Blog Archieven

Maandagochtend 13 augustus wordt ik gewekt door een bulderend geluid. Ik open mijn ogen en voel meteen het dilemma waar ik die dag in zal verzuipen. Ik schuif mijn gordijn open. Een felle zonnestraal gluurt door de kier naar binnen en als mijn ogen aan het licht gewend zijn, zie ik bij de overburen dat de combine de schuur uit gereden wordt. Op het erf staan al twee trekkers met kypers klaar. De weersvoorspellingen zijn goed, perfect zelfs. Het is zover. De oogst van 2012 is begonnen. Weemoedig stap ik onder de douche en trek vervolgens mijn werkkleding aan. Ik check of ik alles in mijn koffer en rugzak gepakt heb, mijn gereedschapskoffer en slaapzak achterin de auto ligt en ik vertrek. De oogst begint en ik vertrek. Ruim twee weken lang "woon" ik in het appartement van een kennis van me die op vakantie is, 200 meter van het Noorderplantsoen, 200 meter van wat ruim twee weken lang mijn werk, mijn leven gaat zijn. Noorderzon. Rijdend over de Eemshavenweg bereikt mijn dilemma zijn hoogtepunt. Ik heb toegezegd op Noorderzon te gaan werken, dus een keuze heb ik niet. Maar het doet pijn de boeren en trekkers en combines voorbij te rijden, wetende dat wanneer ik deze weg weer terug rijdt, de oogst binnen is en de zomer voorbij.
Eenmaal in het plantsoen verdwijnt mijn dilemma als sneeuw voor de zon. Noorderzon heeft de eigenschap mij in zich op te nemen, mij twee weken in een totaal andere wereld te laten leven. De wereld buiten het plantsoen lijkt niet te bestaan, mijn vrienden en familie bestaan uit de mensen in het park. De dikke twee weken voelen aan als drie maanden. En nadat ik dinsdag de "stroomjongens" geholpen heb de laatste stroomkabels uit het park te trekken, reed ik in de schemering naar huis. Terug over de Eemshavenweg langs velden met stoppels of zelfs al omgeploegd land. Zowel Noorderzon als de oogst van dit jaar zijn voorbij. En nu zit ik thuis. Met een dubbel gevoel. Voldaan van een geweldige Noorderzon, maar met heimwee naar mijn plantsoenfamilie en verward door het "missen" van de oogst.

5759 Comments

Op de verjaardag van een kennis van me zit ik in een hoekje het feestgedruis waar te nemen. Een knappe en sympathiek uitziende vrouw komt binnen, feliciteert de jarige en zegt vervolgens: "Mijn wederhelft heeft wat vertraging, hij hoopt er over een half uur te zijn". Mijn sympathie voor haar is ineens weg. Ik moet even nadenken waar dat door komt. Is het haar manier van praten, die toch een beetje bekakt overkomt? Is het haar blonde haar, dat net iets te keurig opgespeld zit (natuurlijk loshangend zou haar veel beter staan)? Ik herhaal in mijn hoofd wat ze zei. "Mijn wederhelft heeft vertraging". Ik merk dat het mis gaat bij het woord 'wederhelft'. In mijn gedachten vormt zich een beeld van een halve vrouw, 1 arm, 1 been, 1 oog. Haar halve man doet verwoede pogingen ergens verderop in de stad zijn auto met 1 hand te besturen. Als hij dan straks uiteindelijk arriveert, vormen zij samen elkaars wederhelft, 1 geheel.
Ik moet lachen om het maffe beeld wat zich in mijn hoofd gevormd heeft, maar tegelijk denk ik aan de achterliggende betekenis van het woord. Wederhelft klinkt dwingend. Jij bent mijn wederhelft. Zonder jou ben ik maar een halve, zonder mij ben jij maar een halve. Een rilling loopt over mijn rug. Ik ben ik en ik ben een heel persoon. Een ander heel persoon kan mij helpen, mij ondersteunen, mij laten lachen, mij laten huilen, mij pijn doen of mij verliefd laten zijn. Maar hij blijft hij. En ik blijf ik. Ik heb mijn eigen behoeften, interesses, gedachten en wensen en hij heeft de zijne.
Wederhelft, het woord alleen al zet volgens mij aan tot het mislukken van een relatie. Als je er vanuit gaat dat jij zonder de ander niet een geheel bent, eis je van de ander dat hij jou altijd en overal aanvult.
Ik kijk rond op het feestje en ik zie overal wederhelften. Mensen die het in gesprekken altijd over "wij" hebben, die voor al hun beslissingen ruggespraak met de ander nodig hebben. Mensen die altijd gezamenlijk uitjes ondernemen, nooit eens in hun eentje op pad gaan. Mensen die met de loop der jaren meer en meer op elkaar gaan lijken, die met dezelfde fietsen in dezelfde jassen in gezamenlijk overleg de route voor komende zaterdag uitstippelen.
Ik zit in een hoekje van de woonkamer alleen met mijn twee helften en besluit dat ik tevreden ben.

5816 Comments