Blog Archieven

Onderweg naar een piepklein en heel gezellig hotelletje (Villa de Pilla) voor twee dagen werk in Enschede stop ik bij een pompstation (het enige pompstation tussen Hoogeveen en Almelo) iets ten noorden van Almelo. Het winkeltje ziet er verouderd uit en is in beslag genomen door vijf "opgeschoten Marrokaantjes". Ik loop het winkeltje in en sta een tijd lang te twijfelen tussen een Snickers en een zak drop. Op de achtergrond hoor ik de jongens in hun moedertaal praten. Als ik mijn keuze heb gemaakt en naar de kassa loop, komt de jongste van de vijf in beweging.
"Dat was het mevrouw? Of had u ook nog getankt?", vraagt hij aan me. Ik kijk hem stomverbaasd aan. Niet vanwege de vraag die hij stelde. Maar omdat ik na het horen van het gesprek tussen hem en zijn vrienden had verwacht dat hij met dat typische Marokaanse accent zou spreken, dat accent wat door heel Nederland hetzelfde klinkt. Maar hier blijkbaar niet. De vraag werd mij in plat Twents gesteld...... Sjah, wat had ik dan verwacht.... ik zat in Twente........

2 Comments

Ooit, lang geleden, heb ik een gitaar gekocht. Of nee, niet gekocht, geruild. Een oproep geplaatst via de Ruilbeurs van Radio Noord. En iemand belde mij. Een blinde vrouw die wel een gitaar voor me had. Wat ze ervoor wilde hebben? Twee kilo gehakt. Ik heb de gitaar bij haar thuis opgehaald. Kwam in het huis van een vreemde. Van een blinde vreemde die haar woonkamer helemaal vol had staan met kasten met cd's. Daar in huis staand vroeg ik me af hoe ze nou de juiste cd kon vinden, zonder de titel te lezen. Tot haar ziende man binnen kwam. Ik gaf haar een plastic tasje met drie kilo gehakt en een paar biefstukken. Zij gaf mij haar gitaar. Ik liep de deur uit en een andere wereld uit.
Wat er die dag met me gebeurde is sindsdien een aantal keer met me gebeurd. De veroorzaker was niet langer de Ruilbeurs van de lokale radio, maar Marktplaats. Als ik rondkijk in mijn huis, zie ik allerlei voorwerpen staan die hun eigen verhaal hebben. Allemaal heb ik ze via Marktplaats gekocht. En allemaal heb ik ze bij mensen thuis opgehaald. Die voorwerpen zijn een poort geweest naar een ander leven, een andere wereld. Mijn eerste laptop (die nog steeds dienst doet, zij het enkel als muziek speler) heb ik voor 500 euro gekocht van een jong stel die hem enkel gekocht hadden voor hun rondreis van een jaar. Nu ze weer thuis waren, had het ding geen functie meer. Hun flatje hing vol met souvenirs uit de verschillende landen waar ze geweest waren. Boven de bank hing een foto van hen tweeen in een tropisch landschap.
Mijn fauteuil heb ik opgehaald bij een stel van middelbare leeftijd in een klein dorpje in Friesland. Er renden drie hele grote hele harige honden rond, maar er had altijd een hoes over de stoel gezeten, dus de stof van de stoel was volledig onbeschadigd. Het is mij niet helemaal duidelijk geworden waarom die stoel weg moest.
Mijn extra vriezer, die bij mij in de schuur staat, heb ik in een wijk vol rijtjeshuizen in Hoogezand opgehaald. De vriezer stond voor mij klaar in de hal. Verder dan de hal ben ik niet gekomen. Daar was niet echt veel ruimte voor...... het huis stond overvol. Kastjes, bijzettafeltjes, krukjes, fotolijstjes en heel veel ondefinieerbare voorwerpen. De ruimte die niet gevuld was met voorwerpen, was gevuld met een dikke, rokerige, muffe lucht. Toen ik met mijn broer mijn vriezer de deur uit sleepte, werd me gevraagd of ik ook nog belang had bij waxinelichthouders.......... Niet? Een kapstok dan.....???
Een Senseo apparaat (die wegens te weinig gebruik uitgedroogd is en dus aan alle kanten lekt inmiddels) bij een man opgehaald die in een oude, prachtig opgeknapte school woont. Ik liep daar werkelijk mijn droomhuis binnen.
Mijn laatste aanwinst, een prachtige teakhouten eettafel, stond bij een standaard gezinnetje in een standaard huisje in een standaard wijkje van een standaard dorpje.
En dat is het bijzondere van Marktplaats. Buiten het feit dat je er voor weinig geld prachtige spullen kunt kopen, geeft Marktplaats je de gelegenheid om heel even in het leven van andere mensen te kijken. Hun huis binnen te lopen. De foto's aan de muur te zien. Hun inrichting, hun manier van leven. Het is alsof je heel even een vreemde wereld instapt.

9 Comments

En zo heb je zonder dat je het zelf echt in de gaten hebt je zomer helemaal vol gepland met festivals (Karavaan, Parade, Noorderzon), locatieprojecten (De Vlucht van Prins te Paard) en de opbouw van een tentoonstelling (Noorderlicht). Er is deze zomer simpelweg geen tijd geweest om weblog verhalen te schrijven. Ik heb niet eens tijd gehad voor mezelf en mezelf toch wel op het randje van over de kop gekregen. Op de een of andere manier lukt het mij niet op tijd aan de rem te trekken. Als ik in een project zit, heb ik niet in de gaten hoeveel energie het eigenlijk kost en ga ik gewoon door. Op den duur is het op, en dat was deze zomer het geval.
Ik zit nu weer "rustig" in de schouwburg (geen dagen van 14 uur, geen zeven dagen in de week), ben weer in mijn huisje aan het knutselen en heb weer tijd voor dingen als weblogverhalen. Dus binnenkort komen ze weer!

0 Comments