Blog Archieven

Mijn plunjezak bij Diena in de kamer gegooid draai ik me weer om. Jas over de stoel, die heb ik niet nodig. Buiten begin ik te lopen. Zonder plan, zonder doel. Gewoon de stad in me opnemen. Mijn benen brengen me naar de Dam. Toen ik hier woonde, kon ik dat plein niet uitstaan met z'n toeristen en kinderkopjes waar je fiets op kapot trilt. Nu plof ik op de trap voor het paleis en blijf een half uur kijken naar de mensen die voorbij lopen. Het is alsof ik in het buitenland ben: van alle mensen die voorbij lopen zijn er maar een paar die ik versta. De ijscoboer op de hoek doet goede zaken. Ik vervolg mijn weg door de Kalverstraat, die drukker is dan normaal op woensdag middag. De korte broeken, rokjes en bikini's vliegen de winkels uit. Op het Leidseplein zitten verliefde stelletjes aan kopjes koffie of glazen wijn. Ik zoek een bankje in de zon en slaapdroom wat voor me uit. De bank verplaatst zich naar een loungebar laat in de avond, de harde leuning wordt een zachte arm. De man naast me komt me bekend voor, maar deze situatie is nieuw. Nieuw, maar zeker niet oncomfortabel. De barman werpt een jaloerse blik naar ons voor hij de laatste glazen spoelt. Gearmd lopen we naar buiten, waar de zon schijnt. Verbaasd over deze tijdssprong kijk ik hem aan. Zijn mooie blauwe ogen gaan inmiddels schuil achter een zonnebril. Hij drukt mij een helm op mijn hoofd en even later zit ik achterop de motor tegen zijn stevige rug aangeleund als we met een flink vaartje door de stad rijden.
Een koude rilling maakt dat ik wakker schrik. Mijn rug doet pijn van de houten leuning van het bankje. Het Leidseplein is leeg, de zon is inmiddels achter de huizen verdwenen. Met een glimlach sta ik op en loop naar huis. De lente heeft ook mij in haar greep.

0 Comments