Blog Archieven

Na een dag lang photoshoppen, geluidjes monteren en administratie afwerken loop ik even de deur uit. Meteen ruik ik het: nostalgie! En ik hoor het ook! In de verte, maar het geluid herken ik uit duizenden. En het komt niet van een kant, het zijn er veel meer! Enthousiast loop ik de straat uit en tel drie groene en twee gele. Combines! Een stofwolk achter zich latend en met altijd minstens twee hulpjes in de vorm van trekker en kieper. Verbaasd kijk ik naar het schouwspel. Ik wist het wel. Ik wist echt nog wel dat ook zonder mij er ieder jaar geoogst wordt. Dat ook als ik er niet ben de combines ieder jaar hun rondje rijden. Sterker nog, het was altijd even wennen als ik na de oogstperiode terug kwam van vakantie of simpelweg vanuit Amsterdam op bezoek ging bij mijn ouders en de velden waren leeg. Korte gele stoppels, meer was er niet van over. Ieder jaar was dat even slikken. Maar ieder jaar kwam ik daar wel weer overheen. Dit gevoel, de heimwee naar vroeger, de geur en het stof kriebelend in je neus en toch langs de zijlijn staan. Terwijl ik daar sta te kijken, begint het zachtjes te regenen. Het is alsof er iemand in een mierenhoop trapt. Het gestage ritme waarin de combine en de trekkers zich bewogen, verandert. Wordt zenuwachtiger. Mannen lopen rond met grote kleden. Auto's komen aanrijden waar nog meer mannen uitspringen om de auto te verruilen voor een van de trekkers. Het stof verliest het van het water, daalt neer. Langzaam verdwijnt de geur. Ik sta wat hulpeloos toe te kijken. Bedenk wat ik zou kunnen doen om te helpen. Ik zou die trekker mee kunnen nemen? Maar waarheen? En van wie is hij? Mijn lijf staat aan de grond genageld, maar van binnen springt het. De boerin in mij is wakker geworden en ik kan er slecht tegen toe te kijken hoe alles en iedereen om mij heen zijn best doet het graan en de machines droog thuis te krijgen.....

1 Comments

by Ricky @ 24 Jan 2012, 15:39

Felt so hopeless looinkg for answers to my questions...until now.