeft mij ontzettend verbaasd. Mijn moeder vroeg zich hoofdschuddend af waar dat nou weer voor nodig was. Mijn vader werd kwaad, brulde of ik wel wist wat ik gedaan had, dat dat plaatje daar mijn leven lang zou staan. Toen beiden wat gekalmeerd waren, vroeg ik ze of ze het plaatje zo lelijk vonden. Nee, dat was het niet. Waarom reageerden ze dan zo? Het antwoord wat ik kreeg was hetzelfde antwoord wat ik kreeg van familie, collega's, vrienden, van iedereen die ik het vertelde. "Het is zo definitief, je zit er echt je leven lang aan vast."
Sinds ik mijn tattoo heb, of eigenlijk sinds ik mensen erover verteld heb en hun reacties gehoord heb, ben ik daar over aan het nadenken. Vorige week vertelde mijn zus tijdens het familie weekend dat ze zwanger is. Iedereen reageerde verheugd, ze werd aan alle kanten gefeliciteerd. Mijn vader had tranen in zijn ogen en mijn moeder wist van blijdschap niet wat ze nou precies moest doen. En ok, van ouders, of toekomstige grootouders, begrijp ik het wel. Het is Nageslacht. Het doorgeven van genen, eigenschappen van jezelf terug zien in het kind van je kind. Het is een hele hoop emotie wat daarbij komt kijken. Maar zelfs mijn achteroom, die we allemaal maar 1 keer per jaar zien, op dat familie weekend, reageerde verheugd en was blij voor haar en haar man. En dat was het moment waarop ik nog minder begon te begrijpen van de reacties op mijn tattoo. Want zeg nou zelf…… er is toch niets definitiever dan het nemen van een kind? Of je nu wilt of niet, of je vrolijk bent of chagrijnig of depressief, of het nou zondagochtend veel te vroeg is of woensdagmiddag, het kind is er altijd. Een kind zit je leven lang aan je vast. Tenzij het vroegtijdig sterft, maar ik geloof niet dat het soort mensen dat mijn zus of iedere andere zwangere vrouw feliciteert daarvan uit gaat. Nog altijd ben ik er niet achter. Waarom mensen zo heftig reageren op een definitief plaatje op een plaats op het lichaam die enkel als dat lichaam naakt of in een zomers hemdje gekleed is te zien is en zo vol vreugde reageren op iets zo groots en definitiefs als een kind.

0 Comments

-Is goed, maar waar spreken we af?
-Onder het viaduct achter het dorp.
-Wat! Daar?
-Ja, waarom niet?
-Maar is dat niet de plek waar de echt grote jongens afspreken? Ik heb er geen zin in om die tegen te komen.
-Nee man, die komen daar niet. Er komt daar teveel verkeer langs. Dat durven ze niet.
-Maar als er zoveel verkeer langs komt is het voor ons toch ook niet handig?
-Tuurlijk wel! Juist wel! Niemand verwacht iets van ons. We kunnen daar toch gewoon even schuilen voor de regen.
-Maar het regent niet....
-Wat maakt dat nou uit!!!
-Ik weet het niet hoor..... het is toch veel veiliger als mensen ons niet zien..... Straks wordt er gepraat! Straks worden we herkend!
-Doe toch niet zo panisch! Heb jij een betere locatie?
-...ehm.... Nee.
-Mooi, wordt het het viaduct.

Onderweg naar mijn ouders rijdt ik onder de Eemshavenweg door. Half op de weg staan vier fietsen, twee ervan zijn roze, de andere twee hebben andere vrolijke kleurtjes. Vier jonge meisjes van een jaar of elf zitten op het talud onder de brug. Eentje kijkt mij giftig aan, de andere drie kijken half zelfverzekerd, half angstig voor zich uit. Ik rijd door en bedenk wat die jonge meiden aan het doen zijn.......

10206 Comments

Ik had een hekel aan school. De basisschool ging nog wel, ik was me toen nog niet zo bewust van wat ik aan het leren was. Dat bewustzijn kwam in de eerste klas van de middelbare school. Op de basisschool had men gezegd dat ik "goed kon leren". Dat ik dus prima naar de Havo zou kunnen. Ik kon goed leren. Maar wat kan ik dan goed leren, vroeg ik mij af? Wat is de definitie van goed leren? Is goed leren het in je hoofd stampen van rijen Engelse, Duitse en Franse woorden? Is goed leren het geschiedenisboek van voor naar achter kunnen herhalen zonder in het boek te kijken? Is goed leren het vermogen om informatie op te slaan? Of is goed leren inventief zijn. Om te leren fietsen, moet je inventief zijn. Niemand kan je vertellen hoe je moet fietsen. Ze kunnen je laten zien hoe het moet. Maar wanneer je druk op welke trapper moet zetten, wat je moet doen om op die twee dunne wieltjes in evenwicht te blijven, dat moet je zelf uitvinden. DAT is iets leren. Iemand die zegt dat leren in het Duits Lernen met een hoofdletter is en dat als waarheid aannemen, is niet leren. Dat is informatie van het ene brein naar het andere brein kopiëren. Daar hoef je niets voor te doen behalve onthouden. Je moet blijven onthouden dat leren in het Duits Lernen is. Leren wordt verward met onthouden.
Dit alles besefte ik mij in de eerste klas. Ik besefte mij ook dat het vermogen om dingen te onthouden beperkt is. "Je kunt niet alles weten" is zo'n gevleugelde uitspraak. Je kunt niet alles onthouden. En dus moet je selectief zijn in de dingen die je wilt onthouden. Ik begon lijstjes te maken, over dingen die ik wilde weten, dingen die ik wilde lezen en dus onthouden en dingen die ik niet hoefde weten. En naarmate de Middelbare school periode voortsleepte, werden beide lijstjes steeds langer. Ik besteedde steeds minder tijd aan de lessen op school: ik vond de inhoud simpelweg niet interessant genoeg om te onthouden. Ik begon boeken te lezen, boeken van filosofen. Boeken over psychiatrie. Mijn ouders en mijn docenten raakten hoe langer hoe meer in paniek. Ze zagen dat ik het vermogen had om mijn havo diploma met gemak te halen. Maar in plaats van Duitse naamvallen en Franse onregelmatige werkwoorden te leren, leerde ik van de boeken die ik uit de bibliotheek haalde. Mijn diploma heb ik nooit gehaald.

9906 Comments