Blog Archieven

Onderweg van Nurnberg naar Munchen waande ik mij, zittend op de ietwat smalle bank van de camper, op tournee. Steve Harley galmde met zijn duizenden fans door de koptelefoon mijn oren in en het boek op mijn schoot bracht me naar een wereld ergens in Groot Brittanie lang geleden. Plotseling veranderde het applaus in mijn koptelefoon in een oorverdovend geraas wat langzaam overging in het geluid van talloze geweerschoten. Mijn smalle bank leek te veranderen in een rennend en steigerend paard. Toen ik voor me keek zag ik de zesbaans snelweg in een voor mijn gevoel veel te hoge snelheid van links naar rechts aan me voorbij trekken en terwijl mijn armen zich vastgrepen aan het gammele tafeltje en de kussen die als ruggesteun diende zag ik in mijn gedachten de camper al op zijn zijkant in de berm liggen. Ik had in die gedachten echter geen rekening gehouden met de stuurmanskunsten van mijn vader. Hij wist de camper met, zo weet ik nu, een band waar het rubberen loopvlak vanaf geklapt was veilig naar de vluchtstrook te brengen. In een waas ging een kastje open, werden veiligheidshesjes aangetrokken en werden voeten grof schoenen ingestampt. Buiten in het pas geoogste gerstveld probeerde mijn lichaam het overtollige aan adrenaline kwijt te raken door middel van hevige snikken en vochtige ogen. Trillend zat ik zo een tijdje op de grond. Mijn oudste broer stond inmiddels een eindje terug het verkeer te begeleiden. Wijzend stuurde hij alles wat voorbij kwam naar de twee banen het verst bij ons vandaan. Mijn ouders waren intussen de kapotgereden band aan het vervangen en mijn jongste broertje bleef, ook ietwat trillerig, bij mij staan. Meer dan drie mensen waren er niet nodig. Hoewel we eigenlijk nog zo'n 30 km verder zouden rijden, zijn we nadat alles was gerepareerd en opgeruimd de eerste afslag van de snelweg af gegaan en vonden in de buurt uiteindelijk een kleine, slecht onderhouden camping, maar liggend aan een prachtig klein meertje. Met uitzicht over het water zaten wij 's avonds bij te komen van alle schrik. Een fles wijn werd opengetrokken om onze lichamen te helpen de adrenaline af te voeren. Het duurde een tijdje voor ik die nacht in slaap viel.

3 Comments

by Marije @ 05 Aug 2009, 22:50

Jemig wat weer een avontuur. Gelukkig zijn jullie met de schrik vrij gekomen.

by Martha @ 06 Aug 2009, 13:09

Je hebt van het hele gebeuren weer een geweldig mooi verhaal gemaakt!

by Hilda @ 06 Aug 2009, 21:07

Verder alles goed? Doe voorzichtig in de bergen. Ze zijn erg stijl.
Groetjes Klaas, Roel en Hilda