Blog Archieven

Het lichtplan is simpel, een paar tl-bakken verlichten zowel de zaal als het toneel, en decor is achterwege gelaten. Ik zit op de eerste rij. Het publiek om mij heen merk ik niet, geboeid door de monoloog van de man op het podium. Het verhaal zorgvuldig op papier gezet door een schrijver die de drama's van het leven heeft beschreven. De tekst zorgvuldig van woord tot woord geleerd en juist uitgesproken door een acteur. De hoofdpersoon die ver van mij staat, maar door de acteur dicht bij mij gebracht wordt. Dat de wereld anders leek. Dat de mensen anders leken. Dat zijn gevoelens anders leken. Dat alles anders leek sinds…. Zijn stem verstomt, hij loopt naar achteren, zenuwachtig aan zijn gezicht krabbend. Loopt terug en verzekert mij: Iedereen was behulpzaam! Iedereen leefde mee. Maar echt helpen deed dat niet. Hij kijkt me aan. De paniek in zijn ogen raakt mij, zelden zie je acteurs die zo goed zijn. Hij draait zich om en fluistert…… Die ene gefluisterde zin sloeg mij keihard in m'n gezicht. Een zin waarvan je hoopt dat je hem nooit zou horen. Waarvan je hoopt hem zelf nooit uit te mogen uitspreken. Het publiek wat ik niet opmerkte was er nooit geweest. De letters die dit verhaal beschreven zaten enkel in het hoofd van de man voor me, die noch acteur noch schrijver was, maar een vriend. Een man die beleefd heeft waar schrijvers over schrijven en acteurs over spelen. Een mens die de hoofdpersoon niet speelt, maar is. Met verbijstering hoorde ik aan hoe het verhaal verder ging. Nu, dagen later, ben ik nog steeds onder de indruk van de voorstelling die mijn gedachten gezien hebben.
Wie zegt dat het leven een groot toneelstuk is, moet ik nu tegenspreken. Een toneelstuk is het leven van een persoon, positief of negatief. Wie weet van een persoon die je kent.

0 Comments