Blog Archieven

In een kille ruimte te midden van stoffige archiefdozen die uit de stellingkasten zijn gevallen zit hij, de gevangene, de vluchteling, de duivel, de mens. Blinde paniek en verwarring zijn in zijn ogen te lezen. Zijn droom, zijn vrouw verschijnt als een witte waas, hoog zwevend boven waar hij bij kan. Vuur en verf lopen door elkaar heen, maken zwart wit of dat wat wit was zwart. Gevangenis of stad. Oorlog of bureaucratie. Helemaal duidelijk is het niet. Terwijl de ruimte om hem heen steeds verder instort, hij zelf steeds verder instort, draaien vijf zwarte schimmen om hem heen. Opruimend of juist meer chaos en paniek veroorzakend. De schimmen lijken hem niet te zien, door hem heen te lopen als was hij een geest of juist zij degenen aan een andere zijde. Gericht op hun taak. Onaanspreekbaar, onaantastbaar. Maar onder een van de zwarte capuchons klopt een hart, opgegroeid in de duisternis van het "backstage", onwennig in het licht van artiesten en in een buiging die altijd krampachtiger is dan gewenst voor premiere publiek.
La Divina Commedia van het NNT, in Groningen met mij, elders met anderen die niet gemaakt zijn voor het licht van artiesten, maar misschien daarom als schim zo tot hun recht komen.

1 Comments

by Marije @ 19 Sep 2009, 18:47

Succes de komende weken!!