Blog Archieven

Als sinds mijn 13de heb ik af en toe last van een spastische rechterhand. Die hand begint in eerste instantie te trillen om uiteindelijk in een soort spasme naar mijn lichaam te trekken. Dat klinkt eng, maar ik ben eraan gewend. Ik kan er prima omheen werken. Het enige nadeel is dat ik een paar seconden lang maar 1 hand heb om handelingen mee uit te voeren, wat in sommige situaties wel eens lastig kan zijn. Maar over het algemeen red ik me er prima mee. Redde moet ik zeggen. Toen ik vorige week in het UMCG aankwam had ik extreem veel last van dat spasme. Mijn vroegere neuroloog zei altijd dat het iets was waar ik me geen zorgen over hoefde maken, dat het niets met mijn epilepsie te maken had. Deze neuroloog was daar niet zo zeker van. Dus heb ik een EEG onderzoek gehad (met plakkertjes op je hoofd meten ze wat je hersenen doen). Daaruit bleek dat het wel degelijk epilepsie is. Iedere keer als mijn hand in dat spasme trekt, is een epileptische storing te zien op dat EEG. Dat wetende is die trillende hand ineens niet zo onschuldig meer. Daarbij komt dat een grote nachtelijke aanval ook altijd in mijn rechterhand begint. Mijn lichaam en geest zijn nu dus enorm scherp op alles wat die rechterhand doet. De extra medicatie die ik had gekregen heeft een week lang mijn hand rustig gehouden. Maar vannacht begon mijn hand toch weer wat te trillen. Nou is dat op zich niet zo erg, zoals ik al zei, die trillende hand heb ik al jaren last van. Maar wetende dat het epilepsie is wat dat veroorzaakt en met de aanvallen in Canada nog vers in mijn geheugen schiet mijn lichaam op zo'n moment in de verdediging. Dat betekent: met alle geweld het tegenovergestelde naar mijn spieren sturen dan wat ze op dat moment aan het doen zijn. Afgelopen nacht ben ik dus drie keer wakker geschrokken, rechtopzittend in bed, klaar wakker en met een lijf vol adrenaline. Telkens weer kostte het me erg veel moeite mezelf weer over te geven aan de slaap en niet in paniek te raken bij elk klein vreemd spiertrekkinkje die ik voelde. Gapend en versuft zit ik nu dit stukje te schrijven. Ik ben heel blij dat ik de afgelopen week zo goed geslapen heb, want ik had dat echt nodig na de stress en vermoeidheid van Canada. Vannacht is het volgende onderdeel begonnen: mijn angsten overwinnen, mijn lichaam onder controle krijgen en op zoek gaan naar medicijnen die zowel mijn grote aanvallen als mijn spastische hand onder controle houden. Ik had deze zomer heel anders gepland, maar ik heb me erbij neergelegd dat ik dit hoofdstuk eerst goed moet afsluiten voor ik verder kan.

0 Comments