Blog Archieven

"Wat me nou toch is overkomen! Dat geloof je echt niet!" Een vrouw van rond de vijftig komt de kroeg binnengestormd. Ik zit voor een avondje weer even op mijn oude plekje aan de bar in mijn stamkroeg in Amsterdam. De vrouw vertelt dat ze met haar fiets in een tramrails was geschoten. Fiets om, zij om, op haar knie. Heftig allemaal, maar daar bleek het niet om te gaan.
"Er stopte een stel. Ze hielpen me overeind, want ik lag echt midden op de weg. Ze zijn wel een kwartier bij me blijven zitten! En toen bood die man aan om zijn auto te halen en mij met de auto naar huis te brengen. Ik had zo'n pijn in mijn knie, ik kon daar geen nee op antwoorden. En die vrouw zei toen dat ze mijn fiets wel naar mijn huis zou brengen!"
Nog twee mensen komen erbij staan, dit wordt een bijzonder verhaal!
"Nou, die man komt dus aanrijden met zijn dure auto. Die vrouw met haar fiets en mijn fiets weg, ik bij die man in de auto. Toen is hij voor mij nog pijnstillers gaan halen. Hij liet me gewoon helemaal alleen in zijn dure auto zitten, met de motor draaiend! Toen heeft hij me thuis gebracht. Die vrouw was er toen al met mijn fiets. Ze hebben binnen nog even een kopje thee mee gedronken. Ze zijn dus wel drie kwartier met me bezig geweest! Dat geloof je toch niet!!! Ik vond het zo bijzonder, dat die twee dat zomaar deden!"
De twee andere mensen die het verhaal ook hebben aangehoord, beamen dat. Alle vier zijn we stomverbaasd. De vrouw die het allemaal is overkomen en de twee anderen vanwege dat stel dat zomaar te hulp kwam schieten. Maar mijn verbazing ligt in het feit dat deze drie mensen zo verbaasd zijn….. Ik ben niet naïef, ik weet dat veel mensen in zo'n situatie door zouden lopen, geen tijd zouden hebben voor een onbekende omgevallen vrouw. Toch is juist dat hetgeen wat mij verbaast. Dat mensen zo egocentrisch kunnen zijn anderen op zo'n moment niet te helpen. En nog meer verbazing zit in het feit dat mensen er dus ook vanuit gaan dat ze niet geholpen worden door anderen, al liggen ze op straat. De mens heeft onder zijn eigen soort blijkbaar weinig vertrouwen meer……

1 Comments

Als de vlagen van een storm
je doen wankelen op je benen
Als bliksem de wereld om je heen
in schimmig blauw verlicht
Als stortbuien je nat en rillend van de kou
doen zoeken naar wat warmte

Verlang je naar een rustig beekje
dat kabbelend en vriendelijk stroomt
En jou in dat kleine bootje
langzaam met zich mee laat voeren

Maar als dat beekje kilometers lang
rust en kalmte in overvloed verschaft
laait een storm in mijn hart weer op
mijn hart, die nu naar golven verlangt

1 Comments