Blog Archieven

Op het spierwitte, tot in details schoongeveegde Noorse schip lopen een aantal mannen rond in, eveneens spierwitte, overhemden. Zorgvuldig word een extra stootkussen tussen het schip en de wal geduwd om beschadigingen aan het schip te voorkomen. Een oudere man vervangt de nog bijna lege vuilniszak door een nieuwe. Het geheel ziet eruit als een droom: met dit schip en deze mannen naar een onbewoond eiland varen, geen probleem! Achter dit schip ligt de CEAOB, Sedof in het Russisch. Een zwarte viermaster. Omdat dit schip wel open is voor bezoek besluiten we een kijkje te gaan nemen. Hoewel dit een zeilschip is, draaien de motoren zelfs nu het schip aan de kade ligt. Door de openstaande luiken in het schip komt een misselijkmakende diesellucht omhoog. Van een afstand ziet dit schip er net zo uit als het witte schip dat voor haar ligt. Maar aan dek zijn duidelijk de verschillen te zien. Het witte verf op de randen van de luiken bladdert af en de roest kleurt, door water uitgelopen, de rest van het luik oranje. Alles wat ooit kapot gegaan is, en niet van levensbelang is, is niet gerepareerd. Het glazen deurtje voor de stoppenkast bestaat uit alleen nog een metalen lijst. Op een metalen box staat een bankschroef gemonteerd. De pen waarmee de bankschroef aangedraaid moet worden is verbogen door te veel krachten die erop gezet zijn. Over het schip lopen overal jongens van zo'n 18 jaar. Allemaal gekleed in een vaalblauw katoenen hemd met een witgestreepte kraag. Twee van hun komen naar ons toe: of we een rondleiding willen. In gebrekkig Engels ratelen ze een standaard praatje af. Alles wat ze aanwijzen noemen ze "facility" en leggen vervolgens uit waar het voor dient. Het blijkt dat dit schip een museum heeft, diep in haar romp. Dus lopen we achter de jongens aan de steile trappetjes af. Drie verdiepingen lager bevind zich een bedompte ruimte met dikke, donkerbruine vloerbedekking op de vloer en het plafond. In schemerlicht zijn tekeningen, prijzen en foto's van het schip te zien. In het midden staat een vitrine met daarin een tamelijk gehavende modelboot. Hij lijkt niet op het schip waar we nu op staan. Het blijkt dat Sedof een expeditie vaarder is geweest en het model in de vitrine was het schip waarmee hij voer. Weer buiten op het dek voelt de klamme zomerlucht aan als een opluchting. De geur en bedomptheid van het museum en de gangen in het schip deden me denken aan de theaters in Rusland. Kan het dat een land zijn eigen geur heeft? Achter de bar op het dek staat een man die eruit ziet alsof hij jaren niet aan wal geweest is. (en dat is in dit geval toch echt slechts vijf stappen van hem vandaan). Ik ben er niet zeker van of de wodka geur die me tegemoet drijft uit de bar of uit hem komt.... Even verderop komt een groepje "kadetten" aangerend, niet van elkaar te onderscheiden door de blauwe hemden en de kaalgeschoren koppen. Een brede, kale man staat met een chagrijnig hoofd te kijken hoe de jongens zo snel mogelijk de trappen afrennen het schip in. Hij sluit de rij. Een koude rilling loopt over mijn rug. Het "gezag" die deze man uitstraalt en de onderdanigheid van de jongens geeft mij de kriebels. De twee jongens hebben ons zojuist verteld dat ze met 120 "kadetten" en 60 "crewmembers" op dit schip wonen, soms vier maanden achter elkaar. Nooit zou ik dat kunnen, in zo'n bedompt, muf complex.
Teruglopend langs de schepen lopen we ook weer langs het Noorse schip. De knappe mannen in hun witte overhemden hangen relaxt tegen de touwen. De een belt, terwijl de ander toevoegingen op het gesprek schreeuwt. En zo is de zeewereld een grote wereld, maar niet in ieder land gelijk.

0 Comments