Blog Archieven

Bij een wandeling door Appingedam kom ik een vrouw tegen met haar hond. De vrouw ruik ik voor ik haar zie; een roze bloemetjeswolk hangt om haar heen. De lippestift zit dusdanig dik op haar lippen dat haar lippen zelf haast niet te zien zijn. Ze veegt met haar linkerhand een onzichtbaar vlekje van haar witte jas, terwijl haar rechterhand het roze riempje vasthoudt waaraan een wit beestje drentelt. Het duurt even voor ik zie wat voor beest het is. De witte kuif en het guitige koppie is eigenlijk het enige wat over is van een op zich prima poedel. De vrouw moet van de zomer hebben gedacht dat het beestje het warm had. Het beest is van kop tot teen, op dus die kuif na, helemaal kaal geschoren. Op deze regenachtige middag draagt hij, tegen de kou, dan ook een knalroze jasje waarin hij zich moeilijk lijkt te kunnen bewegen. Ik kijk de vrouw afkeurend aan, maar haar hooghartigheid lijkt niet ontvankelijk voor dit soort blikken. Ik zou een gesprek met haar kunnen zijn begonnen over waarom deze hond een jas aan heeft.
"Hij heeft het anders te koud"
"Maar hij is geschoren"
"Ja, van de zomer had hij het zo warm"
"Hoe weet u dat"
"Hij ging telkens in de schaduw liggen"
"Lag u wel in de zon dan?"
"Nee, natuurlijk niet, veel te warm. Bovendien, dat zou mijn huid schade doen. Tien minuten zonnebank per dag geeft mij deze prachtige teint, meer heb ik niet nodig"
"Waarom zou uw hond dan wel in de zon moeten gaan liggen?"
stilte
Maar ik ben doorgelopen. Dergelijke mensen krijg je het toch niet aan het verstand. Een hond moet een hond zijn, en een wolf moet een wolf zijn. Mensen die huisdieren menselijke eigenschappen toe-eigenen zijn in feite dierenmishandelaars. Zij laten het beest niet in hun waarde, verlangen iets van het dier wat het niet waar kan maken, omdat hij het simpelweg niet is. Mensen als deze vrouw zouden geen huisdieren mogen hebben.

0 Comments