Blog Archieven

De zon piepte venijnig door het kleine kiertje van mijn gordijn. Normaal gesproken zou ik hem de rug hebben toegekeerd, maar deze keer ging dat niet. Alsof iemand me bij m'n nekvel omhoog trok sleepte ik mezelf om kwart voor zeven het bed uit en onder de douche. Beneden stond een koelbox met boterhammen, koeken, pakjes drinken en een reep chocola. Naast de koelbox stonden twee thermoskannen: een met koffie en een met thee. Terwijl ik mijn ontbijt naar binnen schoof, liep mijn vader de schuur in om de lading een laatste keer te checken en de spanbanden nog even op te spannen. Om twintig voor acht reden we achteruit de schuur uit voor een lange tocht naar het zuiden: mijn vader en ik. De Zafira was eigenlijk de enige die deze reis daadwerkelijk hard moest werken. In de achteruitkijk spiegel keken twee ronde ogen ons aan, de randen beplakt met rode tape om de roestplekken te verdoezelen. De bejaarde mini was onverwacht van stal gehaald, omdat zijn jongere collega verweg in Engeland dusdanig ziek was geworden dat hij zijn reis niet meer kon voortzetten. Zo gingen wij op weg: Ik, de kaartlezer; mijn vader, de bestuurder; de Zafira, trekpaard; de autoambulance, lastdrager en de mini, in voorbereiding op een reis nog langer dan wat hij nu op de autoambulance zou afleggen. Zes en een half uur, 520 km en slechts een vluchtig kopje koffie en een tankbeurt verder reden we in Frankrijk richting de Car Ferry naar Engeland. Tot we op een verlaten rotonde de jonge collega van de met rode tape omrande oogjes bleek en uitgeput zagen staan. Zijn bestuurder stond er verslagen bij. Twee weken vakantie en een feest wegens 50 jaar mini meeting hadden hem de afgelopen maanden aangespoord zijn nieuwe groene mini in topconditie te krijgen. Helaas. Hij zuchte van verlichting toen de bagage van hem naar zijn rode soortgenoot werd overgeladen. Door drie man werd hij de ambulance opgeduwd en vast gebonden. Henk vertrok vervolgens met de rode versie richting boot om zijn reis door Engeland, wellicht in een iets trager tempo dan gepland, door te zetten. Wij vertrokken weer Noordwaarts met de groene mini, die naarmate het later en donkerder werd, steeds meer kleur in zijn ogen kreeg. Toen wij om kwart voor twaalf de schuur in Oudeschip inreden keken een paar vuurrode ogen, scherp afstekend tegen zijn groene lichaam, ons van achteren aan. Maar zelfstandig rijden zal hij voorlopig nog even niet doen.

3 Comments

by Marije @ 01 Aug 2009, 19:37

Geweldig geschreven. Echt super!

by dieta @ 03 Aug 2009, 19:42

een spannend verhaal!

by tjalina @ 13 Aug 2009, 09:59

Geweldig geschreven. Ik hoorde het verhaal van mams... Maar zoals je het opschrijft maak je het van dichtbij mee