Blog Archieven

Mijn dochter kwam de kamer binnen met een envelop in haar handen. AIR MAIL stond er met grote letters bovenaan. "Het is een brief uit Nederland, moeder." Ik kon niet bedenken waarom ik een brief uit Nederland zou krijgen. Bovenaan het briefpapier stond een logo en de letters ARG, Aircraft Recovery Group. Ik begon te lezen. Naarmate ik verder las, verdween de wereld om me heen. Mijn dochter, de foto's op het kastje, de apparatuur rond het ziekenhuisbed, alles leek langzaam van me weg te drijven. Ergens in het midden van Nederland hadden ze de Ever Lovin gevonden, zijn vliegtuig. De stad moest worden uitgebreid en dus waren ze gaan graven. Brokstukken, gescheurde parachutes. En een gele sjaal……. mijn sjaal……
Ik heb gehuild, de dag dat hij vertrok. Hij ook, dat weet ik zeker. Maar nooit zou hij mij die tranen laten zien. "We moeten de mensen daar helpen. Ik ben echt snel weer terug lief!" Hij was trots. Op zijn baan en op zijn bemanning. Negen mannen, jongens eigenlijk nog, zaten bij hem in het toestel. Hij was de piloot. "Lief, ik ga je iedere dag schrijven. Je moet niet bang zijn. Voor je het weet ben ik weer terug." Een brief heb ik gehad. Toen hij net aangekomen was op de basis. Hij had het erg leuk met de jongens, morgen moesten ze hun eerste vlucht vliegen. Mijn sjaal droeg hij altijd bij zich, hij wist dat het hem geluk zou brengen, zo schreef hij.

Liefste, ik hou van je. Voor altijd.
Tot snel.
Je Roman

Dat is het laatste wat ik van hem gehoord heb. Destijds vertelden ze mij dat zijn vliegtuig ineens de formatie verliet. Andere vliegtuigen kregen geen contact met hem, wisten dus ook niet wat er aan de hand was. Ze kwamen terug van Wilhelmshaven, Duitsland. 300 bommenwerpers. Ik heb gehoopt. Gehoopt, gebeden, gedroomd en geschreeuwd om zijn thuiskomst. Om een brief. Dat hij gesprongen was en veilig geland. Ondergedoken ergens. Na de oorlog groeide de hoop. Hij zat vast ergens ondergedoken en kon nu, nu de oorlog voorbij was, eindelijk naar huis. Maar hij kwam niet. Van de aardbodem verdwenen. Ik was 19 toen hij vertrok en zo zeker van mijn liefde voor hem. Met hem wilde ik een gezin stichten. Met hem wilde ik oud worden. De brief is mijn laatste herinnering aan hem.
De hoop hem levend terug te zien veranderde langzaam in hoop iets te weten te komen. Ik hoorde van anderen dat her en der neergestorte vliegtuigen werden gevonden, persoonlijke eigendommen en heel af en toe zelfs stoffelijke resten. Nabestaanden wisten eindelijk wat er met hun man of vader gebeurd was. Lucky bastards, dacht ik iedere keer weer. Zij weten waar hun geliefde is gestorven. Zij hebben zekerheid.
Bij de brief zit een kaartje met een kruisje, de plek waar het vliegtuig is gevonden. Of ik de plek wil bezoeken staat er, ik ben van harte welkom. Ik kijk naar het kaartje. Een paar lijnen en een kruisje. Het zegt me niet zo veel. Voorzichtig haal ik het verweerde stukje stof uit de envelop. 70 jaar later herken ik het nog steeds als mijn sjaal. Mijn lief heeft mijn sjaal voor me achter gelaten. Eindelijk is het hem gelukt mij mijn sjaal terug te geven. Ik laat me achterover in mijn bed zakken, verstop mijn gezicht in de gele stof. Verbeeld ik het me nou, of kan ik echt zijn geur nog ruiken? Doodmoe zak ik weg in een slaap die eeuwig lijkt…..

Mijn moeder heeft een lang ziekbed gehad. Met de brief in haar ene hand en haar gezicht verbergend in haar andere hand met daarin de sjaal is ze gestorven. Eindelijk kon ze gaan. Ze wist waar haar grote liefde was……..

2 Comments