Blog Archieven
Projectie
Twee voorstellingen. Allebei twee beamers, een flinke dosis laptops en allerlei kastjes en kabels om de boel aan elkaar te knopen. Twee voorstellingen waarbij projectie een groot deel van de voorstelling uitmaakt.
Fuck my life: Veertien Ierse jongeren vertellen elkaar en het publiek wat hen bezig houdt, wat ze hebben meegemaakt, hoe zij in het leven staan. Waarom het leven niet altijd zo vrolijk is. Op het toneel staan veertien stoelen en krukken onder een groot projectiescherm. Voorop het toneel staan vijf microfoons. In de zaal tussen het publiek staan twee camera's en het platform achter de tribune, speciaal gebouwd voor de technici en hun apparatuur, zit vol met 6 man, kabels, computers en kastjes. Verlegen, overdreven vrolijk, scheldend, zingend en fluisterend vertellen de jongeren een voor een of per tweetal hun verhaal. Op het buitenproportioneel grote projectie scherm verschijnen nagenoeg iedere scene close-ups van de acteurs, zoals we van zangers van beroemde bands zien als zij in een groot stadion spelen.
Cinematique: Een danseres en een jongleur bewegen zich in een door twee beamers gecreeerde wereld. Een uit de kluiten gewassen schoenedoos met ingebouwd cameraatje fungeert als live "ondergrond maker": het beeld van het cameraatje wordt geprojecteerd op de vloer. Doormiddel van kleine kiezelsteentjes worden keien op een blauwe vloer gelegd, waardoor de danseres zich van links naar rechts over het toneel kan bewegen. Als er uit een klein flesje een laagje water in de doos wordt geschonken, zien we op het toneel de zee dichterbij komen. De vrouw vlucht naar hoger gelegen keien. Op haar knieen blaast ze naar de zee, dat wijkt voor haar adem. Even later verschijnt op de vloer een simpel wit raster wat later veranderd in een landschap vol bulten en gaten, diepe dalen zelfs. Huppelend en springend bewegen de twee zich door een uit rasters bestaande grot.
Twee voorstellingen zo verschillend. Bij de eerste was projectie naar mijn mening totaal overbodig. Ik bleef alleen maar naar dat grote scherm, naar die grote gezichten kijken, terwijl het beeld van die ene persoon tussen de overige dertien zoveel mooier was. De kwetsbaarheid die ze daardoor kregen gaf de voorstelling zo veel meer kracht dan de expressie van hun gezicht op het scherm. De tweede voorstelling had niet zonder projectie gekund. Projectie en dansers zijn even belangrijk, het een is totaal nutteloos zonder het ander. Leuk om dat contrast te zien.
Ps, op de website van Noorderzon staat een erg mooi filmpje van de tweede voorstelling, Cinematique.
Fuck my life: Veertien Ierse jongeren vertellen elkaar en het publiek wat hen bezig houdt, wat ze hebben meegemaakt, hoe zij in het leven staan. Waarom het leven niet altijd zo vrolijk is. Op het toneel staan veertien stoelen en krukken onder een groot projectiescherm. Voorop het toneel staan vijf microfoons. In de zaal tussen het publiek staan twee camera's en het platform achter de tribune, speciaal gebouwd voor de technici en hun apparatuur, zit vol met 6 man, kabels, computers en kastjes. Verlegen, overdreven vrolijk, scheldend, zingend en fluisterend vertellen de jongeren een voor een of per tweetal hun verhaal. Op het buitenproportioneel grote projectie scherm verschijnen nagenoeg iedere scene close-ups van de acteurs, zoals we van zangers van beroemde bands zien als zij in een groot stadion spelen.
Cinematique: Een danseres en een jongleur bewegen zich in een door twee beamers gecreeerde wereld. Een uit de kluiten gewassen schoenedoos met ingebouwd cameraatje fungeert als live "ondergrond maker": het beeld van het cameraatje wordt geprojecteerd op de vloer. Doormiddel van kleine kiezelsteentjes worden keien op een blauwe vloer gelegd, waardoor de danseres zich van links naar rechts over het toneel kan bewegen. Als er uit een klein flesje een laagje water in de doos wordt geschonken, zien we op het toneel de zee dichterbij komen. De vrouw vlucht naar hoger gelegen keien. Op haar knieen blaast ze naar de zee, dat wijkt voor haar adem. Even later verschijnt op de vloer een simpel wit raster wat later veranderd in een landschap vol bulten en gaten, diepe dalen zelfs. Huppelend en springend bewegen de twee zich door een uit rasters bestaande grot.
Twee voorstellingen zo verschillend. Bij de eerste was projectie naar mijn mening totaal overbodig. Ik bleef alleen maar naar dat grote scherm, naar die grote gezichten kijken, terwijl het beeld van die ene persoon tussen de overige dertien zoveel mooier was. De kwetsbaarheid die ze daardoor kregen gaf de voorstelling zo veel meer kracht dan de expressie van hun gezicht op het scherm. De tweede voorstelling had niet zonder projectie gekund. Projectie en dansers zijn even belangrijk, het een is totaal nutteloos zonder het ander. Leuk om dat contrast te zien.
Ps, op de website van Noorderzon staat een erg mooi filmpje van de tweede voorstelling, Cinematique.
2 Comments
Posted on 23 Aug 2010 by katja
Content Management Powered by CuteNews