Blog Archieven

Voor de grote houten deur staat een groepje van tien mensen te wachten. De voorste twee staan op de bovenste tree van de stoep met hun neus tegen de deur geplakt en de rest dringt zich er onrustig omheen. Zij is nummer elf en wordt door het groepje keurend bekeken. Het gezicht wat bij nummer elf hoort moet worden onthouden, want voordringen is er hier niet bij. Een twaalfde persoon komt aanlopen, een kleine blonde vrouw van een jaar of 40. Ze dringt zich tussen de mensen door, belt aan en wisselt een paar onverstaanbare woorden met de grote man achter de deur. De man stapt opzij en de vrouw loopt naar binnen. Als ook nummer 1 naar binnen wil stappen, kijkt de grote man hem met een norse blik aan, schud een keer met zijn hoofd en sluit de deur. Enigszins verontwaardigd blijft het groepje buiten wachten. Een paar minuten later zwaait de deur open en lopen drie mensen naar buiten. Nummer 1, 2 en 3 willen naar binnen lopen, maar weer wordt de deur voor hun neus dichtgegooid. Inmiddels is het groepje groter geworden. Een oudere vrouw en een kleine, vrij dikke man hebben zich bij de groep aangesloten. Hetzelfde ritueel herhaalt zich. De mensen observeren elkaar, zorgen ervoor dat niemand voor zijn beurt komt. Weer zwaait de deur open. Vier mensen mogen naar binnen, waardoor zij, nummer 11, nu op de onderste tree van de grote stoep komt te staan. Minuten verstrijken, ongeveer tien mensen dringen zich door de groep de trap op, bellen aan, spreken niet te begrijpen woorden en mogen naar binnen lopen. Heel even komt de gedachte bij haar op om ook de trap op te lopen, aan te bellen en wat vreemde woorden te zeggen. Misschien laat hij haar dan ook naar binnen. Maar ze laat het idee snel weer varen. Deze stoep, dat is Nederland met zijn Hollandse gevoel voor humor. Maar daar, achter die deur, daar stap je met 1 stap over vier landsgrenzen heen en is het niet alleen de taal die niet begrepen wordt. Na ruim een half uur gaat de deur open en knikt de grote man naar haar. Ze mag naar binnen. De kleine, veel te warme ruimte staat vol met mensen. Achter een aantal loket raampjes zitten norse mannen en vrouwen. Ze pakt een formulier, gaat zitten en begint met invullen. Als ze bij het laatste hokje is, komt de grote man naar haar toe. In gebrekkig Engels maakt hij haar duidelijk dat ze op moet schieten, ze zijn maar tot twaalf uur geopend. Ze kijkt op haar horloge: tien over elf. Weer iets wat ze niet begrijpt. De man achter het eerste loket pakt alle papieren van haar aan. Er wordt driftig geniet, gestempeld en gekrabbeld. Hij schuift haar een voor haar totaal onleesbaar papiertje toe.
You pay at cash desk.
Geen woord teveel. Ze loopt naar loketraampje 4: cash desk. De stoel achter het raampje is leeg. Op het bureau staat een bordje met wat onleesbare tekens en het getal 15. Een man met eenzelfde papiertje als zij komt achter haar staan.
Hmm, coffeebreak, mompelt hij. Hij begrijpt die onleesbare tekens blijkbaar wel. En weer iets wat ze niet begrijpt: dit kantoor is slechts drie uur per dag geopend voor bezoekers. Waarom zou je op het drukste moment een koffie pauze van een kwartier gaan nemen. Achter haar wordt de rij steeds langer. Na exact 15 minuten komt een dik, chagrijnig vrouwtje aanlopen.
You pay 70 euro.
Ze legt het geld in het bakje en krijgt een bonnetje.
Pick up passport tomorrow.
De grote man houdt de deur voor haar open als ze het gebouw weer uit loopt. Voor de deur staan een nieuwe nummer 1 en 2. Op de hoek van de straat stapt ze de bus in. De buschauffeur, die ze diezelfde morgen nog een chagrijn vond, ziet er nu uit als een lieve, vriendelijke man. Op het bankje in de bus bedenkt ze dat Nederlanders toch maar fijne en vriendelijke mensen zijn. Morgen weer. Om haar paspoort met ingeplakt Russisch visum op te halen.

0 Comments