Blog Archieven

Het afbouwen van mijn extra medicijnen gaat niet zo gemakkelijk als ik gehoopt had. Donderdag avond heb ik voor het eerst een halve tablet ingenomen in plaats van een hele. Natuurlijk speelt er ook een heel groot psychisch deel mee. De angst om een aanval te krijgen begint zo rond vijf uur 's middags aan me te knagen en blijft me de hele avond plagen. In bed heb ik minimaal drie kwartier nodig om mezelf rustig genoeg te krijgen om uberhaupt in slaap te vallen. De frisium, of beter gezegd het feit dat ik die frisium aan het afbouwen ben, zorgt er nu voor dat mijn angsten welliswaar iets afnemen, maar dat ik met open ogen klaarwakker in m'n bed lig tot ongeveer vier uur 's nachts. Dan merk ik dat de frisium uitgewerkt is, ik zelf mijn angsten weer moet overwinnen en mijn spastische hand weer terug komt. Tegen de tijd dat ik dat allemaal verwerkt heb is het ochtend en zo heb ik de afgelopen drie dagen gemiddeld 2,5 uur per nacht geslapen. Maar vannacht rond 1 uur ben ik in slaap gevallen en heb, ieder uur even wakker wordend, geslapen tot zeven uur vanochtend. Doordat ik ongeveer ieder uur even wakker word, is mijn slaap niet heel erg diep. Ik heb me vanochtend uit bed gesleept, me aan een bakje yoghurt met musli gezet, maar toen die op was, was ik zo moe dat ik maar weer terug gegaan ben naar m'n bed. Daar heb ik zowaar 2,5 uur achter elkaar en erg diep geslapen. Ik werd wakker met een soort euforisch gevoel: Ik heb geslapen!!! Het is gelukt!! Het is te gek voor woorden dat ik dat zeg, maar het is wel zo. Ik ga niet weer zeggen dat het beter met me gaat. De vorige keer dat ik dat deed ging het 's avonds meteen een stuk slechter. Ik leef met de dag. Ik heb vannacht goed geslapen, dus vandaag heb ik weer energie om wat dingen te doen. Wat morgen brengt zien we dan wel weer.

0 Comments