Blog Archieven
Voltooide emancipatie
Met grote tegenzin liep ik de doe-het-zelf zaak in en scharrelde langzaam, om nog maar wat tijd te rekken, richting de afdeling Werkschoenen. Het is in een theater verplicht (en met mijn onhandigheid af en toe ook verstandig) om veiligheidsschoenen met stalen neuzen te dragen. Na dagelijks door vier meter stront te hebben gebaggerd heb ik mijn vorige werkschoenen maar in Canada achter gelaten. Tijd voor een nieuw paar dus. Normaal gesproken ben ik gek op schoenen shoppen. Cowboy laarzen, sneakers, slippers, het maakt niet uit. Maar werkschoenen...
Men beweert dat de emancipatie toch zo'n beetje overal wel is doorgedrongen. Er zijn vrouwelijke vrachtwagen chauffeurs, stratenmakers, timmervrouwen en theatertechnica. Maar als het gaat om veiligheidsschoenen is de emancipatie ver te zoeken. In iedere werkkleding winkel of doe-het-zelf winkel staan schappen vol met dikke, lompe, zware schoenen, gemaakt voor de mannelijke Neanderthaler met zijn grote, brede voeten. Schoenen die bestaan uit staal, een dikke, zware laag rubber en gevoerd leer om de voet toch vooral lekker warm te houden in winterse dagen. Moet je net hebben in theaters waar het gemiddeld zo'n 20 graden is, zomer en winter.
Ik loop dus ook al jaren klossend over de podia in schoenen waarin mijn voeten het na een uur al dusdanig warm hebben dat ze het presteren om zelfs door het leer heen een onsmakelijke geur te verspreiden. In de loop der jaren heb ik inmiddels wel een paar gevonden die goed past, maar het gewicht en de lompheid ervan zijn nog steeds te groot. Eventjes stilletjes achter het toneel langs sluipen is er dus niet bij. Als een olifant bagger ik over het toneel zodat zelfs de mensen op het derde balkon mijn voetstappen kunnen horen.
Dus met een chagrijnig gezicht liep ik langs de rijen schoenen tot ik maat 42 gevonden had. Natuurlijk stond dat ene merk dat mij dan wel goed past er niet tussen. Ja, wel in maat 41 en ook in 43, "Sorry mevrouw, maatje 42 daarvan is uitverkocht". Grommend, scheldend en vloekend draaide ik me om om weg te lopen en stootte vervolgens mijn knie keihard tegen een rek vol modieus uitziende schoenen. Het papier erboven meldde dat dit damesschoenen waren. Nog steeds wat chagrijnig gromde ik dat de damesschoenen waarschijnlijk toch maar tot maat 41 gingen, maar de vriendelijke meneer die mij zojuist had verteld dat Olifantenschoen 42 uitverkocht was stond al voor me met Damesschoen 42. Mijn slechte humeur verdween "als sneeuw voor de zon". Deze schoen was licht, soepel, zag eruit als een sneaker van de Scapino maar had toch een stalen neus. En hij paste!
Ik loop nu al twee dagen op deze schoenen door het huis. Dolblij met het vooruitzicht dat mijn voeten het niet te heet zullen krijgen tijdens het werk, dat ik gewoon stilletjes sluipend over het toneel kan gaan, dat ik na afloop van een werkdag niet doodop ben door het meeslepen van 3 kilo aan schoen. Eindelijk zijn er schoenen voor vrouwen. Maar meer nog: eindelijk zijn er schoenen voor mensen die binnen werken. Want geloof me, menig theatertechnicus trekt na een dag werken zijn schoenen het liefst buiten uit en laat ze daar staan....
Men beweert dat de emancipatie toch zo'n beetje overal wel is doorgedrongen. Er zijn vrouwelijke vrachtwagen chauffeurs, stratenmakers, timmervrouwen en theatertechnica. Maar als het gaat om veiligheidsschoenen is de emancipatie ver te zoeken. In iedere werkkleding winkel of doe-het-zelf winkel staan schappen vol met dikke, lompe, zware schoenen, gemaakt voor de mannelijke Neanderthaler met zijn grote, brede voeten. Schoenen die bestaan uit staal, een dikke, zware laag rubber en gevoerd leer om de voet toch vooral lekker warm te houden in winterse dagen. Moet je net hebben in theaters waar het gemiddeld zo'n 20 graden is, zomer en winter.
Ik loop dus ook al jaren klossend over de podia in schoenen waarin mijn voeten het na een uur al dusdanig warm hebben dat ze het presteren om zelfs door het leer heen een onsmakelijke geur te verspreiden. In de loop der jaren heb ik inmiddels wel een paar gevonden die goed past, maar het gewicht en de lompheid ervan zijn nog steeds te groot. Eventjes stilletjes achter het toneel langs sluipen is er dus niet bij. Als een olifant bagger ik over het toneel zodat zelfs de mensen op het derde balkon mijn voetstappen kunnen horen.
Dus met een chagrijnig gezicht liep ik langs de rijen schoenen tot ik maat 42 gevonden had. Natuurlijk stond dat ene merk dat mij dan wel goed past er niet tussen. Ja, wel in maat 41 en ook in 43, "Sorry mevrouw, maatje 42 daarvan is uitverkocht". Grommend, scheldend en vloekend draaide ik me om om weg te lopen en stootte vervolgens mijn knie keihard tegen een rek vol modieus uitziende schoenen. Het papier erboven meldde dat dit damesschoenen waren. Nog steeds wat chagrijnig gromde ik dat de damesschoenen waarschijnlijk toch maar tot maat 41 gingen, maar de vriendelijke meneer die mij zojuist had verteld dat Olifantenschoen 42 uitverkocht was stond al voor me met Damesschoen 42. Mijn slechte humeur verdween "als sneeuw voor de zon". Deze schoen was licht, soepel, zag eruit als een sneaker van de Scapino maar had toch een stalen neus. En hij paste!
Ik loop nu al twee dagen op deze schoenen door het huis. Dolblij met het vooruitzicht dat mijn voeten het niet te heet zullen krijgen tijdens het werk, dat ik gewoon stilletjes sluipend over het toneel kan gaan, dat ik na afloop van een werkdag niet doodop ben door het meeslepen van 3 kilo aan schoen. Eindelijk zijn er schoenen voor vrouwen. Maar meer nog: eindelijk zijn er schoenen voor mensen die binnen werken. Want geloof me, menig theatertechnicus trekt na een dag werken zijn schoenen het liefst buiten uit en laat ze daar staan....
4 Comments
Posted on 02 Sep 2009 by katja
by henk @ 02 Sep 2009, 19:01
by Katja @ 03 Sep 2009, 00:13
by Esther @ 03 Sep 2009, 23:03
Content Management Powered by CuteNews