Blog Archieven

Het is een druilerige, bewolkte dag. De dag na Koninginnedag. De dag na een aantal dagen veelbelovend zomerweer. Hoewel het regent en de buitentemperatuur niet meer dan 13 graden is, zijn vele mensen overtuigd van de zomer. In iets te korte rokjes en een vergeten jas bibberen mensen over het perron van Utrecht Centraal. Maar als mijn trein langzaam langs het laatste perron rijdt, lijkt er toch een straaltje zon door te dringen. Oranjegeel licht verlicht de wagons. Toch klopt er iets niet. De warme zonnegloed lijkt vanuit de aarde te komen. Verdwaasd en gedesoriënteerd zoek ik naar de lichtbron en mijn eigen evenwicht. Het licht blijkt afkomstig uit de naast het station gelegen bouwput. In de put, op zo'n vier meter diepte, liggen vier lichtmasten. Vier straatlantaarns met gebogen palen, hun voeten nog nat en vuil van de aarde waar ze uit komen. Als neergeschoten soldaten liggen ze daar. Gevallen, maar niet gedood. Hun geeloranje bundels zijn, zelfs bij het daglicht van het middaguur, fel naar ons gericht. Schreeuwend om hulp, smekend om overeind geholpen te worden, dan wel hopend dat iemand de connectie tussen hun levensader en het nationale spanningsnet verbreekt zodat ze hun rust kunnen vinden. Mijn trein rijdt verder. Vol medelijden kijk ik achterom. Ik geloof niet dat ik ze had kunnen helpen……

0 Comments