Blog Archieven

Een jaar geleden heb ik een tattoo laten zetten. Een klein zwart-wit plaatje op mijn schouderblad. Een symbool wat ik ergens was tegen gekomen en in korte tijd erg veel voor me was gaan betekenen. De reactie van mijn omgeving heeft mij ontzettend verbaasd. Mijn moeder vroeg zich hoofdschuddend af waar dat nou weer voor nodig was. Mijn vader werd kwaad, brulde of ik wel wist wat ik gedaan had, dat dat plaatje daar mijn leven lang zou staan. Toen beiden wat gekalmeerd waren, vroeg ik ze of ze het plaatje zo lelijk vonden. Nee, dat was het niet. Waarom reageerden ze dan zo? Het antwoord wat ik kreeg was hetzelfde antwoord wat ik kreeg van familie, collega's, vrienden, van iedereen die ik het vertelde. "Het is zo definitief, je zit er echt je leven lang aan vast."
Sinds ik mijn tattoo heb, of eigenlijk sinds ik mensen erover verteld heb en hun reacties gehoord heb, ben ik daar over aan het nadenken. Vorige week vertelde mijn zus tijdens het familie weekend dat ze zwanger is. Iedereen reageerde verheugd, ze werd aan alle kanten gefeliciteerd. Mijn vader had tranen in zijn ogen en mijn moeder wist van blijdschap niet wat ze nou precies moest doen. En ok, van ouders, of toekomstige grootouders, begrijp ik het wel. Het is Nageslacht. Het doorgeven van genen, eigenschappen van jezelf terug zien in het kind van je kind. Het is een hele hoop emotie wat daarbij komt kijken. Maar zelfs mijn achteroom, die we allemaal maar 1 keer per jaar zien, op dat familie weekend, reageerde verheugd en was blij voor haar en haar man. En dat was het moment waarop ik nog minder begon te begrijpen van de reacties op mijn tattoo. Want zeg nou zelf…… er is toch niets definitiever dan het nemen van een kind? Of je nu wilt of niet, of je vrolijk bent of chagrijnig of depressief, of het nou zondagochtend veel te vroeg is of woensdagmiddag, het kind is er altijd. Een kind zit je leven lang aan je vast. Tenzij het vroegtijdig sterft, maar ik geloof niet dat het soort mensen dat mijn zus of iedere andere zwangere vrouw feliciteert daarvan uit gaat. Nog altijd ben ik er niet achter. Waarom mensen zo heftig reageren op een definitief plaatje op een plaats op het lichaam die enkel als dat lichaam naakt of in een zomers hemdje gekleed is te zien is en zo vol vreugde reageren op iets zo groots en definitiefs als een kind.

0 Comments