Blog Archieven

Een lange slungelige man loopt stuntelig en onzeker het podium op en pakt zijn gitaar. Hij grinnikt verlegen, hangt de draagband over zijn schouder en slaat het eerste akkoord aan. Op dat moment lijkt er iets in hem te veranderen. De onzekere waas die om hem heen lijkt te hangen, verdwijnt en vol overgave zingt hij zijn rol als doorgedraaide treinconducteur. Maar op het moment dat het laatste akkoord heeft geklonken, zijn rol is uitgespeeld, verschijnt er een soort paniek in zijn ogen die het meeste lijkt op die van een in het nauw gedreven hertje. Hortend en stotend praat hij de verschillende liedjes aan elkaar om vervolgens bij het zingen van de nummers de personage van het lied te worden. Zolang de gitaar klinkt en hij zinnen van zekerheid te zingen heeft, brandt het vuur in zijn ogen. Het lijkt alsof hij op die momenten in een totaal andere wereld leeft.
Zijn zenuwachtigheid en angst doen mij denken aan muziekschoolkinderen die voor het eerst een optreden doen. Een kind waarvan je vindt dat het goed speelt, niet omdat het spel goed is, maar omdat het door zijn angst heen toch met trillende vingers het bedoelde liedje weet te laten horen. Een kind die je gerust wilt stellen als het zwetend zijn instrument oppakt.
Maar als een artiest binnen een lied het publiek dusdanig van stemming kan laten veranderen dat het in het eerste couplet zit te gieren van het lachen en na de laatste toon stil is van ontroering….. Als tekst, muziek, stem en intonatie zo bij elkaar komen…… Als je de tekst van het lied niet alleen hoort, maar in zijn ogen ook kunt lezen, dan heb je alles wat een goed artiest moet hebben.

0 Comments