Blog Archieven

Iedere ochtend begint op dezelfde manier. Koffie, handen schudden en namen. Mannen stellen zich aan elkaar voor en zeggen hun naam. De kunst is zoveel mogelijk van die namen te onthouden voor de rest van de dag. Het maakt het samenwerken makkelijker. De eerste drie heb ik gehad en ik weet ze nog. Een goed teken. Een klein mannetje komt op me aflopen, zijn ogen naar de grond gericht. Een slap handje gevolgd door een zacht gefluister. Pardon? Zijn ogen schieten heel even omhoog. Ook de tweede keer versta ik niet wat hij zegt. Ik laat het er maar bij. Met een gezichtsuitdrukking wat het midden houdt tussen een extreme vorm van ochtendhumeur en angst gaat hij op zoek naar de persoon met wie hij zijn werk moet overleggen: onze belichter.
Een half uurtje later vraagt hij mij, zijn ogen op zijn werk gericht, of ik echt in Canada geweest ben. Een van mijn collega's moet hem dat verteld hebben. Ik vertel hem over de prairie en de cowgirl die ik daar geweest ben. Zijn ogen kwaad, maar zijn stem nieuwschierig: hoe ik dat gedaan heb. Een adres vinden? Ik wil beginnen hem het verhaal te vertellen over Wwoof en het systeem van werken tegen kost en inwoning. Hij schudt zijn hoofd. "Dit achterlaten."
Het werken met hem gaat moeizaam. Te verlegen om duidelijke aanwijzingen te geven, te chaotisch om structuur en snelheid in het werk te brengen, te gefrustreerd om er een leuke dag van te maken. Aan het eind van de middag raak ik weer met hem in gesprek. Hij wil weten hoe ik het kan. Hoe ik alles hier achter kan laten en naar Canada kan gaan. Of mijn ouders erachter staan. Of er geen mensen waren die het een slecht idee vonden dat ik weg ging. Ik vertelde over mijn droom en dat ik het gewoon moest doen. Hij vertelt over zijn werk, hoe het werk hem is gaan tegenstaan. Hij vertelt over Italie. Over het huisje wat hij daar gebouwd heeft. Over de vakanties 's zomers en met kerst. Over hoe hij daar zou kunnen leven zonder geld. Zijn eigen eten verbouwen en verder niks nodig hebben.
Wat kunnen emoties veel met een mens doen. De depressieve, verlegen, afgeleefde man verandert ineens. Zijn blik verlaat de vloer en richt zich recht in mijn ogen. Ik knipper geschrokken met mijn ogen. Het is werkelijk alsof er in een paar seconden een totaal andere man voor mij staat. Van de verlegen en chagrijnige man is niks meer te zien. Het vuur in zijn ogen raakt me. Een half uur lang praat ik met een man die het ene moment zekerheid en energie uitstraalt en het volgende moment wegzakt in verlegenheid en depressie als het gesprek respectievelijk over Italie en Nederland gaat. Op de vraag waarom hij niet in Italie zit, antwoordt hij dat hij "het" hier niet zomaar achter kan laten. Op de vraag wat "het" dan is, weet hij zelf het antwoord niet zo goed. Nooit eerder wilde ik iemand zo graag het vliegtuig in schoppen als deze man.
Vlak voor de voorstelling komt hij mijn kant uit gelopen. Met zijn "standaard" chagrijnige blik kijkt hij me aan. Ik kijk strak en chagrijnig terug. Ongemakkelijk kijkt hij weer naar de vloer. "Kijk niet zo kwaad naar me."
"Ik kijk naar jou zoals jij naar mij kijkt."
Hij kijkt me stomverbaasd aan. Glimlacht vervolgens en loopt door.

0 Comments