Blog Archieven

Ik zit met een vriendin van me op haar balkonnetje drie hoog ergens in Amsterdam. Het is etenstijd. Met een bord op schoot kijken we uit op de achterkant van het volgende appartementen complex. In een keuken op drie hoog staat een jonge vrouw van waarschijnlijk Aziatische afkomst in een prachtige gekleurde jurk aan het aanrecht in een pan te roeren. Met veel concentratie gooit ze af en toe wat ingredienten in de pan. Een jongetje van een jaar of acht rent achter haar langs en verschijnt even later achter het raam naast de keuken. Hij rijdt een autootje over zijn snelweg, wat in mijn ogen een vensterbank is. Achter hem zit een man wat wezenloos voor zich uit te staren.
Een verdieping lager staat een man in een boxershort en een vuil hemd eveneens in een pan te roeren. Zijn bewegingen zijn non-chalanter en minder geinteresseerd dan die van de vrouw recht boven hem. Zijn keuken is ook minder opgeruimd.
Twee ramen naar links is een vrouw aan het worstelen met dekbedden en lakens. Het bed moet opgemaakt, maar dat lijkt niet helemaal te lukken. Op het balkonnetje rechts van de non-chalante kok zitten een jonge man en vrouw in elkaars armen. Twee vergeten kopjes thee staan op het tafeltje koud te worden.
Ik zie dit alles en bedenk: de mens is toch wel geniaal. Hij heeft het voor elkaar gekregen om zijn gedachtegoed letterlijk in de praktijk te brengen. Hoewel het merendeel van de mensheid ervan overtuigd is dat het niet het geval is, ben ik ervan overtuigd dat zij toch vooral in hokjes denkt. Hoor je niet bij het ene, dan hoor je waarschijnlijk bij dat andere. Man of vrouw, werknemer of zelfstandige, Christen of atheist, homo of hetero. Bij het nette Aziatische gezin op drie hoog of bij de onverzorgde man op twee hoog.
Mensen zullen nu gaan roepen: dat klopt niet, zo denk ik niet. Ik denk niet in die hokjes. Misschien niet. En ook daar heeft "de mens" in de praktijk weer iets op gevonden. Want de hokjes die mijn vriendin en ik zien vanaf haar balkon, zijn totaal andere hokjes dan die de jongen en het meisje op het balkon aan de overkant zouden kunnen zien, mochten ze hun oog voor elkaar even kwijt raken. Maar het raster blijft. Ook zij zien balkonnetjes, slaapkamerramen en keukens. Misschien is dat de reden dat ik mij in een stad niet zo op mijn gemak voel......

1 Comments

by Barbi @ 23 Jan 2012, 17:00

This is what we need - an insight to make everonye think