Blog Archieven

Hail langsoam begunt wereld te leven
hail langsoam wordt t n beetje licht
't licht, dat haalfweg hangen blift
noar t liekt blift t steken
ien n graauwe grieze nadde deken
deur dij dikke deken blift wereld klaain
gehaaimzinneg stil, graauw, zo wied je kinnen zaain
pluzen van dij nadde deken hangen aan boomtakken
dij t as dikke druppen noar beneden loaten sakken
beetje bie beetje vaalt deken ien druppen op grond
beetje bie beetje komt mornstond

Dit gedicht is 25 jaar geleden geschreven door mijn moeder. Toen ik zo'n 6 jaar oud was heeft ze dit gedicht voorgedragen voor de Rederijkers. Dagen, weken ervoor liep ze door het huis haar voordracht te oefenen. Dit woordje iets meer, dat woordje iets minder nadruk. Als kind vond ik het een prachtig gedicht. Altijd als ze het opzei, zag ik de polder voor me vroeg in de ochtend, met een dikke mistlaag. Ik hield van het plaatje wat dit gedicht bij me opriep.

Nog steeds vind ik de foto die dit gedicht oproept geweldig mooi. Maar nu begrijp ik ook de onderliggende gedachte. Zoals je 's avonds op het terras zit en niet merkt dat het donkerder wordt, omdat je lichaam aan de langzaam invallende duisternis went. Zoals het niet opvalt dat je door die dikke mistlaag heel langzaam toch steeds meer ziet. Zoals je niet merkt dat je beter aan het worden bent, omdat je voelt dat je nog niet weer op volle kracht bent, omdat het iedere dag een klein stapje is. Maar als ik terug kijk naar 1,5 week geleden en dat nacht noem, werpt de zon nu heel voorzichtig zijn eerste stralen over de horizon.

0 Comments